tag:blogger.com,1999:blog-69264327111936695922024-02-18T21:02:23.350-08:00ტკივილიანი ბლოგიყველა გზა სადღაც მიდის...
ვინც ამ გზაზე შეჩერდება, იგი ვერასდროს ვერაფერს მიაღწევს...Unknownnoreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-76239852492734006312017-03-14T13:45:00.000-07:002017-03-15T05:38:47.048-07:00ბავშვები, რომლებიც შეცვლიან სამყაროს!<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCMwN06x7v-OByhmt110IQeNnYN2WlV2ctE0Gh86_s3NRJR0Q2X2nmqIZX2Lcw_BBvLhLuUm_NfEdzK6PJtY5w8UhMI6GtBmdG9urMdtDCZhPU5zG0VvhMOX6EgZf4w85nCuIA2tUT6vE/s1600/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%252835%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCMwN06x7v-OByhmt110IQeNnYN2WlV2ctE0Gh86_s3NRJR0Q2X2nmqIZX2Lcw_BBvLhLuUm_NfEdzK6PJtY5w8UhMI6GtBmdG9urMdtDCZhPU5zG0VvhMOX6EgZf4w85nCuIA2tUT6vE/s320/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%252835%2529.jpg" width="320" /></a><br />
<h2>
</h2>
<span style="font-size: large;">გამარჯობა.<span style="font-family: "sylfaen" , serif;"> </span><span style="font-family: "sylfaen" , serif;">მე ნინიკოს დედა ვარ. ნინიკო რვა წლისაა
და დაუნის სინდრომით, ერთით მეტი ქრომოსომითაა დაბადებული, ქრომოსომით, რომელსაც სიყვარულის ქრომოსომას ეძახიან. </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">ბევრი თქვენგანი იცნობს ნინოს, ხშირად ვსაუბრობ მასზე,
მის უნარებზე, ჩვევებზე, რა შეუძლია, რა ისწავლა, როგორ ისწავლა...</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">დღეს ისევ უნდა მოგიყვეთ, ნინოზე არა. დათუნაზე, გიოზე,
ტასოზე, მარიამზე, გვანცაზე, კაკიზე და კიდევ ბევრ, ნინიკოს მეგობარ ბავშვებზე მინდა
გიამბოთ...</span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span><br />
<h3>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"> </span></h3>
<h3>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"> <span style="color: red;">გვანცა. 17 წლის.</span></span></h3>
<div>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="color: red;"><br /></span></span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwL3QsFnBJMLlOpbAwvijFdosyZrbAzXu-aBXxCWV5AsUTv5uPirC5LKUhGddqyhEsssOQIjcORY9kI0RD37k5Hd2PLAIqjbiW8OmVAhUxa8WOTpfGgYwS1YgoCPWEr9rvmZ56NiAXai4/s1600/16996324_401514453528570_1104264361717020919_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwL3QsFnBJMLlOpbAwvijFdosyZrbAzXu-aBXxCWV5AsUTv5uPirC5LKUhGddqyhEsssOQIjcORY9kI0RD37k5Hd2PLAIqjbiW8OmVAhUxa8WOTpfGgYwS1YgoCPWEr9rvmZ56NiAXai4/s320/16996324_401514453528570_1104264361717020919_n.jpg" width="211" /></a><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: large;">ორიოდ თვის წინ, როდესაც რუსთაველის თეატრი მსახიობს ეძებდა სპექტაკლისათვის „მედეა“ , პირველი გვანცა გამახსენდა. თელავიდან „გამოვიძახე“ და... პირველივე სინჯზე მთავარ, მედეას როლზე დაამტკიცეს </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; font-size: large;">😊</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: large;">. კვირაში ორჯერ, თელავიდან დადის რეპეტიციებზე და საათების განმავლობაში დგას სცენაზე, იმეორებს და ცდილობს უფრო მეტად დახვეწოს როლი, არ გეგონოთ, ერთხელ მაინც, დაღლას შეამჩნევთ, პირიქით, მიხვდებით, რომ უზომოდ ბედნიერია.</span><br />
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">უყვარს სკოლა და სკოლაზე ასჯერ მეტად, კლასელები </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">😊</span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="font-size: large;">. წერა-კითხვა 6 წლის ასაკში ისწავლა, ძალიან ადვილად იმახსოვრებს ურთულეს ტექსტებს, სულ რაღაც 3 წლის წინ, დიდი სურვილი ქონდა ნიჭიერში მიეღო მონაწილეობა - გავიმარჯვებ და დედიკოს გაეხარდება ძალიანო. მანამდე ბალერინობა უნდოდა, ბავშვობიდან დადის ბალეტზე და საოცრად ცეკვავს. მერე, წონაში მოიმატა ცოტა და მსახიობობა</span></span></span><span style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: 11pt;"> </span><span style="font-family: "sylfaen" , serif;"><span style="font-size: large;">ან ჟურნალისტობა გადაწყვიტა. სცენაზეც
ბავშვობიდან დგას, სკოლაში გამართულ ყვე</span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="font-size: large;">ლა ღონისძიებაში აქტიურადაა ჩართული,
ლექსის მხატვრულად კითხვაში ბადალი არ ჰყავს, დღემდე თელავის მოსწავლე ახალგაზრდობის
თეატრალური დასის წევრია, იცის მეგობრობის ფასი, ელოდება თეთრ ცხენზე ამხედრებულ პრინცს
და ჯერა, რომ აუცილებლად გახდება კარგი მსახიობი . </span></span><span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">მეც მჯერა </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">❤</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"><br /></span></span>
<br />
<h3>
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"> <span style="color: red;"> </span></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"><span style="color: red;"> დათუნა. 8 წლის</span></span></span></h3>
<span style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif;"><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNRzcWeCvldL9OuV_eQghQ5DXjeWvfmZ0jEbjLThYB1rNYjAi08gIJwbrHj5GJKh_V6QI0Kf4Dpr8A2dH67v0lCVgsWUdrrd5AEc9HW2pMH1ZBXiNkg_AHgBUQDBwjn_l4JxKQIS3gALw/s1600/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%2528118%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNRzcWeCvldL9OuV_eQghQ5DXjeWvfmZ0jEbjLThYB1rNYjAi08gIJwbrHj5GJKh_V6QI0Kf4Dpr8A2dH67v0lCVgsWUdrrd5AEc9HW2pMH1ZBXiNkg_AHgBUQDBwjn_l4JxKQIS3gALw/s320/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%2528118%2529.jpg" width="320" /></a><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="font-family: "sylfaen" , serif;">ჩემი ტკბილი და გემრიელი ბიჭი. სიარული ორი წლის და 6 თვიდან დაიწყო და მას შემდეგ
ეზოში მისი საყვარელი გასართობი ბურთია - თანატოლებთან ერთად დასდევს ბურთს, თამაშობს
ფეხბურთს და ხანდახან, გადამწყვეტ მომენტებში, სანატრელი გოლის ავტორიცაა. უყვარს დამალობანას
თამაშიც - ყველაზე კარგად იმალება და ყველაზე ადვილად პოულობს დამალულ მეგობრებს.</span><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"> </span></span><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: 11pt;">სა</span><span style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: 11pt;">ხლში თამაშზე და გართობაზე
მეტად დედაზე მიხმარება მოსწონს, თუმცა არც პირველ ორზე ამბობს უარს. მაგიდაზე დარჩენილი
ყავის ჭიქის აღებას ვერავინ დაასწრებს, ოთახში უფროსი ძმის მიერ მიმოყრილ სათამაშოებს
საგულდაგულოდ ალაგებს, დედას საწოლის ალაგებაშიც ეხმარება და როდესაც შეამჩნევს, რომ
დაღლილია, </span><span style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: 11pt;">მასაჟსაც</span></span><span style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: 11pt;"> </span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif;"><span style="font-size: large;">პროფესიონალივით უკეთებს. ცოტა ადრე ცხოველების ფიგურებით
მოსწონდა თამაში, დაჯდებოდა, შემოილაგებდა ირგვლივ მეგობარ ცხოველებს და ელაპარაკებოდა,
ისინიც პასუხობდნენ </span></span><span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT"><span style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif;">💖</span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif;"> . მერე ავტომობილებმა გაიტაცა. უამრავი სათამაშო მანქანა აქვს, ყველა მოდელს ცნობს, აწყობს
„გონკებს“ და ხანდახან მოძრაობის წესებსაც არღვევს. </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">პლანშეტი მხოლოდ მისია - საყვარელი არხი კომედი კიდსია
და კიდევ, თუკი რამე ფილმი არსებობს დინოზავრებზე, თითქმის ყველა ნანახი აქვს. </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">სიხარულით დადის სკოლაში, გაკვეთილებზე ჯდომა მისთვის
სირთულეს არ წარმოადგენს, თუმცა მოსწავლეობაზე მეტად მასწავლებლის სკამზე ჯდომა და
კლასელებისთვის დავალებების მიცემა მოსწონს </span><span lang="GEO/KAT"><span style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif;">💖</span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">.<br /><o:p></o:p></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">და მთავარი - თბილი, მოსიყვარულე და მგრძნობიარეა. ძალიან,
ძალიან უყვარს უფროსი ძმა, გიორგი!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span></span>
<br />
<h3>
<span style="font-size: small;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"><span style="color: red; font-family: "sylfaen" , serif; font-size: large;">ტასო. 4 წლის</span></span></span></h3>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQsfG2qJcLqqMshdgHObX39zWkF2VfBCLWsS_YFVjPLI571kLKUlxm7VZdizicIicnShpo_5cAf0n9c6xsgdRDgd2sVbusWETMs9vtb-SJvHaiPtxdbDE5pJj7tl8ZU3YLziol5jaRj6M/s1600/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%252892%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQsfG2qJcLqqMshdgHObX39zWkF2VfBCLWsS_YFVjPLI571kLKUlxm7VZdizicIicnShpo_5cAf0n9c6xsgdRDgd2sVbusWETMs9vtb-SJvHaiPtxdbDE5pJj7tl8ZU3YLziol5jaRj6M/s320/%25E1%2583%25A4%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A2%25E1%2583%259D%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2594%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2598%25E1%2583%2590-%25E1%2583%25A4%25E1%2583%2594%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2591%25E1%2583%25A3%25E1%2583%25A5%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1%25E1%2583%2597%25E1%2583%2595%25E1%2583%2598%25E1%2583%25A1+%252892%2529.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">პირველად ერთი ციდა, სულ რამდენიმე თვის ვნახე. იჯდა
პატარა, წერტილივით თოჯინა და ულამაზეს თვალებს აფახულებდა. ტკბილი იყო, ტკბილზე ტკბილი </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">❤. სიარული </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">დათუნაზე ცოტა უფრო გვიან, სამი წლისამ დაიწყო. ნელი,
მოზომილი ნაბიჯებით დაბაკუნობდა ოთახში და ცნობისმოყვარეობით ათვალიერებდა ყველაფერს.
უზომოდ უყვარს მუსიკა, სიმღერა, (განსაკუთრებით ბარა-ბარა ( </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">😊</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">
) და ცეკვა. იცის ფერების გარჩევა, ხუთამდე თვლა და მასზე თბილად და ტკბილად ვერავინ
ამბობს - დედა </span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">❤</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">. ვერ იტანს არეულობას, დაუღალავად ალაგებს მანამ, ვიდრე ყველაფერს თავის ადგილს არ მიუჩენს. მისთვის ყველა ადამიანი ადამიანია და ცდილობს ყველას ერთნაირი დოზით</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; line-height: 107%;"> </span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif;"><span style="font-size: large;">აჩუქოს სითბო და სიყვარული - კეთილგანწყობის გამოსახატავად
გაუწვდის პაწაწა ხელს, ჩაეხუტება და მზით სავსე ღიმილს ჩუქნის ნებისმიერს. უამრავი
თანატოლის მსგავსად მისი საყვარელი მულტფილმი საოცრად ტკბილი ხმით ნათქვამი „მასა გოგოოო,
მასაააა“ - „მაშა და დათვია“. მოსწონს მეგობრებთან თამაში, ყველაზე მეტად ხატვა
და უზომოდ უყვარს მზე </span></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; font-size: large;">❤</span><br />
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<h3>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; font-size: large;"> <span style="color: red;">ბარბარე. 6 წლის</span></span></h3>
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkz9ckmLls0T7oDC4_0IEgwubCJOgGEbbb22w7aI6n13gFJfmyixl0Hb068h8yIayGLvBmnPoCDV1CyMiomHdA4UhXZgZqDjFvyktJ-m57Y124e7wGadsEIvnvvjrtxRK5jbKaboJn61o/s1600/13516197_899888950156540_3726520492665079019_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkz9ckmLls0T7oDC4_0IEgwubCJOgGEbbb22w7aI6n13gFJfmyixl0Hb068h8yIayGLvBmnPoCDV1CyMiomHdA4UhXZgZqDjFvyktJ-m57Y124e7wGadsEIvnvvjrtxRK5jbKaboJn61o/s320/13516197_899888950156540_3726520492665079019_n.jpg" width="192" /><span style="color: red; font-family: "sylfaen" , serif;"> </span></a><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"> ესაა ბავშვი - საოცრება, ბავშვი - სიყვარული, ბავშვი
- თოჯინა. ბარბარემ დაამსხვრია ყველა მითი დაუნის სინდრომის შესახებ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">სამი წლიდან იცის თვლა - ორმოცამდე და უკუღმა.</span></span><br />
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; font-size: large;">სამი წლიდან აწყობს ურთულეს პაზლებს.</span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">სამი წლიდან ცნობს ქართული ანბანის ოცდაცამეტივე ასოს.</span></span><br />
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><span style="font-size: large;">ოთხი წლის ინგლისურად ატიკტიკდა - ინგლისურ ენაზე თვლა, ფერები და ანბანი, ხილისა და ბოსტნეულის დასახელება, საყოფაცხოვრებო ნივთების სახელები ისევე კარგად იცის, როგორც ქართულად. კითხულობს რთულ წინადადებებს და განა
მხოლოდ კითხულობს, შესანიშნავად გადმოსცემს წაკითხულის შინაარსს, იცის უამრავი ლექსი,
სიმღერა. უყვარს ცეკვა და მის თვალებში მზის სხივები და მოუსვენარი ჭინკები ერთნაირად
ციმციმებენ. მომენატრე, მიყვარხარ - გეტყვის და ყველა ამქვეყნიური დარდი წამებში ქრება.
ხო, კინაღამ დამავიწყდა - კომპიუტერთან ჯდომა და კლავიატურაზე თითების კაკუნი უყვარს
ძალიან - დედიკოსავით ჟურნალისტი უნდა გამოვიდეო, ამბობს. </span></span><span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">გამოვა!</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><br /></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";">დღევანდელი ბლოგი ოთხ ციმციმა სხივს ეკუთვნის. ხვალ სხვებს გაგაცნობთ, სხვებზე გიამბობთ, ზეგ კიდევ სხვებზე, მერ კიდევ სხვებზე. უამრავი გოგო და ბიჭი გვყავს, რომლებსაც არ იცნობთ და რომლებსაც აუცილებლად უნდა იცნობდეთ, რომლებსაც, კარგია რომ იცნობდეთ :).</span><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";"><span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; line-height: 107%;"><span style="font-size: 11pt;"> </span></span></span></span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT"; mso-ascii-font-family: Sylfaen; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Sylfaen; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "segoe ui emoji" , sans-serif;">
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="GEO/KAT" style="font-family: "sylfaen" , serif; mso-ansi-language: "GEO\/KAT";"><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-42048629470480504532016-01-26T14:17:00.000-08:002016-01-26T14:28:04.254-08:00დაბადების დღეს გილოცავ, ანგელოზო !7 წლის წინ...<br />
ღამის ათი საათი...<br />
მაგიდის შუაგულში ჩადგმულ მრგვალ ვაზაში პატარა, ოთხად გაკეცილ ფურცლებს ვყრით მე, დედაჩემი, ირაკლი, ჩემი დები, ჩემი დისშვილები... ფურცლებზე სახელები წერია...<br />
სამჯერ ვიღებთ სხვადასხვა ფურცელს...<br />
არცერთი სახელი არ მომწონს...<br />
მერე ვამბობ, რომ ნინოობა თენდება...<br />
ორი საათის შემდეგ სამშობიაროში მივყავარ ირაკლის და ეკას...<br />
დილის 8 საათზე ტკივლის ვეღარ ვუძლებ...<br />
მერე ნარკოზი...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg2EZ8WGTygkWFNlBw1Ig3K1G0ni3YdO9uUs2B-m7djfcwAat_VH-9yItj3tJDrjETV12waOZWR10XMPH24k73gmhjDMKCV4LaRiThvw_WKBBRZJvpVvPJ99IsG8XHDlxEC19aZ_IZYlg/s1600/1395856_10200689127897212_548289364_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg2EZ8WGTygkWFNlBw1Ig3K1G0ni3YdO9uUs2B-m7djfcwAat_VH-9yItj3tJDrjETV12waOZWR10XMPH24k73gmhjDMKCV4LaRiThvw_WKBBRZJvpVvPJ99IsG8XHDlxEC19aZ_IZYlg/s320/1395856_10200689127897212_548289364_n.jpg" width="320" /></a></div>
მერე, შორიდან საკუთარი ხმა მესმის, ვხვდები რომ ბევრს ვლაპარაკობ, ძალიან ბევრს.მაგრამ თავს ვერ ვაკონტროლებ, ვერ ვჩუმდები<br />
-გოგო მყავს, ულამაზესია, ანო ქვია. ჭკვიანია ანო და თან ყველაზე ლამაზი, ხომ გჯერათ? საერთოდ, ქართველები ძალიან ლამაზები არიან. ახლა ნინიკო დაიბადება, ანოსავით ლამაზი იქნება, ან ანოზე ლამაზი, ჭკვიანი და კარგი.<br />
შორიდან სხვების ლაპარაკიც მესმის ნაწყვეტ-ნაწყვეტ -კი, გვჯერა, ლამაზი ერი ხართ...ანოც გაგვაცანი.... ნახეთ რა მაგარი გოგოა, მართლა ყველაზე ლამაზი. აი ახლა გეკუთვნის, უნდა დაგვპატიჟო საქართველოში...<br />
ბავშვის ტირილის ხმა მესმის, ისევ შორიდან. მერე საოცარ სურნელს ვგრძნობ, სითბოს მკერდთან და მერე აღარაფერი...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
2009 წლის 27 იანვარი იყო, დილის 9 საათი და 20 წუთი...<br />
ნინო, ჩემი სიცოცხლე, ჩემი ცხოვრების აზრი, ჩემი ყველაზე დიდი სასწაული - ვარშავაში, სოლეცის სამშობიაროში მოევლინა ამ ქვეყანას 2 კილო და 700 გრამი, 47 სანტმეტრი, ერთით მეტი ქრომოსომით...<br />
7 წელია ვიცი, მხოლოდ იმიტომ არ მოვსულვარ ამ ქვეყნად, რომ მხოლოდ დედაჩემის და მამაჩემის შვილი, ჩემი დების და, ცოლი ან უბრალოდ, დედა ვყოფილიყავი. ბედმა საუცხოო და საუკეთესო პატარა, უსუსური არსებით დამასაჩუქრა და მისი ღირსეულ ადამიანად გაზრდა მანდო. თავიდანვე მივხვდი, რომ განსაკუთრებული ხარ - ყოველდღიური, რუტინული ცხოვრება გამიმდიდრე, სხვანაირად დამანახე,<br />
სიცოცხლე სხვანაირად შემაყვარე, ჩემს ცხოვრებაში უამრავი კარგი და კეთილი ადამიანი შემოიყვანე, მომეცი რწმენა, რომ შეუძლებელი არაფერია. გიყურებ და ვფიქრობ, საიდან გაქვს ამხელა ძალა და ენერგია ერთი ციდა უზარმაზარო ადამიანო.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihO7PoCbVh5Lim7aAwp9s3pZYhWGA6PwbV57f4pbfwgPxeQVrdE9ZLqLTNG-vbT7pnfalQ_sI6YZzWO3wMeJGc2dUh7aMKDW2EqrzXT-fP-gsxDxVDeqN6jm0MvhBKyw-eOCOjMJbo-Ak/s1600/11900849_10204551828062302_369701997_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihO7PoCbVh5Lim7aAwp9s3pZYhWGA6PwbV57f4pbfwgPxeQVrdE9ZLqLTNG-vbT7pnfalQ_sI6YZzWO3wMeJGc2dUh7aMKDW2EqrzXT-fP-gsxDxVDeqN6jm0MvhBKyw-eOCOjMJbo-Ak/s320/11900849_10204551828062302_369701997_o.jpg" width="210" /></a></div>
ხშირად მიფიქრია, რა შემიძლია მოგცე, რა უნდა გავაკეთო, რომ იყო ისეთი, როგორიც მინდა იყო. და ყოველთვის ფიქრი ერთნაირად მიმთავრდება დე - ერთი რამ შემიძლია მხოლოდ - დაგეხმარო, რომ დარჩე იმად, ვინც უკვე ხარ, ხელი შეგიწყო, რომ იყო ის, ვინც თავად გინდა იყო. ამაზე უკეთეს ვერაფერს მოგცემ დედი ერთი უბრალო მიზეზის გამო -- უკეთესი არ არსებობს.<br />
<span style="background-color: white;"><b><br /></b></span>
<span style="background-color: white;"><b>მეშვიდედ ვუხდი მადლობას ღმერთს, ბედს და მამაშენს, რომ შენი თავი მაჩუქეს.</b></span><br />
<span style="background-color: white;"><b>მიყვარხარ, სიტყვებით რომ ვერ გადმოვცემ, ისე ძალიან მიყვარხარ დედი.</b></span><br />
<span style="background-color: white;"><b><br /></b></span>
<span style="background-color: white;"><b>დაბადების დღეს გილოცავ ჩემო ნგელოზო!!!</b></span><br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-84257388246918498942016-01-13T05:37:00.002-08:002016-01-13T05:42:52.295-08:00პისტოლეტისთვის ვერ გაგიმეტებ 2015!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKGmX_gZS2QL-0j43cjO9E8574DrIsG2fjiJ7pJ0vOULugKisK1djWHR5IMlJHY9OuZbgvYM8yX0wnCTRmJe7gcKWWOi1FdRj55fDqdYW3k0tfzn-GbvARDsjItVpxU8DUvrJGkL3bEDM/s1600/12304543_177594559253895_6112793020263599310_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKGmX_gZS2QL-0j43cjO9E8574DrIsG2fjiJ7pJ0vOULugKisK1djWHR5IMlJHY9OuZbgvYM8yX0wnCTRmJe7gcKWWOi1FdRj55fDqdYW3k0tfzn-GbvARDsjItVpxU8DUvrJGkL3bEDM/s320/12304543_177594559253895_6112793020263599310_o.jpg" width="320" /></a></div>
რამდენიმე საათიც და ხმაურით მოვა ძველი და ხმაურით წავა ძველი... რასულ გამზათოვმა თქვა - "ვინც წარსულს პისტოლეტიდან ესვრის, მას მომავალი ზარბაზნით გაუმასპინძლდება"- ო. ჰოდა, ვზივარ და გასულ წელს ვიხსენებ. ტკივილიც ბევრი იყო, წყენაც, იმედის გაცრუებაც ცრემლიც, მაგრამ სიხარული და წარმატებაც იმდენი იყო, პისტოლეტისთვის ნამდვილად ვერ გავიმეტებ 2015 წელს.<br />
ადვილი არაა დაჯდე და ერთი ამოსუნთქვით, კადრებად გადაახვიო მთელი წელი. ადვილი არაა, მაგრამ, სასიამოვნოა.<br />
რა წაიღო და რა მომიტანა 2015 წელმა? რა მატკინა და რით გამახარა? რას ველოდი და რა მინდოდა?<br />
<br />
წლის დასაწყისში ნინიკო გახდა ცუდად, მაღალი სიცხეებით, ბრონხების ანთებითა და ბაღიდან მოტანილი საშინელი ვირუსით. ბაბუს სკაიპით ელაპარაკნენ ბავშვები 15 იანვარს. - ადე, ბაბუ, მოდი აქ - თხოვა ნინომ. - მომეხმარეთ, ბოვში მეუბნება ადექიო - ჩემს დებს თხოვა დახმარება და საწოლში ძლივს წამოჯდა. ანო და ნინო გაუჩერებლად ტიკტიკებდნენ, ისიც ცდილობდა ლაპარაკში აყოლოდა ბავშვებს. შევატყე, რომ ძალიან დაიღალა და ... 24 იანვრის მამა ისე წაიყვანა 2015 წელმა, ცრემლი ვერ გავაყოლე...<br />
სამ თვეზე მეტი იავადმყოფა ნინომ. საქართველოში მხოლოდ აპრილის ბოლოს შევძელით ჩამოსვლა და ჩაოსვლის დღიდან (დღემდე) ვეცადე ფეხი ამეწყო მონატრებული, მაგრამ ჩემთვის უკვე უცხო და უჩვეულო ქართული რეალობისთვის. მეტ-ნაკლებად, ვფიქრობ, შევძელი.<br />
საქართველოში დაბრუნება, მერწმუნეთ, არ იყო ადვილი - 23 წლის შემდეგ ცხოვრება ახლიდან უნდა დამეწყო. ძალიან მოტივირებული და მიზნის მისაღწევად შემართებით მოვდიოდი და მეტ-ნაკლებად მზად ვიყავი ყველაფრისთვის - არ მაშინებდა მომავალი, თუმცა იმისთვის, რაც აქ დამმხვდა, მზად არ ვიყავი. ჩამოსვლის წუთიდან ვგრძნობ უხილავ ბარიერს, რომელსაც ხელოვნურად ქმნიან მავანნი. ერთი რამ მაკვირვებს - ნინოს დაბადების შემდეგ, პოლონეთში ბევრ არასამთავრობო ორგანიზაციასთან მაქვს კავშირი, ასე თუ ისე ვიცი მათი შიდა საზარეულო - ყველა ერთმანეთისაგან დამოუკიდებელია, მაგრამ ყველა აკეთებს საჭირო საქმეს ერთად! აქ? - აქ ეს ვერ დავინახე. ერთიანობა გვაკლია და უმრავლესობა მხოლოდ საკუთარ თავზეა ორიენტირებული. ერთი იდეისთვის მებრძოლი 3 და ოთხი ორგანიზაცია განა ერთად უფრო მეტს არ გაკეთებს? მიუხედავად ჩემი დიდი სურვილისა, ვერ ვხედავ ერთობას. პირიქით, ვინ როდის და რა წუთში დაგიდებს "კვანტს" არ იცი და მუდმივად მზად უნდა იყო, რომ "კინჩხი არსად წაიტვრიო". ძნელია, მაგრამ რეალობა და მინდა არ მინდა, ვეჩვევი და ყოველ წუთს, ყველაფრისთვის მზადვარ.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzgh_uZFhNnS0ovWqlC9nv_WHj8t9xokedqeonUFiRuTfuEuzY4NE7apS-MLUZMGjCwDovF3cAuYRgZhEC3CrBJNHcULazXDYNQhg9QXTyE9ZtSZ_XkKqRFQHnYN5-l3zmVeP3V5KXd2Y/s1600/892419_988882847844907_5372658872712224877_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzgh_uZFhNnS0ovWqlC9nv_WHj8t9xokedqeonUFiRuTfuEuzY4NE7apS-MLUZMGjCwDovF3cAuYRgZhEC3CrBJNHcULazXDYNQhg9QXTyE9ZtSZ_XkKqRFQHnYN5-l3zmVeP3V5KXd2Y/s320/892419_988882847844907_5372658872712224877_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
გასული წლის პირველი და ძალიან წარმატებული პროექტი "ბავშვები იცავენ თავიანთ უფლებებს" მეგობარ ორგანიზაციასთან ერთად გავაკეთეთ. მერე იყო ასევე წარმატებული და მნიშვნელოვანი " ჩვენ და ჩვენი თვალით დანახული სამყარო ". მერე მთელი დრო წაიღო მიზანმა და იდეამ, რისთვისაც საქართველოში ჩამოვედი - 14 სექტემბერს 6 პოლონელი სპეციალისტი დავაბინავე სპეციალურად მათთვის ნაქირავებ ბინაში და 15 სექტემბერს ფუნქციონირება დაიწყო სარეაბილიტაციო ცენტრმა "მზის სივრცე". პირველი და ძალიან მტკივნეული იმედგაცრუება ჯერ კიდევვ ცენტრის გახსნამდე იყო - ძნელია უყურებდე ადამიანს და ფიქრობდე - რატომაა ჩემთან ერთად, რა უნდა, რას ელოდება. კითხვას რომ სვამ და ამ კითხვაზე პასუხს ვერ პოულობ, ძალიან რთულია თურმე. სარეაბილიტაციო ცენტრის გახსნიდან ორ კვირაში სამი თვე პასუხს რომ ვერ ვპოულობდი, ის უცნობი განტოლება თავისთავად ამოიხსნა. დავრჩი მარტო, თუმცა, რომ დავჯექი, დავფიქრდი, გავაანალიზე და შევაჯამე ყველაფერი, აღმოვაჩინე, რომ სინამდვილეში, საქართველოში ჩამოსვლის პირველივე წუთიდან ვიყავი მე და ... მე!<br />
მეორე იმედგაცრუება, ძალიან მოულოდნელი, ფეხქვეშ მიწა რომ გამომაცალა, რაღაც პერიოდი უუნარო რომ გამხადა და კინაღამ უარი მათქმევინა მიზანზე, პირველი განტოლების ამოხსნიდან ორიოდ დღეში მოვიდა - წადითო, არ შეგვიძლია ამ ბავშვების ყურებაო, შრომის უნარი გვიქვეითდებაო... თავიდან მეგონა ვერასდროს გამოვიდოდი შოკიდან, მეგონა, სხვა სამყაროში ვარ, სხვა განზომილებაში, სადაც ადამიანები ადამიანები კი არა, მხოლოდ ორ ფეხზე მოსიარულე მეტყველი პრიმიტიული მარიონეტები არიან, რომლებიც ერთმანეთის ცარიელ ტვინის სფეროებს უხილავი ძაფებით მართავენ. შევძელი და ... სარეაბილიტაციო ცენტრა მისაართი შეიცვალა! და მაშინ ოხდა ყველაზე კარგი, რაც შეიძლება ოდესმე მხდარიყო - აღმოვაჩინე ადამიანები, რომლებმაც რწენა დამიბრუნეს, რომლებმაც მაჩვენეს, რომ ადამიანები მარიონეტები კი არა, ადამიანები არიან, რომლებმაც მუჯლუგუნები მითავაზეს, გამომაფხიზლეს, რომლებმაც ჩემი სამეგობროს რიცხვი გაზარდეს - ირმა, ნინო, ეკა, დალი, მაია, სოფო, თამო.... ერთი წამით არ მივუტოვებივარ თეოს, ვანოს, ზურიკელას... ყველას ვერ ჩამოვთვლი, ბევრი არიან და მე ეს ადამიანები სიგიჟემდე მიყვარს! რომ არ იყვნენ ესენი, არ იქნებოდა "მზის სივრცე" და არ ვიქნებოდი მე! და ამ ადამიანებისთვის მადლობა შენ, 2015 წელო!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOPXI0C4FASgsr4NjPdzHZbVW9u_oH0QzLOJcSB1tSmQWuu4f1spVXOBuTmezu85apBdhEUhRE2JG-WseC1XwqZX3Fuqsy-kvldLPJTslqpqtO8nkfx-sJP5JwZiptW5QwF42cZNvF4M/s1600/12308207_179531459060205_4851435307128370557_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOPXI0C4FASgsr4NjPdzHZbVW9u_oH0QzLOJcSB1tSmQWuu4f1spVXOBuTmezu85apBdhEUhRE2JG-WseC1XwqZX3Fuqsy-kvldLPJTslqpqtO8nkfx-sJP5JwZiptW5QwF42cZNvF4M/s320/12308207_179531459060205_4851435307128370557_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
უამრავი სირთულისა და დაბრკოლების მიუხედავად, შევძელით და ნოემბრის ბოლოს საქართველოში პრველი ადაპტირებული სათამაშო მოედანი გავხსენით - კიკვიძის ბაღს დიდხანს ემახსოვრება ულამაზესი და დადებითი ემოციებით დატვირთული ღიმილიანი ბავშვები.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXdHdZOTpxOoKvSIpY13dqunW3GilnD1iWcMl35a7xWQ-XSXyROXu1hwZM8j-tJA_qrBtnBLuzpQqIZIzBqsBKso73ifUYgZCyNzS2rXA_3F2Wf_WCPfsgd5VsCwPhZR-Hu4eJgKHOjQ/s1600/12366058_785385971570611_2302650315459881298_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXdHdZOTpxOoKvSIpY13dqunW3GilnD1iWcMl35a7xWQ-XSXyROXu1hwZM8j-tJA_qrBtnBLuzpQqIZIzBqsBKso73ifUYgZCyNzS2rXA_3F2Wf_WCPfsgd5VsCwPhZR-Hu4eJgKHOjQ/s320/12366058_785385971570611_2302650315459881298_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
მერე რა იყო? - მუშაობის პარაელურად ვახერხებდითთ და ვპოულობდით დროს, ბავშვებისთვის მიგვეცა ბევრი და უფრო ბევრი - "კომედი ცენტრი", "იუმორინა", ახმეტელის თეატრის დასის სპექტაკლი "მაკნატუნა", ბავშვების მაქსიმალური ჩართვა "ალეა"-ს მიერ ორგანიზებულ საჯარო ლექციაში, საოცრად შრომატევადი, მაგრამ მხიარული ფოტოსესია "კიკალა სტუდიო"-ში, დაუვიწყარი ვიზიტი 198 საბავშვო ბაგა-ბაღში, სტუმრად "ირმა სოხაძის სტუდიის" საიუბილეო კონცერტზე, მხიარული და ემოციებით დატვირთული გასეირნება თბილისის ცირკში... <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgExnBAt6o2TYTs69HIf0tmz4eQi_hf4Y7QDkC4pPJcqqmeoGdS9soxQSMMkq1UaxWyfaqbiV7UdKfpQOjk7Uy9geqc8HM2RXm9ttTxwDDeBJi4lsUDOLclGyFKED6TeNV2TKveovJXS1M/s1600/12440524_193869074293110_8089105940120539168_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgExnBAt6o2TYTs69HIf0tmz4eQi_hf4Y7QDkC4pPJcqqmeoGdS9soxQSMMkq1UaxWyfaqbiV7UdKfpQOjk7Uy9geqc8HM2RXm9ttTxwDDeBJi4lsUDOLclGyFKED6TeNV2TKveovJXS1M/s320/12440524_193869074293110_8089105940120539168_o.jpg" width="320" /></a></div>
ჩვენს გვერდით სულ იყო ჩვენი საყვარელი და ერთგული მეგობარი ანანო მჟავია. არ შეიძლება არ გაგაცნოთ ერთი პატარა გოგონა , ბრიტანული სკოლის აზერბაიჯანელი მოსწავლე ჰუმაი მამედოვა - დიდი გულის მქონე პატარა ქალბატონი, რომელიც "მზის სივრცეში" "საქმით" მოვიდა და რომელიც ჩვენთან არა მხოლოდ თავად დარჩა, მეგობრებიც მოიყვანა, რომელმაც სითბო და სიყვარული გვაჩუქა, რომელმაც შეძლო და სპაიდერმენთან და ჰელლოუ კიტისთან ერთად ბავშვებს (და არა მარტო ბავშვებს, უფროსებიც კარგად გავერთეთ :) ) დაუვიწყარი წინასაახალწლო განწყობა შეუქმნა.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_VK4a_mLv8UxSDg5p61KUTWAJynhh56_djoPXqMWodqD8QWBbCqorGAzaDQ40YTcEd3oKp5O2P-gXey9zrt67J6Zlk_znVH26p7-t2XI57qmRq3nM81ryUivQflAB251fs0Of7I7t1Sw/s1600/12436009_10203718885891872_43345802_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_VK4a_mLv8UxSDg5p61KUTWAJynhh56_djoPXqMWodqD8QWBbCqorGAzaDQ40YTcEd3oKp5O2P-gXey9zrt67J6Zlk_znVH26p7-t2XI57qmRq3nM81ryUivQflAB251fs0Of7I7t1Sw/s320/12436009_10203718885891872_43345802_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
-შენ სულ მზის შვილები და მზის სივრცე გიტრიალებს თავში, სხვა არაფერი გაინტერესებს, დეეე - ხშირად მეუბნება ანო. ამიტომ, რომ არ ვაწყენინო, ცოტა "სხვაზეც" :)<br />
ანო და ნინო წელს ორივე პირველად მივიდა სკოლაში - ანო პირველად საქართველოში, ნინო პირველად სკოლაში :). ნინოზე ვნერვიულობდი, ანოზე არა. მოხდა სასწაული და ანოს გაუჭირდა ახალ სკოლასთნ შეგუბა, ნინოს არა :). ორივემ ერთად ისწავლა ქართული - ანომ კარგად, ნინომ ისე რაააა, დღეს ორივეს ენატრება სკოლა და კლასელები. ანოს ისევ ძალიან უყვარს ხატვა და ხელოვნების გაკვეთილი, ნინოს მალი მატავლებელო და ბევლი ბავსვებოოოო :).<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD05ouPTc22BA5lCeUQ1843MZAePZLDNrt3C-RbmExRQ0pmI5bXwoIm8pp8MdE1hi8ro8EQSO8mZoCMu3lBqJSLBTbZexckdjoTN01NFdDBOxi7nYg7DyuaBd18PZPx3VReVti_gV9EvI/s1600/12018441_10204716355975397_259976919_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD05ouPTc22BA5lCeUQ1843MZAePZLDNrt3C-RbmExRQ0pmI5bXwoIm8pp8MdE1hi8ro8EQSO8mZoCMu3lBqJSLBTbZexckdjoTN01NFdDBOxi7nYg7DyuaBd18PZPx3VReVti_gV9EvI/s320/12018441_10204716355975397_259976919_o.jpg" width="178" /></a></div>
<br />
პირობა ვერ შევასრულე და საქართველოში ძალიან ბევრ დროს ვერ ვატარებ მათთან, მაგრამ ყოველთვის ვპოულობთ დროს ერთად გავერთოთ - დავხატოთ, დავჭრათ, გამოვძერწოთ, ვიცეკვოთ და ვიმღეროთ. ანო ისევ ისე მზრუნველი და მოსიყვარულეა დაიკოს და ჩემს მიმართ, ნინო მზრუნველი, მოსიყვარულე და ჯიუტი. ანო ძალიან მგრძნობიარე გახდა - პოლონეთი ენატრება, ნინოც ადრინდელზე მეტად მგრძნობიარეა - ადრე შენიშვნა არ წყინდა, ახლა შენიშვნას რომ ვაძლევთ, გვებუტება. სამივეს ერთნაირად გვენატრება თამუნა, გიგა, ლიკა და თორნიკე.<br />
მადლობა 2015 წელო შენ, რამდენიმე საათში ახალ, 2016 წელს უნდა შევეგებო :).<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-61700761409503265742014-02-25T07:09:00.001-08:002014-02-25T07:09:34.743-08:00! ! !
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3heEdAWBDX7DX16f4Ie6gziQvD1kvZAxXHAIQsdBv9FCEh5ZEwB3koXr0wZ2R8ddaqhjf-ZNk6iQWNZEfg5IKrQH5KtntwFM70IaGi1RsfuGBmmJy6rVQOySvijenK1kVnxHVMqV5dZA/s1600/mzis+shvilebi.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3heEdAWBDX7DX16f4Ie6gziQvD1kvZAxXHAIQsdBv9FCEh5ZEwB3koXr0wZ2R8ddaqhjf-ZNk6iQWNZEfg5IKrQH5KtntwFM70IaGi1RsfuGBmmJy6rVQOySvijenK1kVnxHVMqV5dZA/s320/mzis+shvilebi.jpg" /></a></div>მეგობრებო, 21 მარტს, აქციის "მე გაჩუქებ მზეს" ფარგლებში ბავშვთა გასართობ ცენტრ ქლოქი -"clock"-ში (https://www.facebook.com/ClockCenter?fref=ts) ჩვენი, დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვები "ბერგერი & ანა ჩანგიანი"-ს საბავშვო კოლექციას წარმოადგენენ. გვინდა, რაც შეიძლება მეტმა ბავშვმა მიიღოს ჩვენებაში მონაწილეობა. გთხოვთ, შემეხმიანეთ 4-დან 12 წლამდე ბავშვების მშობლები. ჩვენებას დაესწრებიან საზოგადოებისათვის ცნობადი სახეები, მსახიობები, შოუ-ბიზნესის წარმომადგენლები. ჩვენების შემდეგ ბავშვებისათვის მოეწყობა ''a la fourchette" და ისინი საყვარელი ზღაპრების გმირებთან ერთად გაერთობიან.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-65050071723370082642014-02-25T07:06:00.002-08:002014-02-25T07:06:39.900-08:00!!!
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPa5LCcwLK66jh7uyCCpQStMS-4LS_-JL5amI3a6TThxrk3WiH0WvYAV5Cc0vaHoynbKaBtUMpedPzX5l5eb-RaXpInm3s13vvy7no_0a885pFUmJRc0vq6KpTaT5AkB4KLkJYHP_lzZk/s1600/mzis+shvilebi.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPa5LCcwLK66jh7uyCCpQStMS-4LS_-JL5amI3a6TThxrk3WiH0WvYAV5Cc0vaHoynbKaBtUMpedPzX5l5eb-RaXpInm3s13vvy7no_0a885pFUmJRc0vq6KpTaT5AkB4KLkJYHP_lzZk/s320/mzis+shvilebi.jpg" /></a></div>
21 მარტი დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღეა. არასამთავრობო ორგანიზაციები ,,მზის შვილები", ,,ქალი, ბავშვი და სოციუმი" და "ჯანდაცვის მონიტორინგის და რეფორმების ცენტრი" ამ დღესთან დაკავშირებით 17-21 მარტს აწყობს საქველმოქმედო აქციას, რომლის ფარგლებშიც საქართველოს მაშტაბით (თბილისი, თელავი, ქუთაისი, ბათუმი) გაიმართება სხვადასხვა სახის ღონისძიებები. აქცია დაიწყება 17 მარტს. ქართველი და პოლონელი ლოგოპედები და რეაბიტოლოგები ერთმანეთს დაუნის სინდრომითა და აუტიზმით დაბადებულ ბავშვებთან მუშაობის შესახებ გამოცდილებებს გაუზიარებენ. რამდენიმე საათს პოლონელი სპეციალისტები პირადად ბავშვებთან ურთიერთობას დაუთმობენ. კონფერენცია გაიმართება 17 მარტს, თბილისში, სასტუმრო ,,სიმპატიის" საკორეფენციო დარბაზში 14 საატზე. სამწუხაროდ კონფერენციაზე დამსწრეთა რაოდენობა შეზღუდულია, ამიტომ მსურველებს გთხოვთ დაუყონებლივ დაგვიკავშირდეთ.
18-21 მარტს თბილისში, ქუთაისში, ბათუმში და თელავში გაიმართება საქველმოქმედო კონცერტები და სხვადასხვა სახის ღონისძიებები ქართველი მსახიობებისა და საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეების მონაწილეობით. შემოსული თანხა მთლიანად მოხმარდება დაუნის სინდრომით და აუტიზმით დაბადებული ბავშვებისათვის უფასო სარეაბილიტაციო ცენტრის დაარსებას, სადაც დაუნის სინდრომითა და აუტიზმით დაბადებული ბავშვებს უფასოდ ინოვაციური მეთოდებით ჩაუტარდებათ სარეაბილიტაციო კურსი, ექნებათ ხელმისაწვდომობა მათთვის აუცილებელ სერვისებზე, მოხდება ხელშეწყობა საზოგადოებასთან ინტეგრირების პროცესში.
ძვირფასო მეგობრებო, ნებისმიერი თქვენგანის ჩვენს გვერდით დგომა ფასდაუდებელია ამ ბავშვებისა და მათი მომავლისათვის.
შემოგვიერთდით და ...
მე გაჩუქებ მზეს... Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-44309983924422242652013-08-23T15:32:00.000-07:002013-08-24T15:15:28.062-07:00მადლობა, რომელიც ერთი თვისა და 4 დღის წინ უნდა მეთქვა... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF_BC60_VMqNh211gse6_QXlLM-5SEGi7nQbfLoAnu29ItQgAxlPDpAv0_RDzAaDn9Cw9cW9RGJCWQY1v_Jiu_ciV1glyLHoGy5bCM0DdjhFOWe54gGDVB70vbzyfnNHgqq24Yny6N9O4/s1600/1010843_550973941632148_537681088_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF_BC60_VMqNh211gse6_QXlLM-5SEGi7nQbfLoAnu29ItQgAxlPDpAv0_RDzAaDn9Cw9cW9RGJCWQY1v_Jiu_ciV1glyLHoGy5bCM0DdjhFOWe54gGDVB70vbzyfnNHgqq24Yny6N9O4/s320/1010843_550973941632148_537681088_n.jpg" /></a></div>19 ივლისი.
თბილისი.
გამვლელები რუსთაველის ძეგლის წინ უჩვეულო(მათთვის) გამოფენის წინ ჩერდებიან. ჯერ გაკვირვებული და მერე ღიმილიანი სახეებით ათვალიერებენ სურათებს... სხვადასხვა ტელევიზიების ოპერატორებსაც კამერები გამოფენილი სურათებისკენ აქვთ მიმართული. სურათებიდან დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები უღიმიან გამვლელებსა და ოპერატორებს...
5 საათზე ძეგლის წინ შეჯგუფულ ხალხს, რომლებმაც შეიძლება ზუსტად არც კი იცოდნენ რას ელოდნენ, - მოდიანო- უთხრეს და მომლოდინე ხალხი მათკენ მომავალ 23 დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვს მხურვალე და გულწრფელი (დარწმუნებული ვარ!) აპლოდისმენტებით შეეგება.
19 ივლისი.
თბილისი.
ეს დღე დაუნის სინდრომით დაბადებული 23 ბავშვისთვის სხვადასხვაგვარად დაიწყო... ორგანიზაციების „მზის შვილები„ და „ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრი„-ს მიერ ორგანიზებულ აქციაზე ბავშვების ნაწილი საქართველოს რეგიონებიდან ჩამოვიდნენ. მათთვის აქცია დილის 9 საათზე დაიწყო და საკმაოდ მომქანცველი მგზავრობით გაგრძელდა. ნაწილი ბავშვებისა თბილისში ელოდნენ თანატოლებს... პირველ საათზე დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები მშობლებთან და დედმამიშვილებთან ერთად პუშკინის სკვერში შეიკრიბა და გეზი მთაწმინდის პარკისკენ აიღეს. დაუვიწყარი 3 საათი გაატარეს ბავშვებმა მთაწმინდის პარკში... მერე გახარებულები, ბედნიერები და ლაღები, მაგრამ ძალიან დაღლილები და დამშეულები უზნაძის ქუჩაზე რესტორან „მირზაანი„-ს დარბაზში გაშლილ სუფრას შემოუსხდნენ და ბავშვური სილაღითა და ონავრობით მოილხინეს. დაგეგმილი „გასეირნება ზოოპარკში„ დროის უქონლობის გამო ჩაიშალა. 5 საათზე ბავშვები რუსთაველის გამზირზე მათთვის გამართულ აქციას „ერთად მოვშალოთ საზღვრები„ შემოუერთდნენ. მერე იყო სიმღერა, ხატვა, ღიმილიანი სახეები, მოფერება, აღფრთოვანება, საჩუქრები...
19 ივლისამდე კი 19 დაძაბული დღე გამოვიარეთ...
ვინ? მე, თეონამ და თეამ... ამ 19 დღეზე არ მოვყვები, მთავარია, რომ აქცია, უამრავი წინააღმდეგობის მიუხედავად შედგა და მთავარია, რომ ბავშვებს, რომლებმაც აქციაზე მოსვლა მოახერხეს, ეს დღე არასოდეს დაავიწყდებათ.
ახლა უამრავი მადლობა უნდა ვთქვა, დაგვიანებული, მაგრამ აუცილებლად სათქმელი.
ტევონაააა-ჩემო ძალიან კარგო და ძალიან ტკბილო მეგობარო, რომ არა შენ, სადღაც შუა გზაზე წავიქცეოდი და ვეღარ ავდგებოდი... მადლობა ჩემთან ერთად ყველა „გადასატანის„ გადატანისთვის, ჩემი ატანისთვის და პროფილაქტიკაში გატარებული 2 საათისთვის :)
თეა - ორგანიზაცია „ ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრი„-ს დამფუძნებელი და აქციის ორგანიზატორო, რომ არა შენ, ღმერთმა იცის სად გავჩერდებოდი. ძლიერი ხარო, მეუბნებოდი და მჯეროდა. და რადგან მჯეროდა, გაჩერების უფლებაც არ მქონდა. ის, რაც შენთან და თეონასთან ერთად 4 დღეში შევძელი, უთქვენოდ 2 კვირაში ვერ მოვახერხე. მადლობა, რომ ბოლომდე ჩემს გვერდით იდექი და მადლობა, რომ ჩემთან ერთად გაუძელი შემოტევებს, ტყუილს და იმედგაცრუებას.
ვანო, ჩემი ღაბაბიანი და პუტკუნა მეგობარი - დარიგებისთვის, გეზის მოცემისთვის და ჩემთვის დაკარგული შენთვის ფასდაუდებელი საათებისთვის. :)
მადლობა ზოოპარკის დირექციას და განსაკუთრებით ბატონ ზურაბს, იმისათვის რომ აქციის ჩატარებამდე 2 კვირით ადრე ფართოდ გაგვიღეს ზოოპარკის კარები (თუმცა, როგორც უკვე ზემოთ აღვნიშნე, მათთან მისვლა დროის უქონლობის გამო ვეღარ შევძელით).
მადლობა მთაწმინდის პარკის დირექტორს, ბატონ ირაკლი სასანიას და ბავშვების გიდს ეთუნა გიგიაძეს, რადგან სწორედ მათი დამსახურებაა, რომ ბავშვები დღესაც ყვებიან 19 ივლისს „ბომბორაზე ბევრი ვიკატავე, იცი რამდენი? მანქანებზეც ვიჯექი, მატარებელშიც, დიდ ბორბალზეც. ცოტა შემეშინდა, მაგრამ იცი რა ბევრი ვიკატავე„ :)
უღრმესი მადლობა ბატონ რუსლან ფიფიას და რესტორნების ქსელს „მირზაანი„, რომელსაც 18 ივლისს საღამოთი დავუკავშირდით და რომელმაც 19 ივლისს აქციაში მონაწილე 23 ბავშვს და მათ თანმხლებ პირებს ზრაპრული მასპინძლობა გაუწიეს.
არ შემიძლია მადლობა არ ვუთხრა მძღოლს, რომლის ვინაობაც არ ვიცი და რომელიც კოლმეურნეობის მოედანზე შემთხვევით აღმოვაჩინე და რომელიც 5 საათის განმავლობაში აქციაში მონაწილე ბავშვებს ემსახურებოდა.
უღრმესი მადლობა ძალიან კარგ ადამიანს - ვახოს, ულამაზეს სალიკუნას და უსაყვარლეს სანდროს ღამის 1 საათზე სულ რაღაც 2 საათში დაწერილი, ჩაწერილი და აქციაზე შესრულებული ჰიმნისთვის, რომლის ბადალი არასოდეს არსად მომისმენია.
მადლობა ზურას, საქართველოში ეკოლოგიური პლასტელინის ერთადერთ მწარმოებელი ფირმის „პლეი ბუმის„ დამფუძნებელსა და ხელმძღვანელს. ფერადი პლასტელინებით დასაჩუქრებული ბავშვების აღფღთოვანებული სახეები ახლაც თვალწინ მიდგას :)
დიდი მადლობა ზუკა ბაბუნაშვილს - საოცარი და დასამახსოვრებელი ფოტოსესიისთვის.
მადლობა ნანუკას და მის გუნდს -დაუღალავი და გულწრფელი მხარდაჭერისთვის, თანადგომიისთვის და სიყვარულისთვის.
მადლობა „კეთილსოფელის„ მიერ გამოგზავნილ მომღერალს, რომლის სახელი და გვარის გარკვევა დაბნეულობისა და დაძაბულობის გამო არც კი მიცდია და რომლის ტკბილი ხმით ნამღერმა გაახალისა და აღაფრთოვანა აქციის სტუმრები.
უღრმესი მადლობა „მულტი-პულტის„ სამყაროს და მათ გმირებს, რომლებთან ერთად გართობაც ერთ-ერთი ყველაზე ხალისიანი და სასურველი ატრაქცია იყო ბავშვებისთვის.
მადლობა „სოკო ივენტ გრუპ„ -ს აქციაზე აქტიური მონაწილეობისთვის.
მადლობა კახა კინწურაშვილს, ნიკა გრიგოლიასა და თემო მჟავიას(მიუხედავად ფეხის მძიმე ტრამვისა ჩვენს გვერდით დადგა) - მოფერებისთვის, ჩახუტებისთვის, ღიმილისთვის და სითბოსთვის :).
უღრმესი მადლობა ქალაქ თბილისის კულტურული ღონისძიებების ცენტრს და განსაკუთრებით დიდი მადლობა ქალბატონ ნინო სულაძეს - ჩვენთან ერთად „მცირე გაუგებრობის„ გამოსასწორებლად გადატანილი ნერვიულობისთვის :)
უღრმესი მადლობა დედოფლისწყაროსა და ახმეტის მუნიციპალიტეტის გამგებლებს - იმისათვის, რომ მხარში დაგვიდგნენ, მოიძიეს რაიონში მაცხოვრებელი დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები და 19 ივლისს გამართულ აქციაზე მათი ტრანსპორტირება უზრუნველყვეს.
როგორ შეიძლება ყველაზე დიიიიიდიიიიი მადლობა არ ვუთხრა პატარებს, რომელთა გარეშეც ამ აქციის ჩატარებას აზრი არ ექნებოდა. არასოდეს დამავიწყდება არცერთი მათგანი და არასოდეს დამავიწყდება პირობა რაც მათ მივეცი. მე ამ პირობას შევასრულებ!!!
მადლობა მარტინ იანოს კრავჩიკს, პოლონელ რეჟისორს, რომელიც დაინტერესდა საქართველოში მცხოვრები დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვებით, რომელიც სპეციალურად 19 ივლისის აქციისთვის ჩამოვიუდა საქართველოში და რომელმაც ამ ბავშვებზე დოკუმენტური ფილმი გადაიღო (ფილმი ამ ეტაპზე მონტაჟდება)
განსაკუთრებით დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ყველა იმ ადამიანს, რომელსაც არ სჯეროდა (შეიძლება არც ახლა სჯერა) რომ მხოლოდ და მხოლოდ კეთილი მიზნები გვამოძრავებს, რომლების ეცადნენ არ გამოსულ;იყო ის, რაც გამოვიდა, ვერ გაგვეკეთებინა ის, რაც გავაკეთეთ, დაბრკოლებები შეგვიქმნეს იქ, სადაც არ ველოდით, ფეხი დაგვიდეს მაშინ, როცა არ ველოდით... მადლობა იმისათვის, რომ საკუთარ თავში უფრო მეტად დავრწმუნდით, მეტად ვიწამეთ, რომ იმისათვის, რომ დიდი საქმე გააკეთო, გრანტი და მილიონიანი სპონსორი სულაც არაა საჭირო და რომ ჩვენ, მზის შვილებსა და ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრს მიზნის განხორციელებაში - შევუქმნათ ჩვენს ბავშვებს მომავალი - ხელს ვერავინ და ვერაფერი შეგვიშლის.
მოკლედ, დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო ყველას. დაგვიანებული, მაგრამ გულწრფელი მადლობა :) <a href="http://https://www.facebook.com/iloladze/media_set?set=a.10200185481826375.1073741830.1431585502&type=1"></a>
. Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-91745940449510854202013-06-08T17:31:00.002-07:002013-06-08T17:42:08.573-07:00„ერთად – წავშალოთ საზღვარები“
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcGCz4B6opHkzA8l37q_ijQaOFsxH92HuM-vfncohqRkP7RKx54iFHV77zwM2F4ETesjMBj5oiCzO0RiaQtCzHIgJNPA09LsDl_H_vkx1iQBrrrGYfWhDCOgtcF0iWP1MMQuzWXRk-0fg/s1600/images+(2).jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcGCz4B6opHkzA8l37q_ijQaOFsxH92HuM-vfncohqRkP7RKx54iFHV77zwM2F4ETesjMBj5oiCzO0RiaQtCzHIgJNPA09LsDl_H_vkx1iQBrrrGYfWhDCOgtcF0iWP1MMQuzWXRk-0fg/s320/images+(2).jpg" /></a> პრექტის მიზანი – შეზღუდული შესძლებლობის მქონე ბავშვთა, კერძოდ დაუნის სინდრომის და აუტისტი ბავშვების ინტეგრაციის პროცესი საზოგადოებაში. მათი დაახლოვების და ერთიანობის პროცესის ხელშეწყობა, საზოგადოების ცნობიერებისა და ინფორმირებულობის დონის ამაღლება, ლოიალური და ჯანსაღი ურთიერთობის დამკვიდრების ხელშეწყობა, ამ ბავშვების ნამდვილი სახის და თვისებების წარმოჩენა საზოგადოების წინაშე.
პრობლემა – საზოგადოების ნაკლები ინფორმირებულება, არასწორი დამოკიდებულება და შეხედულება დაუნის სინდრომის მქონე და აუტისტი ბავშვებისადმი, მათში საფრთხის დანახვა და სხვა ჯანმრთელი ბავშვებისგან იზოლაციის მცდელობა, რაც შშმ ბავშვთა გარიყვას და გაუცხოვებას იწვევს, საზოგადოების ნეგატიური გავლენის დამსახურებით, მშობლები ცდილობენ „დამალონ“ საკუთარი შვლიები და მათთან ერთად საზოგადოებაში გამოჩენას ერიდებიან, რაც ასეთი ბავშვების გონებრივი, ფიზიკური და ფსიქიკური განვითარებისთვის – მნიშნვნელოვნად აფერხებს, არ ხდება მათი ინტეგრაცია საზოგადოებაში და საბოლოოდ, ისინი განწირული არიან უუნარო და არასრულფასოვანი ცხოვრებისთვის. ჩვენი პროექტის მიზანია, პირისპირ შეახვედროს საზოგადოება ამ ბავშვებთან და დაანახვოს, რომ ისინი არ არიან საშიშნი, მათ გააჩნიათ განვითარების, სწავლის და წარმატებების მიღწევის დიდი პოტენციალი, თუკი საზოგადოება შეძლებს იმ გამყოფი საზღვრის „კედლის“ მოშლას, რომელიც ამ ბავშვებთსა და საზოგადოებას შორის არის აღმართული.
პროექტის ორგანიზატორები:
არასამთავრობო ორგანიზანცია „მზის შვილები“
არასამთავარობო ორგანიზაცია „რეფორმის ცენტრი“
არასამთავრობო ორგანიზაცია „
ჩატარების პერიოდი: 30 ივნისი 2013 წელი; დღის 16:00 საათიდან – საღამოს 19:00 საათამდე
ჩატარების ადგილი: რუსთაველის გამზირის ტროტუარი
მეტრო თავისუფლებიდან, მეტრო რუსთაველის მიმართულებით; ინსცენირებული კედელი და გამოფენა მეტრო რუსთაველის მიმდებარე ტერიტორიაზე
პროქტის აღწერა: 31 ივნისს დაგეგმილი ღონისძიება „ერთად –მოვშალოთ საზღვრები“ შედგება სამი ეტაპისგან
პირველი ეტაპი – მოლოდინის და მზადყოფნის შექმნა
„მხატვრული პეტიცია“
პროექტის მთელ ტერიტორიაზე – მეტრო თავისუფლებიდან – მეტრო რუსთაველის მიმართულებით 16:00 საათიდან 18:00 საათამდე იმოძრავებენ „მოხალისეები“ 3–4 წევრიანი მოხალისეთა ჯგუფები რომელთაც ხელში ეჭირებათ პლაკატები პროექტის ლოზუნგებით, დასახელებით და პრობლემების ჩამონათვალით
„ჩვენ ერთნი ვართ – მოვშალოთ საზღვრები“
„გაიცანი, დაიცავი, შეიყვარე“
„ნუ გეშინია“
„ისწავლე მათგან დიდი სიყვარული“
შერჩეული იქნება 5 „დისლოკაციის ადგილი“ – სადაც დაიდგმება დიდი ზომის რამდენიმე მოლბერტი სუფთა ფურცლით და ფერადი საღებავებით, მოლბერტის თავზე გაკრული იქნება პლაკატი წარწერით „დახატე რაც გემეტება“ პროექტის მონაწილე ახალგაზრდები – „მოხალისეები“ შეაჩერებენ გამვლელებს, მოკლედ აუხსნიან აქციის მიზანს და დანიშნულებას და სთხოვენ დიდი ფურცლის პატარა ნაწილზე დახატონ ის, რაც ამ ბავშვებისთვის ემეტებათ (მაგ: ცა, მზე, გული, ყვავილი და ა.შ) ეს იქნება ერთგვარი „საზოგადოებრივი პეტიაცია“ ნახატის მეშვეობით მოხდება პოზიციის და „ხელმოწერის“ დაფიქსირება ამ ბავშვების ცხოვრებისა და მდგომარეობის გაუმჯობესებაზე – ხატვის პროცესში მოხდება ფოტო და ვიდეო მასალის გადღება, იქვე მიაწვდიან ინფორმაციას, რომ ამ ნახატების, ასევე შეზღუდული შესძლებლობის მქონე ბავშვთა ფოტოების და მათი ნამუშევრების გამოფენა დაიწყება 1 საათში (17:00 საათზე) რუსთველის მიმდებარე ტერიტროიაზე, მოხდება ქუჩაში სიმბოლური მოსაწვევების დარიგება
მეორე ეტაპი – „ერთად“
17:00 საათიდან დაიწყებენ შეკრებას საგანგებოდ მოწვეული პირები, რომელთაც წინასწარ, მინიმუმ 1 კვირით ადრე დაურიგდებათ მოსაწვევები, ესენი იქნებიან პოლიტიკოსები და სხვადასხვა კატეგორიის თანამდებობის პირები, სახელმწიფო მოხელეები და კერძო სექტორის წარმომადგენლები, ხელოვნების სფეროს მოღვაწეები და საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეები.
17:00 საათიდან, რუსთაველის მიმდებარე ტერიტორიაზე თავს მოიყრიან ასევე შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვები და მათი მშობლები, პროექტში მონაწილეობას სავარაუდოდ 30–დან 50 –მდე ბავშვი და მათი მშობელი მიიღებს, როგორც თბილისიდან, ასევე საქართველოს სხვადასხვა რეგიონიდან.
საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეები უშუალოდ იკონტაქტებენ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვებთან, მათთან ერთად გაისეირნებენ ღონისძიების მიმდებარე ტერიტორიაზე.
მესამე ეტაპი – „საზღვრის მოშლა“
აქციის ტერიტორიაზე, მუყაოსგან (პენოპლასტისგან) აგებული იქნება იმიტორებული კედელი, კედლის შემადგენელ „აგურებს“ ექნება წარწერებეი „გულგრილობა“ „ტაბუ“ „სტერეოტიპი“ „შიში“ „გაუცხოვება“ „ცინიზმი“ „ირონია“ „სიხარბე“ „კორუფცია“ „ბიუროკრატია“ ღონისძიებაში მონაწილე პირები, მოწვეული სტუმრები და რიგირთი გამვლელები დაანგრევენ კედელს და თვითოეულ „აგურს“ ჩაყრიან საგანგებოდ მომზადებულ კონტეინერში, დიდი პარკში წარწერით „ერთად – უკეთესი მომავლისთვის“
იმიტირებული კედლის უკან, იქნება განტავსებული გამოფენა უნარ შეზღუდული ბავშვების ფოტოების და მათი ნამუშევრების, აქვე იქნება განთავსებული ის ნახატები რომელიც დღის მანძილზე დახატეს თბილისელებმა ე.წ „საზოგადოებრივი პეტიცია“
დასკვნით ნაწილში ღონისძიების ორგანიზატორი, მიმართავს საზოგადეობას 2 წუთიანი ტექსტით, ღაონისძიებას ფონად გაჰყვება მუსიკა (ჩანაწერი) ან ცოცხალი შესრულებით იმღერებს, რომელიმე ჯგუფი
მოწვეული სტუმრები:
პარლამენტის წევრები
ჯანდაცვის კომიტეტი
ჯანდაცვის სამინისტრო
განათლების სამინისტრო
სხვა სამინისტორები
საერთაშორისო ორგანიზაციები
საელჩოები
ბიზნეს ორგანიზაციები: ბანკები, მსხვილი კომპანიები
პრესა –მედია
მხატვრები, მუსიკოსები, მსახიობები, ტელე–წამყვანები, მოცეკვავეები.
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-49625708003204808512012-03-24T16:34:00.010-07:002012-03-25T07:45:06.592-07:00რატომ?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovv0_F03f0gpODmQQqlrM25m739VpyLx5EjXUCG6OiFHVqrKzZoS50EBD__tYTE68_MI5G83FGQ3LiLLF6lZeZpcY8IqnQEcGLOhkFTFVl6HIU9z-0jXJfjUTaobtx-DXwHPjJVWDXvE/s1600/pobrane+%25284%2529.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 283px; height: 178px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovv0_F03f0gpODmQQqlrM25m739VpyLx5EjXUCG6OiFHVqrKzZoS50EBD__tYTE68_MI5G83FGQ3LiLLF6lZeZpcY8IqnQEcGLOhkFTFVl6HIU9z-0jXJfjUTaobtx-DXwHPjJVWDXvE/s320/pobrane+%25284%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723844259737572914" /></a><br />დიდი ხანია აღარაფერი დამიწერია. მიზეზი? - მეზარებოდა, დრო არ მქონდა, ღამის გათენება არ მინდოდა, აღარ მინდოდა ტკივილზე დამეწერა... ახლა ვზივარ და ვფიქრობ - დავწერო? იქნებ არ ღირს, იქნებ ზომაზე მეტს მოვითხოვ ადამიანებისგან. იქნებ ის, რაც მე ძალიან მტკივა, სხვას არ უნდა ვატკინო, უფრო სწორად, იქნებ არ მაქვს უფლება, ჩემი ტკივილის გაზიარება გთხოვოთ. <br />21 მარტს მსოფლიომ დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღე აღნიშნა. უკვე მეშვიდედ, მაგრამ წელს მაინც პირველად, რადგან, გაერთიანებული ერების ორგანიზაციამ 21 მარტი დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღედ, ოფიციალურად, შარშან აღიარა. ეს დღე ჩემთვის და ნინიკოსთვის დილის 9 საათზე, სასიამოვნო სიურპრიზით დაიწყო.აუზზე ცურვის მორიგი გაკვეთილი გვქონდა კერძოდ აყვანილ ინსტრუქტორთან, რომელსაც ყოველი წამი გათვლილი აქვს. 5 წუთით დავაგვიანეთ. მეგონა, ქ-ნი ალექსანდრა საყვედურებით შემოგვეგებოდა, მაგრამ... აუზი ფერადი ბუშტებით იყო სავსე, ინსტრუქტორმა კი ნინიკო გულში ჩაიხუტა და დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღე მოგვილოცა... მორიგი სიურპრიზი რესტორანში მელოდა. დამიძახეს, კლიენტი გთხოვს ერთი წუთითო. ცოტა არ იყოს შემეშინდა და სამზარეულოდან ცომიანი ხელების წმენდით გამოვედი. რესტორნის დარბაზში ყვითელი ტიტების უზარმაზარი თაიგულით შემეგება ჩვენი ერთ-ერთი კლიენტი, რომელსაც ნინიკო რამდენჯერმე, თვალის მოკვრით ყავდა ნანახი და დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღე მომილოცა... სწორედ ამ ორმა თითქოს უმნიშვნელო, მაგრამ ამავდროულად ძალიან მნიშვნელოვანმა შემთხვევამ(?) გადამაწყვეტინა ამ პოსტის დაწერა.<br />საქართველოში არსებული არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და დაუნის სინდრომის მქონე მშობელთა აქტიურობის შედეგად, ქართულმა მასმედიამ შესანიშნავად გააშუქა 21 მარტს საქართველოში ჩატარებული ღონისძიებები. მანამდე კი, ფეისბუკზე, დღეს ყველაზე პოპულარულ სოციალურ ქსელზე, თითქმის 2 თვის განმავლობაში რამდენიმე "ფეისბუკის გვერდი" მხურვალედ მოუწოდებდა ფეისბუკის ქართული ქსელის მომხმარებელს, მონაწილეობა მიეღოთ 21 მარტს დაგეგმილ, დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღისადმი მიძღვნილ ღონისძიებებში. <br />მე,"მზის შვილები"-ს გვერდზე, შეგნებულად არ დავწერე არაფერი. რატომ? ველოდებოდი. რას? ახლა ვხვდები, რომ არ ვიცი რას. რამდენიმე დღის წინ კი იმედი მქონდა, რომ გვერდის 777 გულშემატკივრიდან, ყველას თუ არა, სულ ცოტა, 200, 150 ადამიანს მაინც გაუჩნდებოდა სურვილი, საკუთარი ინიციატივით "დაეპოსტა" ჩვენს კედელზე, შეეხსენებინა რომ მალე მსოფლიო დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღეს აღნიშნავს და ჩვენ რატომ ვართ ჩუმად, რატომ არ ვაქტიურობთ? ეს ერთგვარი, მაპატიოს ყველამ, ექსპერიმენტი იყო. გაუმართლებელი ექსპერიმენტი.<br />რა ხდებოდა სხვა, აქტიურ გვერდებზე? მხოლოდ რამდენინე მშობელმა "დავალაიქეთ" გამოქვეყვებული პოსტები, რამდენიმემ კომენტარიც დავწერეთ. მერე, ისევ ჩვენ, რამდენიმე მშობელი აღფრთოვანებულები ვუყურებდით და ვკითხულობდით ჩატარებული ღონისძიებების შესახებ ისევ და ისევ ამ ღონისძიებების ორგანიზატორების მიერ სოციალურ ქსელზე გამოქვეყვებულ სიუჟეტებს და კვლავ ჩვენი აღფრთოვანებული კომენტარები. "მზის შვილები"-ს არ იყოს, ამ გვერდებსაც, სულ ცოტა, 700-800 ადამიანი "ალაიქებს". არც ერთი კომენტარი, არც მოწონების, არც არმოწონების.<br />მეოთხე დღეა ქართულ ინტერნეტსივრცეში დავბორიალებ. უამრავმა ინტერნეტ გამოცემამ გამოაქვეყნა 21 მარტს კუს ტბაზე ჩატარებული აქციის ამსახველი კადრები, უამრავმა გალერეა "ტიფლის ავენიუ"-ში მოწყობილი შესანიშნავი გამოფენის შესახებ დაწერა. ინტერვიუები, რადიოგადაცემები, დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვების გაღიმებული სახეები-ყველაფერი ეს ფართო საზოგადოებისგან ყოველგვარი კომენტარის გარეშე დარჩა. არც მოწონება, არც არმოწონება...<br />ვუსმენდი რადიო1 და იმედი მქონდა, რომ ერთი მსმენელი მაინც დარეკავდა, შეკითხვას დასვამდა, რჩევას მისცემდა ან პირიქით, რჩევას თხოვდა გამომსვლელს, მაგრამ აქაც არაფერი. არც მოწონება, არც არმოწონება... სდუმან ყველაზე კითხვადი, "ფართების", "ივენთების", "ტუსოვკების", "თბილისი ლაივებისა" და ზოგადად, "მიმდინარე მოვლენების" დაწვრილებით აღმწერელ-გამშუქებელ-გამკრიტიკებელ-მაქებარი ბლოგებიც.<br />რატომ, რა არის ამის მიზეზი?. ნუთუ იმ უამრავი ადამიანიდან, ვინც ერთხელ მაინც "დაალაიქა" და მოიწონა ჩვენი მართლაც რომ შესანიშნავი შვილები, არავის გაუჩნდა სურვილი პირადად ენახა ეს ბპატარა, უკვე მოზარდი და ზრდასრული დაუნის სინდრომის მქონე ადამიანები. იქნებ გატყუებთ და ესენი სულაც არ არიან ისეთი კარგები, როგორებადაც მათ ჩვენ წარმოვაჩენთ. კამათში იბადება ჭეშმარიტება-ო, ნათქვამია, მაგრამ, ვის ვუმტკიცო ეს ჭეშმარიტება, როდესაც 4 მილიონიან საქართველოში მოკამათეს ვერ ვპოულობ. <br />მაპატიოს ყველამ, მაგრამ გულისტკივილით უნდა ვაღიარო, რომ ჩვენი საზოგადოება ჯერ კიდევ ძალიან შორსაა "ჭეშმარიტებისგან" და ჩვენს საზოგადოება ყვითელ პრესაში გამოქვეყნებული "პრიკოლები"-ს განხილვა-გაქილიკებითაა დაკავებული.<br />http://www.radio1.ge/Show.aspx?Show=69<br />http://www.osgf.ge/index.php?lang_id=GEO&sec_id=42&info_id=2719<br />http://www.facebook.com/media/set/?set=a.336930439688292.71801.319570924757577&type=3<br />http://www.facebook.com/media/set/?set=a.331281090254365.75432.105768739472269&type=3<br />http://www.facebook.com/media/set/?set=a.331310043584803.75439.105768739472269&type=3Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-66888835737734426992011-11-20T03:50:00.000-08:002011-11-20T03:50:34.670-08:00ნინო<iframe width="459" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/8DeOiBgcXzE?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-14082899488797799672011-05-07T13:03:00.000-07:002011-05-20T14:20:37.209-07:00მე, ჩვენ და "მზის შვილები"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwHbx3eIlPII4cQyUUNK2bvRakTqlgunmj-whMQ0kTzMhBdlFqfB9_1KcwAYzqzbROC4Ld-2Ouaw24PLNYLwInZR2SvjpX0hCMEMw-yFX1lbw_cw3uPB1g-T0D982qLgbH6ncZ3and2hI/s1600/inga-2.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 214px; FLOAT: left; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5604077867154312210" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwHbx3eIlPII4cQyUUNK2bvRakTqlgunmj-whMQ0kTzMhBdlFqfB9_1KcwAYzqzbROC4Ld-2Ouaw24PLNYLwInZR2SvjpX0hCMEMw-yFX1lbw_cw3uPB1g-T0D982qLgbH6ncZ3and2hI/s320/inga-2.jpg" /></a> გამარჯობა.<br /><div><div><div>10 მაისს საქართველოდან მივემგზავრები. ძალიან მწყდება გული. ყოველთვის ძალიან მინდოდა აქ ყოფნა, მაგრამ ახლა თავადაც მიკვირს, ისე ძალიან არ მინდა წასვლა. მიზეზი უამრავია. საქართველოში დედას, მის საფლავს ვტოვებ. ძალიან მომენატრება შავი მარმარილოს ქვა და შავი, ფხვიერი მიწა... საქართველოში უამრავ მეგობარს ვტოვებ-ძველს და ახალს. საქართველოში გულს ვტოვებ, საყვარელ ადამიანს ვტოვებ და მას ვუტოვებ მის წილ გულს. ცოტა რომანტიკაში გადავარდნასავით გამომივა, მაგრამ, სამაგიეროდ მისი გული მიმაქვს თან, მე და ჩემს შვილებს ჩვენ წილ გულს გვატანს პოლონეთში. 2 მაისს ჯვარი დავიწერეთ. ჩვენი პატარა ფერიები გვიმშვენებდნენ გვერდს ეკლესიაში :). დახატული შვილები გვყავს :). ძალიან ბედნიერი ვიყავით ორივე. </div></div>საქართველოში გასული წლის ნოემბერში სულ რაღაც 2 კვირით ჩამოვედი, მაგრამ ეს 2 კვირა 5 თვე გაგრძელდა. უამრავი რამ მოხდა ამ 5 თვეში. კარგიც და ცუდიც. აღარც კარგზე მინდა რამე დავწერო და აღარც ცუდზე, მითუმეტეს, რომ აბ ბლოგის მკითხველებს ზოგადი წარმოდგენა უკვე გაქვთ ჩემს საქართველოში გატარებულ 5 თვეზე. ერთ-ერთ თქვენგანს შევპირდი კიდეც, ბლოგს აუცილებლად გადავარქმევ სახელს-თქო :). იმედი მაქვს, ასეც ვიზამ - ცხოვრება, მომავალი მომცემს ამის საშუალებას.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGUglFtje0jhgfkEK0cMebyHVrU-U3GGOMZTnsnQXbP2B5vtawbQaEkDmIyKN4wGBJ60xDLqKzmigGQR_tPgnFPhkjVjyZj3D0w_4dFVcxCZINqC2VlJoNPMUQ6zhWuHpaDA-DanRsd-w/s1600/jvriswera-28.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5604075691029780994" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGUglFtje0jhgfkEK0cMebyHVrU-U3GGOMZTnsnQXbP2B5vtawbQaEkDmIyKN4wGBJ60xDLqKzmigGQR_tPgnFPhkjVjyZj3D0w_4dFVcxCZINqC2VlJoNPMUQ6zhWuHpaDA-DanRsd-w/s320/jvriswera-28.jpg" /></a></div><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkpdkGlhwrK-_jBRFLOGWgKjs-w2Qfn1AFaRs8Fxi0GVZAb9a26mFks_9jIM-qUYe2VgUfCyJrCKSBcg9WQVBzQwdnEe2Aeo5bAt5LS0IZOm0mxXV6ifeYKbbBpCRFloAfF9m6n9pR53A/s1600/inga-5.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; FLOAT: right; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5604076540421918738" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkpdkGlhwrK-_jBRFLOGWgKjs-w2Qfn1AFaRs8Fxi0GVZAb9a26mFks_9jIM-qUYe2VgUfCyJrCKSBcg9WQVBzQwdnEe2Aeo5bAt5LS0IZOm0mxXV6ifeYKbbBpCRFloAfF9m6n9pR53A/s320/inga-5.jpg" /></a><br /></div><br /><div></div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkpdkGlhwrK-_jBRFLOGWgKjs-w2Qfn1AFaRs8Fxi0GVZAb9a26mFks_9jIM-qUYe2VgUfCyJrCKSBcg9WQVBzQwdnEe2Aeo5bAt5LS0IZOm0mxXV6ifeYKbbBpCRFloAfF9m6n9pR53A/s1600/inga-5.jpg"></a></div><div>ახლა კი კიდევ ერთი სიახლის შესახებ მინდა მოგახაროთ :) </div><br /><div>პირველ რიგში დიდი მადლობა მინდა ვითხრა ყველა იმ ადამიანს, რომელიც სოციალურ ქსელში მწერს, რომლებიც ქუჩაში მაჩერებენ და მეუბნებიან, რომ საოცრად კარგი შვილები მყავს და რომ მოხიბლულები არიან ნინიკოთი. ჩემმა პროფილში გამოსვლამ, მიუხედავად იმისა, რომ თურმე ბევრი დაუნის სინდრომის მქონე ბავვის მშოელი აღვაშფოთე ჩემი სიტყვებით, შედეგი გამოღო - ქუჩაში გვცნობენ და არა სიბრალულით, არამედაღტაცებით გვეგებებიან. მდლობა ყველას ამისათვის :).თითქმის ყველა თქვენგანმა იცის, რომ ჩემი პატარა გოგონა დაუნის სინდრომითაა დაბადებული. თითქმის მისი დაბადების დღიდან ჩემი ცხოვრების იდეაფიქსად იქცა, შევქმნა ორგანიზაცია, რომელიც საზოგადოებას დაუნის სინდრომით დაბადებულ ბავშვებსა და მოზარდებს გააცნობს, შევქმნა ორგანიზაცია, რომელიც ამ ბავშვებს დაეხმარება, საკუთარი თავი იპოვონ სამყაროში, სდაცაც ხშირად ჩვენ, დამატებითი ქრომოსომისა თუ ტრისომის არმქონე ადამიანები ვერ ვპოულობთ საკუთარ ადგილსა თუ თავს. და 2 დღის წინ მე და ჩემმა უახლოესმა მეგობარმა დავაფუძნეთ ორგანიზაცია "მზის შვილები", რომელიც ჩემი და სხვისი შვილების კეთილდღეობაზე იზრუნებს.დიდი სიყვარულითა და თხოვნით მივმართავ ყველას, ვინც ახლა ამ სიტყვებს კითხულობს (განსაკუთრებით ბლოგერებს :)) - გთხოვთ, მოიძიოთ და ორგანიზაციის გვერდზე გამოაქვეყნოთ ნებისმიერი ინფორმაცია, რომელიც დაუნის სინდრომით დაბადებულ ბავშვსა და მოზარდს უკავშირდება. ბლოგერებო, გთხოვთ, თქვენს ბლოგებზე სულ პატარა ადგილი დაუთმეთ ამ სინდრომით დაბადებულ ადამიანებს. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3PzV2bJEX_xeIP9BUjFPANSa-dPIDWoMw7gXTQFHoguxID8-YX6KmayIzmtSaIKnkhX6F9dvVSsTf_FhyphenhyphenOmEKUK6LtaXmx8F_YnmNFG4aXTKPdCZ1aDsej5TlimFeqNvkc_jUkIR0Pbs/s1600/inga-3.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5604084760217129970" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3PzV2bJEX_xeIP9BUjFPANSa-dPIDWoMw7gXTQFHoguxID8-YX6KmayIzmtSaIKnkhX6F9dvVSsTf_FhyphenhyphenOmEKUK6LtaXmx8F_YnmNFG4aXTKPdCZ1aDsej5TlimFeqNvkc_jUkIR0Pbs/s320/inga-3.jpg" /></a><br /></div><br /><div><br />:)<br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-51172265845755617392011-04-30T09:33:00.000-07:002011-04-30T09:36:39.855-07:00<div>გამარჯობა.</div><div>დღეს მორიგ ტკივილზე მინდა დავწერო...</div><div>ხუთსაბათს მეა ჩემმა შვილებმა გადაცემაში "პროფილი" მივიღეთ მონაწილეობა. მაია ასათიანს საკუთარი სურვილით დავუკავშირდი. მიზეზი? ორიოდ თვის წინ ფეისბუკზე შესანიშნავი გოგონა გავიცანი, დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვის დედა. რამდენჯერმე პირადადაც შევხვდით ერთმანეთს, ვსაუბრობდით ჩვენს შვილებზე და ზოგადად, საქართველოში დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვებზე. მე, პირადად, ამ გოგონას მეტს არავის ვიცნობ საქართველოსი დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვის მშობელს, ინტერნეტ სივრცეში წაკითხულზე და განცდებზე კი წინა პოსტებზე ვწერდი. ამ გოგონასტან საუბრის შემდეგ ჩემი ეჭვი, რომ საქართველოსი მშობლები ხმამაღლა არ საუბრობენ ტავიანთ შვილებზე, კიდევ უფრო განმტკიცდა. გარდა ამისა, მე, რომელიც უკვე 5 თვეა საქართველოსი ვიმყოფები და ვფიცავარ ჩემს შვილებს, დაუნის სინდრომის ნიშნების მატარებელი ბავსვი, არც დიდი, ქუცაში არ შემხვედრია. სწორედ ამ ტემაზე ვისაუბრე პროფილში. თუ ვინმე დაინტერესდებით, ქვემოთ ლინკს დავაგდებ და ტავად შეგიძლიათ განსაჯოთ, ამ გადაცემის შემდეგ, რაც არ უნდა გასაკვირი იკოს, საკმაოდ უარყოფითი გამოხმაურება მოყვა გარკვეული ნაწილიდან და რაც ყველაე მეტად მიკვირს, სწორედ იმ გოგონასგან, რომელზეც ზემოთ ვისაუბრე და რომელიც გადაცემის ეთერში გასვლამდე ყველაფერში მეთანხმებოდა. აგმოჩნდა, რომ მშობლებს შეურაცხოფა მივაყენე, თუმცა ვერ ვხვდები რით და როგორ? იქნებ ვინმემ მიმახვედროთ ...</div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; color: rgb(128, 128, 128); "><div class="uiAttachmentTitle" style="word-wrap: break-word; color: rgb(51, 51, 51); "><strong><a href="http://ლოტოს გათამაშება ტოტო - რუსთავი 2 - timeshifted online tv. free live broadcasting with DVR funtion">ლოტოს გათამაშება ტოტო - რუსთავი 2 - timeshifted online tv. free live broadcasting with DVR funtion</a></strong></div><a href="http://ლოტოს გათამაშება ტოტო - რუსთავი 2 - timeshifted online tv. free live broadcasting with DVR funtion">www.myvideo.ge</a><div class="mts uiAttachmentDesc" style="word-wrap: break-word; margin-top: 5px; color: rgb(128, 128, 128); "><a href="http://ლოტოს გათამაშება ტოტო - რუსთავი 2 - timeshifted online tv. free live broadcasting with DVR funtion">ლოტოს გათამაშება ტოტო - რუსთავი 2 - timeshifted online television. live broadcasting with DVR funtionality IPTV online.</a></div></span></div>Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-28583827885362974282011-04-08T09:28:00.000-07:002011-04-08T09:29:24.541-07:00მზის შვილებიგამარჯობა. მე პატარა ნინოს დედა ვარ. ნინო დაუნის სინდრომითაა დაბადებული. მიუხედავად იმისა, რომ "დაუნის სინდრომი" ხშირ შემთხვევაში უარყოფით ემოციებს იწვევს ამ სინდრომთან არშეხების მქონე ადამიანებში, ნინო და დაახლოებით 5 მილიონი დაუნის სინდრომის მატარებელი ადამიანი მხოლოდ ამ ორი სიტყვით განსხვავდებიან ჩვენგან. განსხვავება კიდევ ერთ რამეშია - მათი ნაწილი საზოგადოებამ მიიღო, ნაწილი არა. ეს კი მხოლოდ და მხოლოდ იმის ბრალია, რომ საზოგადოება ცუდადაა ინფორმირებული ამ სინდრომის შესახებ. ნებისმიერი, ვინც ნინიკოს ნახავს, მერწმუნეთ, მას ვერასოდეს დაივიწყებს. ვერ დაივიწყებს განა იმიტომ, რომ დაუნის სინდრომითაა დაბადებული, იმიტომ, რომ ნინო საოცარი ბავშვია - ლამაზი, კეთილი, თბილი, ჭკვიანი. უპირობოდ უყვარხარ და მასთან ურთიერთობა იმდენ დადებით ემოციებსა და მუხტს გაძლევს, შეუძლებელია ბავშვი გულწრფელად არ შეგიყვარდეს. ასეთი მხოლოდ ნინო არაა... მათ მზის შვილებს უწოდებენ. ჩვენი ორგანიზაციის სახელწოდებაც აქედან მოდის და ჩვენი მიზანი სწორედ ისაა, რომ საზოგადოებას კარგად გავაცნოთ ამ გენეტიკური მახასიათებლით დაბადებული ადამიანები. ნებისმიერ ჩვენგანს შეუძლია დაინახოს მათი მზიანი გულები :)Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-48292575341110432322011-04-04T12:11:00.000-07:002011-04-07T17:20:07.099-07:00ყველას!!! შემოგვიერთდით!!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUkgqgbBHROdSF9gbPgcfKTdtAkMUr-yonDo11588eyOQEY653aAtBE3SNx2wheusCki5gHttXyMQENy7K9-r_ZWrc3BkzOfax0g50dPBKSHw606YNeGm8bWpxdhEnYaFecGLJYG05o9w/s1600/DSC02803.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUkgqgbBHROdSF9gbPgcfKTdtAkMUr-yonDo11588eyOQEY653aAtBE3SNx2wheusCki5gHttXyMQENy7K9-r_ZWrc3BkzOfax0g50dPBKSHw606YNeGm8bWpxdhEnYaFecGLJYG05o9w/s320/DSC02803.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5591810081141787730" /></a><br />რამდენიმე დღეში მუშაობას იწყებს ქართულ-პოლონური ორგანიზაცია "მზის შვილები", რომელიც მიზნად ისახავს ქართული საზოგადოების ინფორმირებას დაუნის სინდრომის შესახებ, საქართველოში მცხოვრები დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვებისა და მოზარდების საზოგადოაბასთან ინტეგრირებასა და ამ ბავშვების რეაბილიტაციას. გთხოვთ, ვინც ფიქრობთ, რომ კეთილ საქმეს ვემსახურებით, შემოგვიერთდით... გავამზიანოთ ჩვენი შვილები!!!<br />ყველასთან, ვინც კითხულობს ჩემს ბლოგს, ერთი თხოვნა მაქვს-დაალაიქე და მეგობრებსაც გაუგზავნე ლინკი, რომელსაც ქვემოთ დავაგდებ და შეატყობინე ჩვენს შესახებ.<br />წინასწარ გიხდით მადლობას :)<br /><br /><a href="http://www.facebook.com/profile.php?id=100002248941593&sk=wall">http://www.facebook.com/profile.php?id=100002248941593&sk=wall</a>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-81664832572186158642011-04-02T13:43:00.000-07:002011-04-07T17:20:57.275-07:00ყველას!!!ყველას გთხოვთ, თუ რაიმე შეხება გაქვთ ადამიანებთან, ვისაც დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვი ან მოზარდი ჰყავთ ოჯახში, დამაკავშირეთ მათთან!!!!!!!!!!!!!<br /><a href="http://www.facebook.com/profile.php?id=100002248941593&sk=wall">http://www.facebook.com/profile.php?id=100002248941593&sk=wall</a>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-63106818655788311622011-03-21T00:20:00.000-07:002011-03-21T00:38:53.912-07:00...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5TQ6QpyJCeZJgFaTHWd2jndvrf4humz7bCI5q6xCTL9blaywXQ0IXWlX6TrKYqxzXIcj_DOVHO_5OZbMlZ1Pg6OvckKpCzfXQKeqLXz54oBvK_h8zNNwvPYNqRVCOzgYLFVRis-K1HY/s1600/engagement_965788.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5TQ6QpyJCeZJgFaTHWd2jndvrf4humz7bCI5q6xCTL9blaywXQ0IXWlX6TrKYqxzXIcj_DOVHO_5OZbMlZ1Pg6OvckKpCzfXQKeqLXz54oBvK_h8zNNwvPYNqRVCOzgYLFVRis-K1HY/s320/engagement_965788.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5586432291852512466" /></a><br /> <br /><br /> ვთხოვდები :)<br /> გუშინ, ჩემი შვილების მამამ ცოლობა მთხოვა :).<br /> დავთანხმდი, რა თქმა უნდა :)<br /> ახლაც გაოგნებული ვარ, ვითომ არ მაქვს ამის საბაბი, მაგრამ ბოლომდე ვერ ვიჯერებ. :)<br /> საოცარი გრძნობაა, ემზადები ცოლად გაყვე, უფრო სწრად, ურთიერთობა გააოფიციალურო ადამიანთან, ვინც ორი შვილი გაჩუქა.<br /> ძალიან მიყვარხარ, იკა.Unknownnoreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-68045808486204400752011-03-20T15:13:00.000-07:002011-03-21T00:17:23.785-07:00ნინოს...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwSP6tHHb7U9euMmKUCgJx18gbpSmQJbuW9KSneMjkjlvNebW-Z6X9f2UWp3aI0VbNE7BUk6MQ242qtpsQX__G9SYsy3PSKpPxhyphenhyphen9wrRZOVg1QFZpYwQnlecDDotAwI6OfOcOEIKM2MsM/s1600/DSC01110.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwSP6tHHb7U9euMmKUCgJx18gbpSmQJbuW9KSneMjkjlvNebW-Z6X9f2UWp3aI0VbNE7BUk6MQ242qtpsQX__G9SYsy3PSKpPxhyphenhyphen9wrRZOVg1QFZpYwQnlecDDotAwI6OfOcOEIKM2MsM/s320/DSC01110.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5586428824503772706" /></a><br /> ნინო, ჩემო სიხარულო და დახატულო შვილო, ჩემო პატარა ანგელოზო, ეს ჩანაწერი პირადად შენთვის კეთდება, დედიკო. გაივლის წლები და მე თუ ვერ გაჩვენე, იქნებ შენ გადააწყდე შემთხვევით, წაიკითხავ და მაპატიებ ალბათ.<br /> ჰო, შვილო, პატიება უნდა გთხოვო. შენი ამ ქვეყნად მოსვლის პირველი 3 კვირა მაპატიე დედი.<br />რომ იცოდე როგორ მოუთმენლად და სიხარულით ველოდი შენს დაბადებას. ანის გაჩენის შემდეგ დარწმუნებული ვიყავი, რომ მეტი შვილი აღარ მეყოლებოდა და როდესაც გავიგე, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, სიხარულისაგან, თუმცა ამას საგულდაგულოდ ვმალავდი, მეცხრე ცაზე დავფრინავდი.<br />ვარშავაში დაიბადე დედიკო, საკეისრო კვეთით. ნარკოზის გაკეთების წამიდან შენზე ვლაპარაკობდი თურმე, (მერე მომიყვა ბებიაქალმა). მერე, ჯერ ბოლომდე არ ვიყავი გამოფხიზლებული, საშინელება მითხრეს-რატომ გააჩინე დაუნი ბავშვიო. არც დაუნიზმით, არც დაუნის სინდრომით, პირდაპირ-დაუნი ბავშვიო. ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდნენ, დედი. ბებიაშენს დავურეკე, ალბათ 2 საათის შემდეგ, მიშველეთ, მგონი ბავშვს რაღაც ჭირს-თქო... მერე, სამი დღის განმავლობაში ტკივილგამაყუჩებელ წამლებს ვითხოვდი მხოლოდ. მამაშენს, რომელმაც არაფერი იცოდა, ჭრილობის ტკივილის გამო ვტირი-თქო, ვარწმუნებდი. სხვა ბავშვები პალატას ტირილით ანგრევდნენ, შენ მთელი დღე და ღამე მუთაქასავით მეწექი გვერზე და ხმას არ იღებდი. ბებიაშენმა მკითხა მესამე დღეს, ბავშვი როგორ ჭამსო?-და პირველად მაშინ გამახსენდა, რომ ერთხელაც არ მიჭმევია შენთვის. მერე უკვე უმწეობით ვტიროდი-ვერც მე და ვერც ექიმებმა ვერ შევძელით, ძუძუ ჩაგედო პირში. ისევ საწოვარა მოგიტანეს, მაგრამ აღარ მოგაკარე-მოშივდება და სხვა გზა რომ არ ექნება, რას იზამს-თქო. გვიან ღამე, ძალიან ცოტა მოწოვე და დაიძინე...<br />მეოთხე დღეს ექთანს უფლება არ მივეცი შენთვის პამპერსი გამოეცვალა, საგულდაგულოდ ჩაგბანე პატარა ტაკუცუნები. ჩვეულებრივი ბავშვი იყავი - ულამაზესი ცისფერი თვალებით და პატარა, კურნოსა ცხვირით. (მერე, 6 თვე, ვიდრე რძე არ გამიშრა ძუძუზე მყავდი მოკრული :))<br />პედიატრს, რომელმაც შენი "დაუნობა" მომახარა პალატაში შემოსვლა ავუკრძალე. დედაჩემი და ჩემი დები, რომლებმაც დანახვის წამიდან უზომოდ შეგიყვარეს, გავაფრთხილე, მამაშენისთვის არაფერი ეთქვათ, ვიდრე გენეტიკურ ანალიზს არ გაგიკეთებდნენ. ერთი კვირა დაგვტოვეს სამშობიაროში. საშინელი იყო ყველა დღე - ვუყურებდი ბედნიერ დედებს და გამუდმებით მიტრიალებდა თავში კითხვბა-რატომ მაინცდამაინც მე? მერე სახლში წაგვიყვანეს. დღისით, სანამ იკა სამსახურში იყო, ტირილით ვისიებდი თვალებს, 6 საათისთვის დამამშვიდებელს ვსვამდი, 7 საათზე უკვე გაღიმებული ვხვდებოდი მამაშენს. დღითი-დღე ვგრძნობდი, რომ სიგიჟემდე მიყვარდი, მაგრამ თითქმის ერთი თვე დამჭირდა, რომ შენში მხოლოდ ჩემი პატარა ანგელოზი, პატარა ნინიკო დამენახა. გიყურებდი ერთ დღეს დედიკო და უცბად მივხვდი, რომ უკვე რამდენიმე დღეა აღარ მიფიქრია, რატომ მე-თქო. თითქმის ერთი თვის მერე მივხვდი, რომ ჩემთვის სულ ერთი იყო გაგიკეთებდი თუ არა გენეტიკურ ანალიზს. შენ ჩემი ნინო იყავი, ჩემი სხეულისა და გულის ნაწილი და სხვას არაფერს ქონდა მნიშვნელობა. მამაშენს მაინც არაფერი ვუთხარი. თებერვლის ბოლოს უნდა გაგვეკეთებინა ანალიზი, მაგრამ უარი მითხრეს, ნოემბრამდე მოგიწევთ ცდაო. მაშინ უკვე აღარ ან ვეღარ გავჩუმდი. დავსვი სამსახურიდან დაბრუნებული იკა და ვუთხარი, არ მინდოდა ვიდრე დაზუსტებით არ მეცოდინებოდა შენთვის მეთვქა, მაგრამ უკვე აღარ შემიძლია გაჩუმება, ნინიკო დაუნის სინდრომითაა დაბადებულითქო. მამაშენის რეაქციამ ძალიან გამაკვირვ, დედიკო. მომეფერა, სულელი ხარ რომ თავიდანვე არ მითხარიო, მისაყვედურა. ჩვენი შვილია და სხვას არაფერს არ აქვს მნიშვნელობაო.<br />ნინიკო, დედი, მე რომ სამი კვირა დამჭირდა მისახვედრად, იმას მამაშენი 1 წამში მიხვდა...<br />ჩემო სიცოცხლე, უკვე დიდი გოგო ხარ, 2 წლის, 1 თვის და 25 დღის. <br /> შენ ვერ წარმოიდგენ, როგორი სიხარული, სითბო და სიყვარული შემოიტანე ოჯახში შვილო. შენნაირი მოფერება არავინ იცის, არც შენნაირი გაბუტვა :). საოცარი სიცილი გაქვს - სახის ყოველი ნაკვთი იცინის დედი, სითბოს და სიყვარულს ასხივებს შენი სახე. რაც არ უნდა ცუდ განწყობაზე ვიყო, როგორაც არ უნდა მტკიოდეს, შენი პატარა თათუნებით ლოყაზე მომეფერები და ჩემზე ბედნიერი არავინ მგონია ქვეყანაზე. ამ ქვეყანაზე ყველაზე მეტად ანი გიყვარს და ანიც გიჟდება შენზე. საოცარი დასანახები ხართ - ერთი ხორბლისფერი, თმახუჭუჭა ქალაბიჭა და მეორე ქერა, ცისფერთვალება, აბრეშუმის თმიანი ფერია.<br /> ხანდახან ვფიქრობ, შენ რომ არ მყოლოდი, რა მეშველებოდა. ამას გულწრფელად ვამბობ დედი. ვიცი, რომ წინ ია-ვარდით მოფენილი გზა არ გველის, ვიცი, რომ ბევრი დაბრკოლების გადალახვა მოგვიწევს, მაგრამ ისიც ვიცი, რომ ჩვენ ერთად საოცრებებს გავაკეთებთ. შენ იქნები (უკვე ხარ) ადამიანი, ვისგანაც უნდა ისწავლონ, ვისაც უნდა მიბაძონ.<br /> უზომოდ მიყვარხარ, ბედნიერი ვარ, რომ მყავხარ დედიკო. შენ და ანი ჩემი დიდი ბედნიერება და სიხარული ხართ, შვილო.<br /> 21 მარტი დაუნის სინდრომის მსოფლიო დღეა.<br /> დაუნის სინდრომის საერთაშორისო კომიტეტს ეს დღე შემთხვევით არ შეურჩევია. 21 მარტი გაზაფხულისა და არაჩვეულებრივი ადამიანების მფარველია.<br /> შენ მართლა არაჩვეულებრივი ხარ, შვილო.Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-43421176754191250672011-03-03T11:43:00.000-08:002011-03-03T12:03:49.108-08:00გილოცავ, დე...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYasgXTlEB4aLzlnoeR36qteLUp-y_TkJkFSx3Y90CYcjoi-sdpkZNVXtFVvXQGSpSRD3BdfSpUFylI5CHKt6OYzwvnKJOMH7BvUeiFlPPH5dpdcKbeT6D4_D8QLRij1JCwiteBR33eQ0/s1600/_DSC1438.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 256px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYasgXTlEB4aLzlnoeR36qteLUp-y_TkJkFSx3Y90CYcjoi-sdpkZNVXtFVvXQGSpSRD3BdfSpUFylI5CHKt6OYzwvnKJOMH7BvUeiFlPPH5dpdcKbeT6D4_D8QLRij1JCwiteBR33eQ0/s320/_DSC1438.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5579946831011629362" /></a><br /><br /><br /> 4 იანვარს თამოს დაბადების დღე იყო, 10-ში ლიკასი, 27 იანვარს შენი ნინუცა გახდა 2 წლის, 11 თებერვალს მე გავიზარდე. 1 მარტს ანომ იზეიმა დაბადებიდან მეოთხე წელი... არცერთს არ მოგვილოცე...<br /> დღეს ანიმ და ნინუცამ ყვავილები მოგიტანეს დე, მოგეფერა ანი, -ბებო, მენატრებიო ძალიან... მე გამიბრაზდა - ნუ ტირი-ო.<br />დედის დღეს გილოცავ, დე!!!Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-6439635508087687732011-02-21T07:49:00.000-08:002011-02-21T07:51:35.850-08:00...ძველი ნაჯღაბნი ვიპოვე. გამეცინა. რა კარგი დრო ყოფილა :)<br /><br />ტკივილშერეული მონატრება,<br />სევდა, მოწყვეტილი წამწამებს.<br />სანთლად დაღვენთილი მოლოდინი<br />მტანჯავს... მაწამებს...<br />სევდაშეპარული შეხვედრები,<br />ცრემლი მოვარდნილი ნაქარევს.<br />უშენო სასთუმალზე შენზე ფიქრი<br />მტანჯავს... მაწამებს...<br />გულში დაკარგული შენი სახე<br />აწმყოს წარსულისგან იცავს,<br />შენი მომლოდინე სიმარტოვე<br />მტანჯავს... და მიყვარს...Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-31360075758029965902011-02-07T16:28:00.000-08:002011-02-07T19:22:54.634-08:00---8 თებერვლის დილა თენდება.<br />ჩემს შვილებს სახლში, ალბათ, ტკბილად ძინავთ.<br />მე არამიანცის საავადმყოფოში, საკორენფერენციო ოთახში ვზივარ კომპიუტერთან.<br />მე-7 პალატაში მამაჩემი წევს...<br />ის, რაც უკვე დავწერე, დღემდე არასოდეს წამიკითხავს. ნეტავ არც ახლა წამეკითხა. ყველაფერი უფრო მძაფრად და უფრო მტკივნეულად დაბრუნდა...<br />საქართველოში, შარშან, 6 ნოემბერს ჩამოვფრინდით მე და ჩემი შვილები. დედა ძლივს ვიცანი, ისეთი შეცვლილი დამხვდა. სულ ცოტა ხნით შეძლო მე და ბავშვებს მოგვფერებოდა, სულ ცოტა ხნით. <br />დედას სამ თვეზე მეტი ჩემი უმცროსი და ედგა თავზე. აუცილებელი გახდა, ეკა ვარშავაში გაფრენილიყო და რადგან მე პატარა ბავშვებით დედას მოვლა გამიჭირდებოდა, ჩემმა დებმა ისე მოახერხეს, რომ ვარშავაში მიმავალი ეკა და ვარშავიდან ჩამოფრენილი თამუნა 25 ნოემბერს, დილის 5 საათზე, თბილისის აეროპორტში შეხვდნენ ერთმანეთს. დილის 9 საათამდე დედა ერთნაირად გვეფერებოდა მე და თამუნას. უჭირდა, მაგრამ გველაპარაკა, თამოს ვარშავის ამბები მოაყოლა. მერე, 9 საათს რომ გადასცილდა, ნემსი გამიკეთეო, მთხოვა და მას მერე მხოლოდ იმის სათქმელად თუ გაახელდა თვალებს, მტკივა, ნემსიო....<br />დედა პირველი დეკემბრის ღამეს გარდაიცვალა. ბოლო ორი დღე-ღამის განმავლობაში სრულიად უკონტაქტო გახდა. ორი ღამე ერთი წამით მარტო არ დაგვიტოვებია დედა. პირველში, შუაღამისას, არ ვიცი რატომ, მეც, ჩემი დაც და ჩვენთყან მყოფი ჩვენი დეიდაშვილები, ერთად გავედით სამზარეულოში. მერე ისევ ერთად შევბრუნდით დედასთან. საწოლზე, თავთან ჩამოვჯექი და მივეფერე დედას, ვუთხარი, რომ ძალიან მიყვარდა, რომ ყველას ძალიან გვიყვარს, რომ არ აქვს უფლება მარტო დაგვტოვოს, რომ ის ჩვენთვის ყველაფერია... დედამ ორი დღე-ღამის განმავლობაში პირველად დაახამხამა თვალები. უსიცოცხლო, გაყინული მზერა შეეცვალა, თვალებში აზრი დაუბრუნდა, სიყვარული დავინახე მაშინ დედას თვალებში. სწორედ იმ დროს ტელეფონმა დარეკა, ეკა იყო, ვარშავიდან. ამაღამ ბარბარა მოფრინავს, ხვალ მე და ბავშვებიო, გვითხრა. ისევ ოთახში შევბრუნდი და დედას ვახარე, რომ ვარშავიდან მისი მეგობარი მოფრინავს და ეკა და ბავშვები და რომ ძალიან მალე ჩაეხუტებიან უფროსი შვილიშვილები ბებოს. დედამ თითქოს რაღაცის თქმა სცადა. თვალებში საოცარი სხივი ჩაუდგა, არასოდეს მსგავსი სხივი არ დამინახავს არავის თვალებში. მერე ხელი გადამისვა ხელზე, ღრმად ამოისუნთქა, მერე კიდევ, მერე კიდევ და თვალებში ის საოცარი სხივი ჩაქრა...<br />დედა 5 დეკემბერს დავასაფლავეთ.<br />მას მერე, თითქმის ყოველ ღამე ვცდილობ ჩემი დედა დავინახო, სიცოცხლით სავსე, ჩემი ულამაზესი, დახატული დედა, მაგრამ მხოლოდ ის ბოლო წუთები მიდგას თვალწინ...<br />უკვე დიდი ხანია მკერდის ტკივილი მაწუხებს. ძალით წამიყვანა ირაკლიმ სკრინინგცენტრში გასასინჯად. მამოგრაფია გამიკეთეს და რადგან, თურმე, მკერდი პირდაპირ კავშირში ყოფილა საშვილოსნოსთან, გინეკოლოგმაც გამსინჯა. პასუხებზე 24 დეკემბერს დამიბარეს. 17 დეკემბერს ტელეფონმა დარეკა, სკრინინგცენტრიდან იყვნენ - დამატებითი ანალიზი გჭირდება და ხვალ ყოველ მიზეზ გარეშე უნდა მოხვიდეო. ისევ იკას და ჩემი მეგობრის დაჟინებული თხოვნით, მეორე დღეს, ოთხი საათისთვის, რადგან იკაც ექიმთან იყო(ეს ცალკე ისტორიაა კიდევ) სკრინინგცენტრში მარტოს მომიწია წასვლა. ჯერ არ ვიყავი გასასინჯად შესული, რომ დამირეკა, თუ გეშინია, მითხარი და უცბად გავჩნდები შენთანო. მეშინოდა, მაგრამ ვიუარე,-რაა საშიში-თქო. ტელეფონიოს ჩანთაში ჩადება ვერ მოვასწარი, რომ დერეფანში შემოვიდა გაღიმებული. კიდევ კარგი...<br />კაბინეტიდან რომ გამოვედი, ვერაფერს ვხედავდი. ისე გავუარე გვერდზე ვერც დავინახე. ქუჩაში გამოვვარდი, კედელს მივეყუდე და სიგარეტს მოვუკიდე აკანკალებული ხელით. -რა იყო, ვერ დამინახე? - საყვედურნარევი ხმით მომიახლოვდა შენობიდან გამოსული იკა, მაგრამ სახეზე რომ შემომხედა, რა გჭირსო, ძლივს მკითხა. -კიბო მაქვს - ძლივს ამომივიდა ბგერები ყელიდან და თვალწინ ის დღე დამიდგა, დედა რომ შემოვიდა ოთახში და კიბო მაქვსო, რომ თქვა. ძალიან მძიმე სიტუაცია გაქვსო, მითხრა ექიმმა. სასწრაფო ოპერაცია გჭირდება, რადგან ეს საშვილოსნოს ყელის კიბოა და ყოველი დღე შეიძლება სავალალო აღმოჩნდეს შენთვისო. იკა რომ არ ყოფილიყო მე იმ დღეს სახლში ვერ ან არ დავბრუნდებოდი.<br />მთელი ჩემი ნათესავები ფეხზე დადგნენ. არასოდეს დამავიწყდება ის, რაც მათ მაშინ ჩემთვის გააკეთეს. ისე ძლიერ განიცდიდნენ, ხანდახან, მინდოდა, თავად ისინი დამემშვიდებინა. მეორე დილისთვის საუკეთესო სპეციალისტთან ჩამწერეს ვიზიტზე. <br />ვაკის ლეჩკომბინატიდან შედარებით დამშვიდებული წამოვედით ყველა. რადგან მედიცინაში მაგარი ბეცი ვარ, ზუსტი დიაგნოზის თქმა არ შემიძლია, ზოგადად კი, ასე გამოიყურებოდა ჩემი მდგომარეობა _საშვილოსნოს ყელზე უჯრედების შლაა დაწყებული. ეს მერე მართლა გადაიზრდება კიბოში, მაგრამ ჯერ-ჯერობით არც ისე სავალალო და საშიში სიტუაციაა, ახალი წლების მერეც არ იქნება გვიანი ოპერაციის გაკეთებაო...<br />10 იანვარს დედას ორმოცი იყო, 14-ში ჩემი დები და დისშვილები დაბრუნდნენ ვარშავაში, მერე კიდევ რაღაცამ შემიშალა ხელი, მერე, 27 იანვარს ნინიკოს დაბადების დღე და გადავწყვიტე, ოპერაცია თვის ბოლოს გამეკეთებინა. 28-ში დილით, ახალი ანალიზების გასაკეთებლად წასასვლელად ვემზადებოდი, მამიდაშვილმა რომ დამირეკა, მამაშენია ძალიან მძიმედ, გუშინ დააწვინეს საავადმყოფოში, მაგრამ ბავშვის დაბადების დღე იყო და ვერ გითხარით, ახლა კი... მამას რამდენიმე დღის წინ კუჭის წყლული გასკდომია, სისხლდენა დაწყებია, მაგრამ რადგან იცოდა, რომ მე საოპერაციო ვიყავი, არ თქვა. 27-ში მეგობარს შეუვლია მამასთან და იმან ჩაიყვანა უგონოდ მყოფი მამა ლაგოდეხის საავადმყოფოში. ოპერაცია გაკეთებული ქონდა, მე და იკა რომ ლაგოდეხში ჩავედით. ნარკოზიდან ბოლომდე არ იყო ჯერ გამოსული, მაგრამ რომ დამინახა, ბავშვები ვის დაუტოვე მამაო, წუხილი დაიწყო. ვიდრე იქ ვიყავით, სულ ამ სიტყვებს იმეორებდა. <br />მერე, ორშაბათს ანალიზები გავიკეთე, სამშაბათს პასუხები მივუტანე ექიმს, ოტხშაბათს, 2 თებერვალს ოპერაცია გამიკეთეს, შაბათს, სიკვდილს გადარჩენილი მამაჩემი საავადმყოფოდან გამოწერეს და ჩემი დაჟინებული თხოვნით, პირდაპირ ჩემთან ჩამოიყვანეს თბილისში. დღეს საღამოს წნევა გავუზომე და გულის 40 ჰქონდა მხოლოდ. სასწრაფო გამოვიძახე. წნევის გარდა სხვა პრობლემა აქვს - კუჭიდან სისხლდენას ეჭვობენ და ჭრილობაზე ანთებითი პროცესია დაწყებული. საავადმყოფოში გადაყვანაა აუცილებელიო მითხრა სასწრაფოს ექიმმა და ისევ ჩემი თხოვნით, არამიანცის საავადმყოფოში მოგვიყვანეს.<br />ახლა მამა მე-7 პალატაში წევს, ჩემს შვილებს (ალბათ) ტკბილად ძინავთ სახლში, მე კი, ვინაიდან ძალიან ახლო და მეგობრული ურთიერთობა მაქვს ამ განყოფილების თითქმის ყველა ექიმთან, საკორენფერენციო ოთახში, იგივე საორდინატოროში, კომპიუტერტან ვზივარ და ვწერ...<br />ძალიან დავიღალე, ძალიან...Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-47785186035470277652010-05-11T14:14:00.000-07:002010-05-11T15:21:37.047-07:00მჯერა...რამდენიმე დღეა უაზროდ დავბოდიალებ ბლოგიდან ბლოგზე. უაზროდ ჩემი ბლოგისთვის, რადგან მინდა დავწერო და ვერ ვწერ, სიტყვები თავში და გულში ტრიალებს, მაგრამ ხმამაღლა ვერ ვამბობ, ვერ გადმოვცემ... ჰოდა, ამ უაზრო ბოდიალში რამდენიმე ძაააალიან კარგი ბლოგი ვიპოვე და რამდენიმე, მართლაც რომ ძაააალიან კარგი პოსტი წავიკითხე. მიხარია, რომ, დუნაიას თქმის არ იყოს, ყველა ბლოგი დილით ადრე ავდექი-თ არ იწყება. მე კი სწორედ ასეთი პოსტის წერის ხასიათზე ვარ ამ წუთას...<br />ახლა, რომ არ ვიცი, ისე ვარ. არც კარგად, არც ცუდად. თითქოს მიხარია, მაგრამ თან არ მიხარია. მოკლედ, სახელს ვერ ვარქმევ ჩემს განწყობას.<br />დღეს პირველად დავტოვე ჩემი შვილები მთელი დღით. ხვალაც ასე იქნება, ზეგაც, მასზეგაც. ასე იქნება არ ვიცი როდემდე. ვიდრე დედა კარგად არ გახდება, ვიდრე დედა და ჩემი ვარშავაში არ დაბრუნდებიან, ვიდრე მე არ წამოვალ საქართველოში. დაუსრულებლად გრძელდება ეს ვიდრე...<br />ქართველი ექიმები სხვანაირები არიან, გულისხმიერები, ადამიანურები. მათთვის ავადმყოფი პირადი ნომერი არაა, ავადმყოფი ადამიანია. ნუ შემედავებით, გთხოვთ. <br />ოქტომბრის მერე რამდენითვე გავიდა? ექვსი? შვიდი? ასე მგონია, უფრო მეტი. რამდენი რამე შეიძლებოდა გაეკეთებინა ექიმს ავადმყოფისთვის? გაესინჯა?-კი. გამოეკვლია მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა?-კი. მკურნალობა დაენიშნა?-კი. თბილი სიტყვით გაემხნევებინა?-კი. ეს ყველაფერი და კიდევ ძალიან ბევრი შეიძლება ყოფილიყო. მაგრამ იყო მხოლოდ გამოკვლევა, დიაგნოზი, ერთი ქიმია და მერე, 4 თვე ძებნა კარდიოლოგისა, რომელიც დაწერდა - ავადმყოფის გულის მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია. შეუძლია გააგრძელოს ქიმიათერაპია. რატომ გვინდოდა ამ სიტყვების დამწერი კარდიოლოგის პოვნა? ქიმიოთერაპევტის დაჟინებული მოთხოვნა გახლდათ ასეთი. 4 თვე რატომ ვეძებდით? კარდიოლოგის პრეროგატივა არაა, ქიმიოთერაპევტს ქიმიის კურსის დანიშვნა-არდანიშვნის შესახებ კონსულტაცია გაუწიოს, რადგან ქიმიოთერაპიაში კარდიოლოგის აზრი და დასკვნა არაკომპეტენტურია... არაკომპეტენტურობის შესახებ ჩვენ ვიცოდით, კარდიოლოგებმაც იცოდნენ, ქიმიოთერაპევტმა არა. არც ქონდა სურვილი, ცოდნოდა. ალბათ, მეასე კარდიოლოგიური გამოკვლევის ფურცელს ალბათ მეასედ გვიბრუნებდა უკან და ალბათ მეასედ გვეუბნებოდა -აქ არ წერია, შეუძლია გააგრძელოს ქიმიოთერაპია. ბოლოს, ორი კვირის წინ, ძალიან კარგი და ჩინოსანი ახლობლის წყალობით, კარდიოლოგიის ცენტრში სამდღიან-ღამიანი გამოკვლევის შემდეგ ნანატრი სამი სიტყვა გვაჩუქეს. ეს სამი სიტყვა ქიმიოთერაპევტს მივუტანეთ-ოთხშაბათს. იმან, ხვალ დაგვიბარა, ქიმიაზე. ხვალ კი გვითხრა, რომ -დაგვიანებულია, სახლში წოლა და... მოკლედ, წინა პოსტში დავწერე რაც დაგვინიშნა. ხუთი თუ ოთხი თვის წინანდელი ტომოგრაფიისა და ექოსკოპიის დასკვნების შემდეგ მხოლოდ კარდიოლოგიური გამოკვლევების დასკვნები ქონდა ნანახი, გასინჯული არ ყავდა ამ ხუთი თუ ოთხი თვის განმავლობაში ავადმყოფი და მაინც სასიკვდილო განაჩენი გამოგვიტანა... მერე, ისედაც ძალიან დასუსტებული და ცუდად მყოფი დედა უფრო დასუსტდა და ცუდად გახდა. ის პატარა იმედის ნაპერწკალიც ჩაუქრა და...<br />ქართველი ექიმები სხვანაირები არიან, გულისხმიერები, ადამიანურები. ძველი, აქ გაკეთებული ანალიზებისა და ექოსკოპია-ტომოგრაფიების შესწავლის შემდეგ დედას უთხრეს, რომ ადრე ჩაიქნია ცხოვრებაზე ხელი. ხვალ თავად გაუკეთებენ ქხოსკოპიასაც და ტომოგრაფიასაც. ხვალ ეტყვიან, ოპერაციას გაუკეთებენ თუ ჯერ ქიმიის კურსს ჩაუტარებენ და მერე ოპერაციაზე იფიქრებენ. ხვალ ამას ეტყვიან, გუშინ მთავარი თქვეს. გუშინ ჩემმა დამ მითხრა, დედას თვალებში სხივი დავინახეო. დღეს მითხრა, უფრო ძლიერად ანათებს ის სხივიო.<br />და ვიცი, მჯერა, კიდევ დიდხანს არ ჩაქრება სხივი დედაჩემის თვალებში.<br />და დიდი ბოდიში ყველასთან, მაგრამ დიდი სიამოვნებით მივუძღვნი ძალიან პოპულარულ სამ სიტყვას სამსიტყვამომთხოვნ პოლონელ ქიმიოთერაპევტს!Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-23704160541509732552010-05-07T01:12:00.000-07:002010-05-07T01:40:53.446-07:00ძალიან მიყვარხარ, დე...უკვე რამდენიმე დღეა უშედეგოდ ვცდილობ რამე დავწერო. არა, ნუ იფიქრებთ, რომ მოსაყოლი აღარ მაქვს და ამიტომ... უბრალოდ, ვერაფრით ვაიძულე თავი, რამე მხიარული დამეწერა. მილიონი კარგი, ლამაზი და მხიარული რამ მახსენდება, მაგრამ განწყობა მაქვს ისეთი საშინელი, ამ კარგის, მხიარულის და ლამაზის გადმოცემა მიჭირს, ეგეც არ იყოს, ვერ ვხედავ მათ ადგილს ამ ბლოგზე. <br />რამდენიმე დღეა დედაჩემი ძალიან ცუდადაა. ფიზიკურზე მეტად ფსიქოლოგიურადაა ცუდად. ქალი, რომელიც რკინისგან გვეგონა გაკეთებული, რომელიც, მიუხედავად უამრავი პრობლემებისა, გასაჭირისა და იმედგაცრუებისა, არასოდეს წაქცეულა, ნელ-ნელა საკუთარ თავს აღარ გავს. უფრო სწორად, უცბად შეიცვალა, სხვანაირი გახდა - სუსტი, ბრძოლისუნარდაკარგული და უმწეო. <br />გუშინ მორიგი ქიმია უნდა გაეკეთებია. აღარ გაუკეთეს. სახლში წოლა და კრიტიკულ მდგომარეობაში ჩავარდნის შემთხვევაში, წვეთოვანის დასადგმელად ექთნის გამოძახება "დაუნიშნეს" პოლონეთის მედიცინის კორიფეებმა. არ ვიცი, მართლა არ ვიცი სწორად ვიქცევი თუ არა, როდესაც ამ ყველაფერს აქ ვწერ, როცა სხვის პირადულზე ასე დაუფიქრებლად და ღიად ვლაპარაკობ. არც ის ვიცი, დედაჩემმა, ან ჩემმა რომელიმე დამ ეს ყველაფერი რომ წაიკითხოს რა რეაქცია ექნებათ. ერთი ის ვიცი, რომ ეგოისტურად საკუთარ თავს ვათავისუფლებ, სახლში რასაც ვერ ვამბობ, რაზეც ხმამაღლა ვერ ვლაპარაკობ, აქ ვყრი ყველაფერს. ყველა გავურბივართ ზედმეტ ლაპარაკს, ტაბუდადებულ თემად იქცა დედაჩემის ჯანმრთელობაზე ერთმანეთითსთვის რამის თქმა. ყველა საშინლად განვიცდით და ერთმანეთს არ ვაჩვენებთ ჩვენს განცდებს, არ ვიცი, ვუფრთხილდებით ერთმანეთს თუ გვეშინია, რომ რამე ისეთი არ ვთქვათ, რაც... ნაწილობრივ კარგია ეს ჩუმად ყოფნა, მაგრამ შიგნიდან ვინგრევით ყველა, საკუთარ თავს აღარ ვგავართ, ერთმანეთს გავურბივართ...<br />ძლივს შევიკავე გუშინ თავი ხმამაღლა რომ არ მეტირა. ჩავეხუტე დედას და ჭაღარა თმაზე მივეფერე-უსიტყვოდ, ხმის ამოუღებლად. თავად ტიროდა, უსიტყვოდ, მაგრამ მწველი, იმედდაკარგული ადამიანის ცრემლებით ტიროდა. ჩემმა დამ გადაწყვიტა, თბილისში წამოიყვანოს. წინააღმდეგობის გაწევა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა, ვერ შეძლო. <br />ხვალ მოფრინავენ...<br />2 კვირაში მე და ჩემი შვილებიც ჩამოვალთ, ალბათ...<br />ძალიან, ძალიან მიყვარხარ, დე...Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-53380354678567018352010-05-03T05:37:00.000-07:002010-05-03T16:14:35.740-07:00საქართველოდან სტუმარი ჩამოგვივიდა...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzatMfRaK_TUiv3-t67SH4vr7yq5o4VFZ2xfg4GMTXU3smlVIekAg4zdboNV-IWIMoeyaVrWdrrXxE70vyWjpWZmsW8dA1taNSopve2wyJxkCmFTzPhAKgjQbXZ9P-pcoYEcYVgat36Z8/s1600/80A9D50E-C570-4139-95B9-5CA096EE604D_mw270_s.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 270px; height: 202px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzatMfRaK_TUiv3-t67SH4vr7yq5o4VFZ2xfg4GMTXU3smlVIekAg4zdboNV-IWIMoeyaVrWdrrXxE70vyWjpWZmsW8dA1taNSopve2wyJxkCmFTzPhAKgjQbXZ9P-pcoYEcYVgat36Z8/s320/80A9D50E-C570-4139-95B9-5CA096EE604D_mw270_s.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5467186149164228930" /></a><br />ქართული ნობათით დატვირთული ჩამოვიდა ციური დეიდა. ძლივს შემოიტანა ჩემმა დამ უზარმაზარი ჩანთა ოთახში. ყველაზე მეტად გაზეთები, ცხვრის ყველი, დედას პური და ტარხუნა გამეხარდა :). დედაჩემს, რომელსაც მეხუთე დღეა თითქმის არაფერი უჭამია, ძლივს წავართვი ხელიდან შემწვარი მწყერი. არც ტარხუნაზე თქვა უარი, არც ლობიანზე და სულგუნი ისეც ეჭმევა და -ამას მაინც ვერ დამიშლიო, ნიშნის მოგებით მითხრა :). მოკლედ, დიდი, ქართულსურნელიანი სუფრა იშლება დღეს ჩვენს სახლში. ახლა ჩემს შუათანა დას და სიძეს ველოდებით. თოკო, ჩემი დისშვილი თავის მაქსისთან ერთად მოვა :). მაქსი პატარა იორკია. გულში ჩახუტებული დაყავს ჩემს დისშვილს. მე მგონი, ჩვენზე ძალიან უყვარს :). ჰოდა, დედაჩემს ვუთხარი, სანამ დროა, ეგ მწყერი შევინახოთ, თორე მაქსის ლუკმა გახდებათქო და გაგიჟდა კინაღამ ციური დეიდა -მთელი დღე მყავდა თემურიკა მინდორში გაგდებული ამის მოსანადირებლად და ცოცხალი თავით მაქსის როგორ ვაჭმევ მაგასო :). გიგუნა დილაადრიან გავიდა სახლიდან. ორი კვირის წინ რაღაც უცნაური ველოსიპედი იყიდა, არც ვიცი რა ქვია. წინა ნაწილი, ანუ რული ბორბალთან ერთად ყველა მხარეს ტრიალებს. ჰოდა, მას მერე დალურჯებული დადის. ახლაც, მოვიდა სახლში და კურტკა გადაგლეჯილი ქონდა იდაყვზე. ეტყობოდა, მაგრად ტკიოდა, მაგრამ იხტიბარი არ გაიტეხა, -არაფერიაო, თქვა. თან ციურის ნობათი რომ დაინახა, არაა გამორიცხული, მართლა დაავიწყდა ტკივილი :).<br />დღის სამ საათზე დაწყებულ წერას ღამის პირველ საათზე ვაგრძელებ. რომ მეგონა, მშვიდად დავჯდები, დიშვილები სახლში არიან, ჩემი და სახლშია, ციურია, არც დედაჩემს მოაკლდება ყურადღება და არც ჩემ ბავშვებსთქო, ატირებული ჩამომიყვანეს ანი ზემოდან -ლატო დატოვე დედაააა, მოთქვამდა ბოლო ხმით. სამაგიეროდ ახლა ტკბილი ძილით ძინავს და დილის 7 საათამდე გარანტირებული ვარ, რომ არც ეგ და არც ნინო არ გაიღვიძებს. <br />ჰო, გაზეთები ჩამოიტანა ციური დეიდამ და მაგრად გამეხარდა. გასული კვირის ქრონიკა, ასავალ-დასავალი და ორი კვირის წინანდელი ქართული სიტყვა. ტარხუნაც ძველ გაზეთებში ქონდა გახვეული და ისიც სათუთად მოვხსენი და ახლა წინ მილაგია. ჯერ მხოლოდ ქრონიკაზე მოვახერხე თვალი გადამევლო. გია გაჩეჩილაძის სატელევიზიო ინტერვიუ აქვთ დაბეჭდილი. ისე, მაგრად მაინტერესებს, რა კითხვებს უსვამენ და რას ამბობს. წერას რომ მოვრჩები, უნდა წავიკითხო. საინტერესო სათაურები კი მომხვდა თვალში, მაგრამ, გაზეთი სავსეა ინტერნეტიდან ამოღებული უცხოური მიედ-მოედებით. ადრე ასე არ იყო, უფრო საინტერესო მეჩვენება ადრინდელი ქრონიკა. ქართულ სიტყვაში ინგა გრიგოლიასთან ინტერვიუს წაკითხვა მოვასწარი კიდევ. კარგი ინტერვიუ იყო, მომეწონა. გახსნილად ლაპარაკობს. ისე, პავლიაშვილს ეხერხება რესპოდენტები თავის დაკრულზე აცეკვოს. <br />ხო, კინაღამ დამავიწყდა. დედაჩემი და ჩემი დები დამცინიან, გასული საუკუნის გადმონაშთო, ეგ ნაკუწები რომ მოაგროვე, რად გინდა, კომპიუტერთან ათენებ ღამეს და იქ წაკითხვა არ გირჩევნიაო?. სინამდვილეში ასავალ-დასავალის ეს ნომერი უკვე წაკითხული მაქვს კომპიუტერში, მაგრამ, რაშია საქმე იცით? ქაღალდზე დაწერილი სულ სხვანაირად იკითხება, სხავანაირი მარილი აქვს შავი, დადღაბნილი ტუშით ნაბეჭდი გაზეთი რომ გიჭირავს ხელში. მგონი მართლა ჩავრჩი გასულ საუკუნეში... :).<br />დედაჩემს ვუყურებდი დღეს. ძალიან შეიცვალა. დილით, ციური რომ მოვიდა, ცდილობდა მხნედ და ყოჩაღად დაეჭირა თავი. წეღანაც ვთქვი, ჭამა კიდეც, მაგრამ მერე, უცბად მოეშვა. ძალიან უნდოდა, მაგრამ არაფრით აღარ გამოდიოდა "კარგად ვარ, არაფერი მიშავს" თამაში. ბავშვივით გახდა. ყველაფერზე გული უჩუყდება და ყველაფერი წყინს. შეიძლება არც წყინს, მაგრამ, ის, რასაც ადრე ყურადღებას არ აქცევდა, დღეს ძალიან მნიშვნელოვნად მიაჩნია და თუ რამე არ მოეწონა, გულდაწყვეტილი, რომ რაღაც კარგად ვერ გვასწავლა, რაღაც შეეშალა, გვაძლევს შენიშვნას. ბავშვებზე დარდობს ძალიან. -გიგას ყურადღება მიაქციეთო, სულ წუხს. 16 წლის ბიჭია და ახლა თუ ამოვარდა კალაპოტიდან, ვეღარ უშველით მერეო. ნინიკოზე წუხს კიდე ძალიან. სიგიჟემდე უყვარს ნინო და სულ ტირის, ახლა ჩემი სიკვდილი როგორ შეიძლება, ბებო, შენ ყველაზე მეტად გჭირდები და ახლა მივდივარ მაინც და მაინცო. ადრე კიდევ ვეპასუხებოდით, სისულელეებს ნუ ამბობთქო, მაგრამ ახლა უკვე ღიზიანდება ძალიან და აღარაფერს ვამბობთ. დღეს პირველად ორი კვირის განმავლობაში არ დავრჩი ზემოთ და რაღაცნაირად ვარ, გული მეთანაღრებასავით.<br />რა კარგ ნოტებზე დავიწყე წერა და მაინც არ გამომივიდა ბოლო აკორდიც დასაწყისის მსგავსი ყოფილიყო. ხვალ, მაქსიმალურად უნდა ვეცადო, რამე სახალისო და გასართობი დავწერო. მოკლედ, საკუთარ თავს მოვუწოდებ - არც ერთი ტკივილიანი და ცრემლიანი სიტყვა ხვალინდელ პოსტში!!!Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-24909474195960056182010-05-01T03:46:00.001-07:002010-05-01T07:37:00.340-07:00გამარჯობა, მა!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghNW28jE_IacO5uPpu4lPkWRlWY2ttB_c1YVLfTF28TGx5Xi6atHUQMnknzijp7P9_UhyphenhyphenMqTYGPNWu5XnMVDZxtYViWrtMwn2W4OwKsQgmhc8UXxKSm-PshUdLHiT3tKDdrX0B3P8Avdo/s1600/DSC04157.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghNW28jE_IacO5uPpu4lPkWRlWY2ttB_c1YVLfTF28TGx5Xi6atHUQMnknzijp7P9_UhyphenhyphenMqTYGPNWu5XnMVDZxtYViWrtMwn2W4OwKsQgmhc8UXxKSm-PshUdLHiT3tKDdrX0B3P8Avdo/s320/DSC04157.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5466295335550842290" /></a><br /><br /><br />(ფანჩატური კაკლის ხეზე :))<br /><br /><br />-ალო, გისმენ!<br />-გამარჯობა, მელო, როგორ ხარ?<br />-გამარჯობა დაიკო, ვერ გიცანი.<br />-ხო ხარ ღირსი, ყურმილი გაგითიშო. რა დაიკო, მე ვარ, მა.<br />-უი, ბარდღუნია, რავა ხარ შვილო, რავა ვერ გიცანი მამა, უცბად ვერ გიცანი თორე.<br />-რას შვები, მა, როგორ ხარ. ხო არ დაბერდი ბიჭო?<br />-ბებერი ხარის რქებიც ეწევიანო, მამა, ხო გაგიგია, მასე ვარ მეც. მამენატრეთ ძალიან, თქვე მაიმუნებო. აღარ ჩამოდიხართ გოგო?<br />-რა ვიცი, მამა, ამ ზაფხულს ვაპირებთ და ვნახოთ...<br />-ბოვშები მენატრებიან, შვილო. მაგათი ველოსიპეტები აქანა კიდია ბეღლის კედელზე, არ ვაკარებ არავის. ბურთი დაჩუტულა გოგო და ვერ გავაბერიე, კამერა გოუფუჭდა ეტყობა.<br />-შენი ჭირიც წაუღია, მეტი სადარდებელი არ გქონდეს რა...<br />-ბოვში რო ჩამოვა და არ დახვდება აბა. ის ფანჩატური, კაკლის ხეზე რო გოვუკეთე, უფრო გავამაგრე, მამა. კიბე გამოვუცვალე და პოლიც შევცვალე. ბიჭები მევიხმარე, თორე მარტო რას ვიზამდი.<br />-ეგ მეც კი გამეხარდა მელუა :) , სხვა, შენ როგორა ხარ.<br />-მე რა მიჭირს გოგო, ქე გამომაღამდა თვალები თქვენ ლოდინში მარა, არ შეგიძლიათ, ეტყობა, თუ არა, ხო ჩამოხვიდოდოთ.<br />-კი, მამა. ამ თვეში ვერ გამოგიგზავნეთ, მა, ფული და, რას შვები, რას ჭამ?<br />-არ ინერვიულო, შვილო. ის კიდე შემომრჩა ცოტა. რაში უნდა დავხარჯო, მამა, პაპიროსს თუ ვიყიდი და შაქარს და პურს, თორე ისე ქე მაქვს ყველაერი სახში.<br />-რა გაქვს, მამა, მამიდამ ძლივს დადის, ფეხები ტკივაო და...<br />-კაი, ნუ იცის მაგან გადამეტება, რა ძლივს დავდივარ. პამიდორი და კიტრი მოვიყვანე მამა, ბადრიჯანიც მექნება წლეულს, მწვანილი ჩემგან მიაქვთ მეზობლებს. ძროხას შეუნგრევია კარები და მომასწრო და ერთი პირი კი გადამიჭამა, მარა სუხოს დოუნახია და გამორეკა მალე. წიწილებიც დავზარდე წელს მამა და რო ჩამოხვალთ სუ სახლის ვარიები უნდა გაჭამოთ. ძროხა მაწვალებს ცოტას, ხბოს არ იკარებს და შრატით ვზრდი იმ საწყალს.<br />-ყოჩაღ, მელუა, აღარ ხუმრობ, ხო იცი. ძაან მოგიქაჩლებია თავი :)<br />-იჰ, ვენახი გვაქვს მამა, გეიხარებთ რო ნახავთ. ქე მეშინოდა, არ ივარგათქო, მარა, ისე დეისხა წელს, ერთი ოთხი ტონა ქე უნდა მეიკრიფოს.<br />-უფ, ჩვენი ძველი რქაწითელისნაირი მაინც არ იქნება და...<br />-დაგიტოვეთ მამა, სამი პლანი დავტოვე ისიც. ძაან არი დაბერებული და რა მექნა აბა, გოგო.<br />-ყოჩაღი ბიჭი ხარ, მელო, ყოჩაღიიი.<br />-გოგო, ბოვში რავა არის. რო დამანახე მაშინ კომპიუტერში, სუ არ დევიჯერე არაფერი მამა. ლოქოა ეგ მაიმუნი.<br />-ვინ არი, ლოქო, ბიჭო...<br />-ანოზეც ქე მეჩხუბებოდი, სინდიოფალას ნუ უძახიო, მარა,ქეა ყველაზე ლამაზი სინდიოფალაი და...<br />-კაი, ხო, გეხუმრები, რაც გინდა ის დაუძახე :)<br />-ჰო, მამა, დამოკოცნე ბოვშები. დედაშენი რავა არის?<br />-არის რა, რა გითხრა აბა.<br />-არ უნდა შეშინდეთ, მამა. ყოჩაღია დედაშენი და კაათ გახდება.<br />-ხო, მამა.<br />-გიგა რას შვება, ცოლი ხო არ მოყავს მაგ მამაძაღლს :)<br />-გაჩუმდი, რა დროს ამის ცოლია...<br />-აქ ქე დაძვრებოდა გოგუებში და...<br />-არც აქ აკლებს, მაგრამ... სხვას რას იტყვი ახალს?<br />-ბენია დავასაფლავეთ გასულ შაფათს მამა.<br />-უი, საწყალი, რა დროს მაგის სიკვდილი იყო.<br />-ჰო, უცბად მოკვდა ცხონებული.<br />-აღდგომას მოილხენდით ალბათ, ყველა ჩამოვიდოდა.<br />-აპა რა ქნეს. ჯერ აქანა გევედით ბებიას საფლავზე და მერე ნანუასთან წევედით ყველა, დეზოს წოვუქციეთ თითო ჭიქა... ძაან არი მოტეხილი ნანუა...<br />-ველაპარაკე ტელეფონზე, მა. შენ ხო არ ეპარები კიდე ორნახადს, ჰა?<br />-არა, შვილო, თქვენ თავს ვფიცავარ. ერთი ჭიქის მეტი არ დამილევია აღდგომასაც. სუ არ ვსვამ მამა, სადღა შემიძლია, მოვრჩი უკვე მაგ ამბავს.<br />-ჰოდა ძალიანაც კარგი. თავს გაუფრთხილდი, რა, მამა...<br />_აბა რას ვიზამ გოგო, აქ მეტი არავინაა და ტავსაც თუ არ გოვუფრთხილდი, რა ვყოფილვარ მაშინ :)<br />-ჰო, სიცილში გამიტარე, აბა შენ იცი...მა, უნდა გავთიშო უკვე, გაიღვიძა შენმა ლოქომ და მივხედო უნდა.<br />-მიდი, მამა, გეიხარეთ შვილო, გეიხარეთ. ჩამოით დროზე.<br />-კაი, მამა, გკოცნი, ყოჩაღად იყავი და დაგირეკავ ამ დღეებში კიდევ.<br />-მიდი, შვილო, გკოცნი ბარდღუნია. კარქათ იყავით, მამა, კარქათ...Unknownnoreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-27324094544051212172010-04-29T14:49:00.000-07:002010-05-01T07:38:34.404-07:00ბებიაჩემი - ნუცა<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMf_Y2xoI1kPrs91WQ1gnFS6D6GRoUgkb-8GsCARoQpDbSkBUQTlqQUO3F1EQlZiGCd_EXpeK3HvTGt7lmfjqJUJWNyk4pEEMX2bs5sNKAYszA763aijsvuoJyP4sbEN6dYAm_KTLCCU/s1600/xevsurigio_28256.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 262px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMf_Y2xoI1kPrs91WQ1gnFS6D6GRoUgkb-8GsCARoQpDbSkBUQTlqQUO3F1EQlZiGCd_EXpeK3HvTGt7lmfjqJUJWNyk4pEEMX2bs5sNKAYszA763aijsvuoJyP4sbEN6dYAm_KTLCCU/s320/xevsurigio_28256.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465702001207473138" /></a><br />ბაბუაჩემი 1973 წელს, 97 წლის ასაკში გარდაიცვალა. სადღაც, შეუცნობლად, ჩემს მეხსიერებაში შემორჩენილია მოხუცი, ულვაშებიანი კაცი სავარძელში ზის, ხელში ყალიონი უჭირავს. დედაჩემი გავს ბაბუას.<br />ისე მოკვდა, დედაჩემს დედა ვერ მოაძებნინა...<br />ბაბუაჩემს, მამაჩემის მამას, ერთ-ერთ ოჯახში სტუმრობისას ყური მოუკრავს, კონსტანტინე ამაშუკელს ულამაზესი ქალიშვილი ყავს გასათხოვარიო. რადგან მამაჩემი უკვე იმ ასაკში გახლდათ, ერთი აკვანი მაინც რომ უნდა ირწეოდეს ოჯახში მის სახელზე, ბაბუას დაწვრილებით გამოუკითხავს ულამაზესი, გასათხოვარი საპატარძლოს ვინაობა და ერთი კვირის შემდეგ მომავალ მოყვრებს გასაცნობად სწვევია. დედა სახლში არ ყოფილა. ბაბუას მის დასაძახებლად ვიღაც გაუგზავნია-სასწრაფოდ მოვიდეს სახლშიო. და რადგან სასწრაფოდ-ო, დედაჩემს 5 წუთში ცხენი შეუჭენებია ეზოში. მერე ბაბუაჩემი(მამაჩემის მამა) იხსენებდა -მსგავსი სილამაზე იმ ხნის კაცს არ მენახა. ამორძალივით შემოაჭენა ცხენი ეზოში, ყვითელი, ხვეული თმა წელამდე წვდებოდა. მაშინვე გავიფიქრე, ეს აუცილებლად გახდება ჩემი რძალი-თქო. დედა მაშინ 18 წლისაც არ იყო. შეყვარებული ყოფილა სოფლელ, გლეხის ბიჭზე, მაგრამ ბაბუაჩემი, თავადი ამაშუკელი აზნაურის გვარმა და წარმომავლობამ მეტად მოხიბლა.ისე, რომ დედაჩემისთვის არც უკითხავს, ერთადერთი ქალიშვილის გათხოვება წამებში გადაწყვიტა. მამაჩემი მეორე თუ მესამე დღეს მივიდა საცოლის სანახავად. -პირდაღებული დავრჩი, რომ დავინახე. მამაჩემმა კი დამიხატა, მაგრამ მისი ბოლომდე არ მჯეროდა, ანგელოზი მოდიოდა ჩემსკენ.-წლების მერე თქვა მამამ.<br />უზარმაზარი ქორწილი გადაიხადა ორივე მხარემ. სამი დღე დედას და სამიც მამას ოჯახში ქეიფობდა თურმე სიძისა და პატარძლის მაყარი. დედა აღმოსავლური ენების ფაკულტეტზე სწავლობდა მაშინ. პირველი უთანხმოება ჩემს მშობლებს შორის სწავლის გამო მოხდა-მამაჩემის დაჟინებული მოთხოვნით დედამ ინსტიტუტი დატოვა. ცხრამეტი წლის ხდებოდა დედა მე რომ დავიბადე. დიდი ხვეწნისა და მუდარის შემდეგ, მამაჩემი დაუთანხმებიათ(იმედი ქინია, რომ ჩაიჭრებოდა) და დედამ სამნედიცინოზე ჩააბარა. სულ რამდენიმე თვე იარა ლექციებზე. მამაჩემი პატიმარი იყო და ისევ კატეგორიულად მოუთხოვია, -პატიმრის ცოლი სახლში უნდა იჯდეს-ო. მამას განთავისუფლების შემდეგ კიდევ ერთხელ, დედაჩემი პედაგოგიური ინსტიტუტის დაუსწრებელი ფაკულტეტის სტუდენტი გახდა. დედას სწავლისადმი ლტოლვას და მამაჩემის წინააღმდეგობას შორიდან ადევნებდა თვალს თურმე ბაბუაჩემი. ძალიან განიცდიდა, მაგრამ ხმას არ იღებდა, ან რა ქონდა სათქმელი-თავისივე მოწონებულ სასიძოზე აუგს როგორ იტყოდა :). <br />ერთ დღესაც ვიღაც მოვიდა ჩვენთან დსა ბაბუას გარდაცვალების ამბავი მოიტანა...<br />რამდენიმე წლის შემდეგ, როდესაც დედა და მამა ერთად აღარ ცხოვრობდნენ, დედაჩემმა ერთი კვირით ბებიასთან დაგვტოვა და დაღესტნის სოფელ ხასავიურთში წავიდა... დედის მოსაძებნად. <br />ხასავიურთი მთებში გაშენებული სოფელია.(ახლა უკვე რაიონის ცენტრია, თუ არ ვცდები) ჯერ მახაჩკალაში ჩასულა დედა, მერე იქედან სამი თუ ოთხი ავტობუსი გამოუცვლია და სოფლამდე გვიან ღამით ჩაუღწევია. სახელი იცოდა მხოლოდ დედის, ქმრის გვარი ბაბუასაც არ ცოდნია. გვიან ღამით, სოფლის ჩაბნელებულ ორღობეში მდგარ დედას პირველად შეშინებია -როგორ ვიპოვი, ვისთან მივიდე, ან, ვახსოვარ კი? ენდომება ჩემი გახსენება? ამ დროს ვიღაცას გამოუვლია. შუა გზაზე გაჩერებული ქალისთვის ყურადღება მიუქცევია, ვინ ხარო, უკითხავს. დედა გამართულად ლაპარაკობს დაღესტნურ ენაზე და უცნობისთვის -მოლა სად ცხოვრობსო, უკითხავს. არ დაუმადლებია უცნობს და მოლას სახლამდე მიუყვანია დედა. მთელი ღამე უყვებოდა თურმე დედა მოლას თავის ამბავს. უთქვამს, რომ დედას ეძწბს, რომ არ იცის ცოცხალია თუ არა, ისევ ამ სოფელში ცხოვრობს თუ არა და საერთოდ, არაფერი არ იცის მასზე გარდა სახელისა და ეროვნებისა. მეორე დილით მოლას კაცი გაუგზავნია სადრაც და ცოტა ხნის შემდეგ დეაჩემისთვის, შირმის უკან დაჯექი და ხმა არ ამოიღოო, უთხოვია. ქალი შემოსულა მოლას სახლში, მაღალი, წელში გამართული, მტკიცე და ამაყი ნაბიჯებით. -რამდენი შვილი გყავს, ნუცა-უკითხავს მოლას. გაკვირვებია ქალს, განა არ იცი, სამი ვაჟი მყავსო. ყურანი მიუწოდებია მოლას ქალისთვის და უთქვამს-დაიფიცე, რომ მეტი შვილი არ გყავსო. გაფითრებულა ნუცა. თავი დაუხრია, ძლივს გასაგონი ხმით უკითხავს -რა მოუვიდა ჩემს შვილს-ო. მერე უამბია მოლასთვის, უსიყვარულოდ გავთხოვდი, ქართველ, შეძლებულ თავადს გავყევი ცოლად. ერთი წლის შემდეგ ყოფილი ცოლი დაუბრუნდა, იძულებული გავხდი, ოჯახიდან წამოვსულიყავი და ორი თვის ბავშვი დამეტოვებინა. -რატომ დატოვე ბავშვი-ო, -უკითხავს მოლას. -ვერ გავზრდიდიო, არ დაუმალავს ნუცას. ქმარიც თავად შემირჩიეს და ქონებაც მომცეს. უარი რომ მეთქვა, ახალ ომგადატანილ ქვეყანაში, უსახლკარო და ცარიელ-ტარიელს რა უნდა მექნა, სხვა გამოსავალი არ მქონდა-ო. შენი შვილი გეძებსო-ფეხზე წამომდგარა მოლა. სამაგიეროდს ნუცა დაცემულა, სულ რამდენიმე წამით. სად არისო, უკითხავს და მოლას მზერისთვის გაუყოლებია თვალი. შირმის უკან მჯდომ დედაჩემთან მისულა, ნიკაპზე მოუკიდებია ხელი, თავი მაღლა აუწევინებინა და დიდხანს, უსიტყვოდ უყურებდა თურმე თვალებში. მერე -ზურგი მაჩვენეო, მოუთხოვია. უსიტყვოდ დამორჩილებია დედა და როდესაც ნუცამ მის ზურგზე დიდი ხალი დაინახა, მხოლოდ მაშინ ჩაუხუტებია გულში. მაგრამ, არ იყო ეს დედის ჩახუტებაო-იხსენებდა დედაჩემი. რაღაცნაირი, ცივი, მორიდებული და შორი ჩახუტება იყოო ძალიან. სახლში წაუყვანია ნუცას დედაჩემი, ძმები გააცნო, ქმარი გააცნო, სამი დღე და ღამე მოეფერა, ეცადა, დედა ყოფილიყო მისთვისაც... სამი დღის შემდეგ, როცა ავტობუსში სვამდა, მართლა ჩაუხუტებია დედა, ისე, როგორც დედა იხუტებს შვილს, სიყვარულით, სითბოთი და ტკივილით სავსე ყოფილა ის ჩახუტება. -მაპატიე, შვილო -ყურში უთქვამს ნუცას.<br />მერე იყო წერილებისა და ყოველდღესასწაულზე საფოსტო ბარათების, იგივე "ატრეტკები"-ს(ასე ვეძახდით მაშინ :)) მიღება-გაგზავნა. ყოველ წერილში, -შვილიშვილები ჩამომიყვანეო, თხოვდა ნუცა დედას. მესამე თუ მეოთხე კლასში გადავდიოდი, როდესაც დედამ თბილისში ჩამოგვიყვანა. ცაგვსვა ავტობუსსი და პირველად ჩვენს სიცოცხლეში,ხანგრძლივი მოგზაურობა მოგვიწყო. დღესაც მახსოვს როგორ მეშინოდა, როდესაც ყაზბეგისკენ მიმავალ უღელტეხილის გზას დაადგა. ასე მეგონა, ყოველი მომდევნო მოსახვევი უკანასკნელი იქნებოდა ჩვენთვის. მერე, პაპანაქება ზაფხულში აქა-იქ შემოჩენილმა, გაშავებულმა თოვლმა და იქვე, ულამაზესი ყვავილებით გადაჭრელებულმა ფერდობებმა გამაოცა. არასოდეს მენახა გვირაბი. და როდესაც ავტობუსი გვირაბში შევიდა(ახლა გაუქმებულია ის გვირაბი), ავტობუსის მგზავრები და დედაჩემი ჩემს რეაქციაზე ხმამაღლა იცინოდნენ. მოკლედ, ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ მახაჩკალაში ჩავედით, მერე, დედაჩემის ძველი მარშრუტი გავიმეორეთ, რამდენიმე "პაზიკი" ავტობუსი გამოვიცვალეთ და ხასავიურთში ამოვყავით თავი. მართლა არ შემიძლია იმ გრძნობის გადმოცემა, რაც მაშინ დამეუფლა. სიხარული და ზიზღი ერთმანეთში იყო არეული. მიხაროდა, რომ ბებია უნდა მენახა. ზიზღი კი სახლებმა გამოიწვია -გამომწვარი ფუნით იყო ყველა სახლი აშენებული. ყველა ერთნაირი, არაფრით განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან. <br />ნუცა ბებიამ მართლა დიდი სიყვარული გვაჩვენა. მახსოვს, რომ ძალიან ბედნიერი იყო დედა. ძალიან ბედნიერები ვიყავით ჩვენც. დილიდან დაღამებამდე აქეთ-იქეთ, მთაში დავრბოდით სოფლელ ბავშვებთან ერთად. ერთმანეთს თითქოს ვერაფერს ვაგებინებდით, მაგრამ მაინც ყველაფერი გვესმოდა. ხელებით და მიმიკებით ისე ვსაუბრობდით, სიტყვები სულ აღარ იყო საჭირო. <br />ორი კვირა ვიყავით ხასავიურთში და ის ულამაზეს იორი კვირა სულ მემახსოვრება.<br />მომდევნო ზაფხულს დეპეშა მივიღეთ დაღესტნიდან -ნუცა უეცრად გარდაიცვალა. საღ-სალამათმა ღამით დაიძინა და დილით აღარ გაიღვიძა...Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6926432711193669592.post-6776159710947402522010-04-27T15:20:00.000-07:002010-05-01T07:40:35.391-07:00"+" - "-" = გრძელ ჭიას უხარიაგუშინ სასწაული მოხდა ჩემს ბლოგზე. <br />მკითხველს ჩემი ბოლო ორი პოსტი მოეწონა და რასაც არაფრით არ მოველოდი, ბლოგზე უამრავი, (ჩემთვის უამრავი, თორემ სხვისთვის ეს ალბათ სასაცილო რაოდენობაა)33 უნიკალური ვიზიტორი და 125 ჰიტი დაფიქსირდა. ბოლო პოსტებმა ბევრი + მიიღეს საჩუქრად. ახლა, როცა ბავშვებს ძინავთ და როცა საშუალება მაქვს წყნარად დავჯდე და როგორც ადრე ვთქვი, ჩემი ჭია გავახარო, გაკვირვებისგან თვალები გამიფართოვდა. ბლოგროლი მინუსებით შემომეგება. იმდენივე მინუსით, რამდენიც + იყო. დისკუსიებში იყო ამის წინ თემა გახსნილი პლიუს-მინუსებთან დაკავშირებით და მხოლოდ მაშინ გავიგე, რომ ეს პლიუსები და მინუსები პოსტის რეიტინგს ემსახურება. რომ ვთქვა, ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, წარმატებულია თუ არა პოსტი, ტყუილი იქნება. აქვს მნიშვნელობა, მაგრამ ჩემთვის მთავარი ეგ არ არის.<br /> <br />არ მინდა ვინმემ იფიქროს, მოვიდა ვიღაც დეიდა(ასაკს ვერსად გავექცევი), მოყვა ზღაპრები, კიდევ მოყვება, ზოგს თავად შეეცოდება, ზოგს თავს შეაცოდებს და რა ვიცი კიდევ...<br />საქმე რაშია იცით? მთელი ცხოვრება საკმაოდ აქტიური და ყველაფრის მიუხედავად, ჩემი გადასახედიდან, ლამაზი ცხოვრებით ვივხოვრე. რაც არ უნდა გამჭირვებოდა, არასოდეს დავცემულვარ, ყოველთვის მჯეროდა, რომ დღეს თუ არა, ხვალ ყველაფერი კარგად იქნება. აქ, ქართულ ბლოგზე თქვენთვის ყველასათვის ნაცნობი და ჩემი უახლოესი მეგობარია, ნიკოლე. მისგან ვისწავლე, არაფერი ხდება ისე, არაფრისათვის. რომ ცუდი იმიტომ მოდის, რომ ხვალ კარგმა შეცვალოს. და მე მართლა არ გამჭირვებია არასდროს - ვმუშაობდი ძალიან ძლიერ გაზეთებში და არასდროს არ ვყოფილვარ წარუმატებელი ჟურნალისტი, თუ ხანდახან სიზარმაცის გამო მომხდარ ჩავარდნებს არ ჩავთვლი. მყავს უამრავი, საოცრად კარგი და ერთგული მეგობარი, მაგრამ დღეს ისინი შორს არიან ჩემგან(ან მე ვარ შორს მათგან). აქ მყავს დედა, დები, დიშვილები, შვილები, მაგრამ არ მყავს არავინ სხვა. და ჩემში რაღაც მოხდა. დიდხანს არ მინდოდა საკუთარ თავთან მეღიარებია, მაგრამ ძალიან დიდი ცვლილება დავინახე ჩემს თავში. <br /><br /><br /> სამი წლის წინ, როცა ანი სულ რაღაც 10 დღის იყო, ასეთი ვიყავი <br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizn41tlxElDG2CK9IAIH9J0Hx8gkMEcTnYQAe2qXI5bkhyphenhyphen-ys5V5y7hpo4_RizP4kSBXORNxI8hmBhqsvCnrmMFCuH4mnI9DCHPAHCb1XR5MZCI6suP9MyMi0HavqDsGsEtFr_oU0dWnw/s1600/DSC00140.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 180px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizn41tlxElDG2CK9IAIH9J0Hx8gkMEcTnYQAe2qXI5bkhyphenhyphen-ys5V5y7hpo4_RizP4kSBXORNxI8hmBhqsvCnrmMFCuH4mnI9DCHPAHCb1XR5MZCI6suP9MyMi0HavqDsGsEtFr_oU0dWnw/s320/DSC00140.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5464972590394902578" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />ახლა ასეთი ვარ<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI8JXIGX6GoTaj5NjVI5aOB1EvcnjOPGw9Fkycce2emFRmVUl3_hr9fijqjj3l0QAXiQUIRaN844ISrXQZG8mQXHBSYObFkse5vaQWrEnMG-PrFH1EWMSJiOVTFRTCjPIrkCv6s3dis_k/s1600/DSC06560.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI8JXIGX6GoTaj5NjVI5aOB1EvcnjOPGw9Fkycce2emFRmVUl3_hr9fijqjj3l0QAXiQUIRaN844ISrXQZG8mQXHBSYObFkse5vaQWrEnMG-PrFH1EWMSJiOVTFRTCjPIrkCv6s3dis_k/s320/DSC06560.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5464973912967250866" /></a><br /><br /><br />სამწუხაროდ, ეს ცვლილება მხოლოდ გარეგნულ მხარეს არ ეხება. მოხდა ისე, რომ წელიწადზე მეტია სახლიდან მხოლოდ ბავშვების გასასეირნებლად ან ექიმთან გავდივარ. როდის დავლიე ყავა ბოლოს სახლის გარეთ, აღარ მახსოვს. ჰოდა, ადამიანებთან ურთიერთობა მომენატრა, მერე რა რომ უცხოებთან... ლაპარაკი მომენატრა, განთავისუფლება დამჭირდა უამრავი, სადღაც, ჩემთვის უხილავ ადგილზე თავმოყრილი უარყოფითი ემოციებისგან. და ვფიქრობ, გამოსავალს მივაგენი. ნუ იფიქრებთ, რომ, რომ არა ეს ბლოგი, სულ მთლად წასული იყო ჩემი საქმე. ბლოგი ერთგვარი გასართობია ჩემთვის. ადრე, გაზეთისთვის სტატიას რომ ვწერდი, ვცდილობდი, გაზეთის სტილიდან არ გადამეხვია და რედაქტორის გემოვნება დამეკმაყოფილებინა. ახლა, აქ, ჩემს ტკივილიან ბლოგზე ვწერ ისე როგორც მინდა და ვწერ იმას, რაც მინდა. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, გასართობი ვიპოვე და ამით ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს :)<br />რა შუაში იყო "+" და "-" ამდენი ლაი-ლაი, მაგრამ, ისევ გავმეორდები და ვიტყვი: მე ჩემს ძალიან გრძელ ჭიას ვახარებ და მინუსი ოდნავ, მხოლოდ რამდენიმე წამი თუ დამაფიქრებს, ღირს კი ეს ჭია სხვებთან ერთად გავახარო?Unknownnoreply@blogger.com7