ბავშვები, რომლებიც შეცვლიან სამყაროს!

   

გამარჯობა. მე ნინიკოს დედა ვარ. ნინიკო რვა წლისაა და დაუნის სინდრომით, ერთით მეტი ქრომოსომითაა დაბადებული, ქრომოსომით, რომელსაც სიყვარულის ქრომოსომას ეძახიან. ბევრი თქვენგანი იცნობს ნინოს, ხშირად ვსაუბრობ მასზე, მის უნარებზე, ჩვევებზე, რა შეუძლია, რა ისწავლა, როგორ ისწავლა...

დღეს ისევ უნდა მოგიყვეთ, ნინოზე არა. დათუნაზე, გიოზე, ტასოზე, მარიამზე, გვანცაზე, კაკიზე და კიდევ ბევრ, ნინიკოს მეგობარ ბავშვებზე მინდა გიამბოთ...

                                               

 გვანცა. 17 წლის.

ორიოდ თვის წინ, როდესაც რუსთაველის თეატრი მსახიობს ეძებდა სპექტაკლისათვის „მედეა“ , პირველი გვანცა გამახსენდა. თელავიდან „გამოვიძახე“ და... პირველივე სინჯზე მთავარ, მედეას როლზე დაამტკიცეს 😊. კვირაში ორჯერ,  თელავიდან დადის რეპეტიციებზე და საათების განმავლობაში დგას სცენაზე, იმეორებს და ცდილობს უფრო მეტად დახვეწოს როლი, არ გეგონოთ, ერთხელ მაინც, დაღლას შეამჩნევთ, პირიქით, მიხვდებით, რომ უზომოდ ბედნიერია.
უყვარს სკოლა და სკოლაზე ასჯერ მეტად, კლასელები 😊. წერა-კითხვა 6 წლის ასაკში ისწავლა, ძალიან ადვილად იმახსოვრებს ურთულეს ტექსტებს, სულ რაღაც 3 წლის წინ, დიდი სურვილი ქონდა  ნიჭიერში მიეღო მონაწილეობა - გავიმარჯვებ და დედიკოს გაეხარდება ძალიანო. მანამდე ბალერინობა უნდოდა, ბავშვობიდან დადის ბალეტზე და საოცრად ცეკვავს. მერე, წონაში მოიმატა ცოტა და მსახიობობა ან ჟურნალისტობა გადაწყვიტა. სცენაზეც ბავშვობიდან დგას, სკოლაში გამართულ ყველა ღონისძიებაში აქტიურადაა ჩართული, ლექსის მხატვრულად კითხვაში ბადალი არ ჰყავს, დღემდე თელავის მოსწავლე ახალგაზრდობის თეატრალური დასის წევრია, იცის მეგობრობის ფასი, ელოდება თეთრ ცხენზე ამხედრებულ პრინცს და ჯერა, რომ აუცილებლად გახდება კარგი მსახიობი . მეც მჯერა ❤

                                                   

                                               დათუნა. 8 წლის

ჩემი ტკბილი და გემრიელი ბიჭი.  სიარული ორი წლის და 6 თვიდან დაიწყო და მას შემდეგ ეზოში მისი საყვარელი გასართობი ბურთია - თანატოლებთან ერთად დასდევს ბურთს, თამაშობს ფეხბურთს და ხანდახან,  გადამწყვეტ მომენტებში, სანატრელი გოლის ავტორიცაა. უყვარს დამალობანას თამაშიც - ყველაზე კარგად იმალება და ყველაზე ადვილად პოულობს დამალულ მეგობრებს. სახლში თამაშზე და გართობაზე მეტად დედაზე მიხმარება მოსწონს, თუმცა არც პირველ ორზე ამბობს უარს. მაგიდაზე დარჩენილი ყავის ჭიქის აღებას ვერავინ დაასწრებს, ოთახში უფროსი ძმის მიერ მიმოყრილ სათამაშოებს საგულდაგულოდ ალაგებს, დედას საწოლის ალაგებაშიც ეხმარება და როდესაც შეამჩნევს, რომ დაღლილია, მასაჟსაც პროფესიონალივით უკეთებს. ცოტა ადრე ცხოველების ფიგურებით მოსწონდა თამაში, დაჯდებოდა, შემოილაგებდა ირგვლივ მეგობარ ცხოველებს და ელაპარაკებოდა, ისინიც პასუხობდნენ 💖 . მერე ავტომობილებმა გაიტაცა. უამრავი სათამაშო მანქანა აქვს, ყველა მოდელს ცნობს, აწყობს „გონკებს“ და ხანდახან მოძრაობის წესებსაც არღვევს. პლანშეტი მხოლოდ მისია - საყვარელი არხი კომედი კიდსია და კიდევ, თუკი რამე ფილმი არსებობს დინოზავრებზე, თითქმის ყველა ნანახი აქვს. სიხარულით დადის სკოლაში, გაკვეთილებზე ჯდომა მისთვის სირთულეს არ წარმოადგენს, თუმცა მოსწავლეობაზე მეტად მასწავლებლის სკამზე ჯდომა და კლასელებისთვის დავალებების მიცემა მოსწონს 💖.
და მთავარი - თბილი, მოსიყვარულე და მგრძნობიარეა. ძალიან, ძალიან უყვარს უფროსი ძმა, გიორგი!

ტასო. 4 წლის

პირველად ერთი ციდა, სულ რამდენიმე თვის ვნახე. იჯდა პატარა, წერტილივით თოჯინა და ულამაზეს თვალებს აფახულებდა.  ტკბილი იყო, ტკბილზე ტკბილი ❤. სიარული დათუნაზე ცოტა უფრო გვიან, სამი წლისამ დაიწყო. ნელი, მოზომილი ნაბიჯებით დაბაკუნობდა ოთახში და ცნობისმოყვარეობით ათვალიერებდა ყველაფერს. უზომოდ უყვარს მუსიკა, სიმღერა, (განსაკუთრებით ბარა-ბარა ( 😊 ) და ცეკვა. იცის ფერების გარჩევა, ხუთამდე თვლა და მასზე თბილად და ტკბილად ვერავინ ამბობს - დედა ❤.  ვერ იტანს არეულობას, დაუღალავად ალაგებს მანამ, ვიდრე ყველაფერს თავის ადგილს არ მიუჩენს. მისთვის ყველა ადამიანი ადამიანია და ცდილობს ყველას ერთნაირი დოზით აჩუქოს სითბო და სიყვარული - კეთილგანწყობის გამოსახატავად გაუწვდის პაწაწა ხელს, ჩაეხუტება და მზით სავსე ღიმილს ჩუქნის ნებისმიერს. უამრავი თანატოლის მსგავსად მისი საყვარელი მულტფილმი საოცრად ტკბილი ხმით ნათქვამი „მასა გოგოოო, მასაააა“ -  „მაშა და დათვია“. მოსწონს მეგობრებთან თამაში, ყველაზე მეტად ხატვა და უზომოდ უყვარს მზე ❤

                                              ბარბარე. 6 წლის

 

      ესაა ბავშვი - საოცრება, ბავშვი - სიყვარული, ბავშვი - თოჯინა. ბარბარემ დაამსხვრია ყველა მითი დაუნის სინდრომის შესახებ.
სამი წლიდან იცის თვლა - ორმოცამდე და უკუღმა.
სამი წლიდან აწყობს ურთულეს პაზლებს.
სამი წლიდან ცნობს ქართული ანბანის ოცდაცამეტივე ასოს.
ოთხი წლის ინგლისურად ატიკტიკდა - ინგლისურ ენაზე თვლა, ფერები და ანბანი, ხილისა და ბოსტნეულის დასახელება, საყოფაცხოვრებო ნივთების სახელები ისევე კარგად იცის, როგორც ქართულად. კითხულობს რთულ წინადადებებს და განა მხოლოდ კითხულობს, შესანიშნავად გადმოსცემს წაკითხულის შინაარსს, იცის უამრავი ლექსი, სიმღერა. უყვარს ცეკვა და მის თვალებში მზის სხივები და მოუსვენარი ჭინკები ერთნაირად ციმციმებენ. მომენატრე, მიყვარხარ - გეტყვის და ყველა ამქვეყნიური დარდი წამებში ქრება. ხო, კინაღამ დამავიწყდა - კომპიუტერთან ჯდომა და კლავიატურაზე თითების კაკუნი უყვარს ძალიან - დედიკოსავით ჟურნალისტი უნდა გამოვიდეო, ამბობს. გამოვა!


დღევანდელი ბლოგი ოთხ ციმციმა სხივს ეკუთვნის. ხვალ სხვებს გაგაცნობთ, სხვებზე გიამბობთ, ზეგ კიდევ სხვებზე, მერ კიდევ სხვებზე. უამრავი გოგო და ბიჭი გვყავს, რომლებსაც არ იცნობთ და რომლებსაც აუცილებლად უნდა იცნობდეთ, რომლებსაც, კარგია რომ იცნობდეთ :). 

დაბადების დღეს გილოცავ, ანგელოზო !

7 წლის წინ...
ღამის ათი საათი...
მაგიდის შუაგულში ჩადგმულ მრგვალ ვაზაში პატარა, ოთხად გაკეცილ ფურცლებს ვყრით მე, დედაჩემი, ირაკლი, ჩემი დები, ჩემი დისშვილები... ფურცლებზე სახელები წერია...
სამჯერ ვიღებთ სხვადასხვა ფურცელს...
არცერთი სახელი არ მომწონს...
მერე ვამბობ, რომ ნინოობა თენდება...
ორი საათის შემდეგ სამშობიაროში მივყავარ ირაკლის და ეკას...
დილის 8 საათზე ტკივლის ვეღარ ვუძლებ...
მერე ნარკოზი...

მერე, შორიდან საკუთარი ხმა მესმის,  ვხვდები რომ ბევრს ვლაპარაკობ, ძალიან ბევრს.მაგრამ თავს ვერ ვაკონტროლებ, ვერ ვჩუმდები
-გოგო მყავს, ულამაზესია, ანო ქვია. ჭკვიანია ანო და თან ყველაზე ლამაზი, ხომ გჯერათ? საერთოდ, ქართველები ძალიან ლამაზები არიან. ახლა ნინიკო დაიბადება, ანოსავით ლამაზი იქნება, ან ანოზე ლამაზი, ჭკვიანი და კარგი.
 შორიდან სხვების ლაპარაკიც მესმის ნაწყვეტ-ნაწყვეტ  -კი, გვჯერა, ლამაზი ერი ხართ...ანოც გაგვაცანი.... ნახეთ რა მაგარი გოგოა, მართლა ყველაზე ლამაზი. აი ახლა გეკუთვნის, უნდა დაგვპატიჟო საქართველოში...
ბავშვის ტირილის ხმა მესმის, ისევ შორიდან. მერე  საოცარ სურნელს ვგრძნობ, სითბოს მკერდთან და მერე აღარაფერი...

2009 წლის 27 იანვარი იყო, დილის 9 საათი და 20 წუთი...
ნინო, ჩემი სიცოცხლე, ჩემი ცხოვრების აზრი, ჩემი ყველაზე დიდი სასწაული - ვარშავაში, სოლეცის სამშობიაროში მოევლინა ამ ქვეყანას 2 კილო და 700 გრამი, 47 სანტმეტრი, ერთით მეტი ქრომოსომით...
7 წელია ვიცი,  მხოლოდ იმიტომ არ მოვსულვარ ამ ქვეყნად, რომ  მხოლოდ დედაჩემის და მამაჩემის შვილი, ჩემი დების და, ცოლი ან უბრალოდ, დედა ვყოფილიყავი.  ბედმა საუცხოო და საუკეთესო პატარა, უსუსური არსებით  დამასაჩუქრა და მისი ღირსეულ ადამიანად გაზრდა მანდო. თავიდანვე მივხვდი, რომ განსაკუთრებული ხარ - ყოველდღიური, რუტინული ცხოვრება გამიმდიდრე, სხვანაირად დამანახე,
სიცოცხლე სხვანაირად შემაყვარე, ჩემს ცხოვრებაში უამრავი კარგი და კეთილი ადამიანი შემოიყვანე,  მომეცი რწმენა, რომ შეუძლებელი არაფერია. გიყურებ და ვფიქრობ, საიდან გაქვს ამხელა ძალა და ენერგია ერთი ციდა უზარმაზარო ადამიანო.

ხშირად მიფიქრია, რა შემიძლია მოგცე, რა უნდა გავაკეთო, რომ იყო ისეთი, როგორიც მინდა იყო. და ყოველთვის ფიქრი ერთნაირად მიმთავრდება დე - ერთი რამ შემიძლია მხოლოდ - დაგეხმარო, რომ დარჩე იმად, ვინც უკვე ხარ, ხელი შეგიწყო, რომ იყო ის, ვინც თავად გინდა იყო. ამაზე უკეთეს  ვერაფერს მოგცემ დედი ერთი უბრალო მიზეზის გამო -- უკეთესი არ არსებობს.

მეშვიდედ ვუხდი მადლობას ღმერთს, ბედს და მამაშენს, რომ შენი თავი მაჩუქეს.
მიყვარხარ, სიტყვებით რომ ვერ გადმოვცემ, ისე ძალიან მიყვარხარ დედი.

დაბადების დღეს გილოცავ ჩემო ნგელოზო!!!

პისტოლეტისთვის ვერ გაგიმეტებ 2015!

რამდენიმე საათიც და ხმაურით მოვა ძველი  და  ხმაურით წავა ძველი... რასულ გამზათოვმა თქვა - "ვინც წარსულს პისტოლეტიდან ესვრის, მას მომავალი ზარბაზნით გაუმასპინძლდება"- ო. ჰოდა, ვზივარ და გასულ წელს ვიხსენებ. ტკივილიც ბევრი იყო, წყენაც, იმედის გაცრუებაც ცრემლიც, მაგრამ სიხარული და წარმატებაც იმდენი იყო, პისტოლეტისთვის ნამდვილად ვერ გავიმეტებ 2015 წელს.
ადვილი არაა დაჯდე და ერთი ამოსუნთქვით, კადრებად გადაახვიო მთელი წელი. ადვილი არაა, მაგრამ, სასიამოვნოა.
რა წაიღო და რა მომიტანა 2015 წელმა?  რა მატკინა და რით გამახარა? რას ველოდი და რა მინდოდა?

 წლის დასაწყისში ნინიკო გახდა ცუდად, მაღალი სიცხეებით, ბრონხების ანთებითა და ბაღიდან მოტანილი საშინელი ვირუსით. ბაბუს სკაიპით ელაპარაკნენ ბავშვები 15 იანვარს. - ადე, ბაბუ, მოდი აქ - თხოვა ნინომ.  - მომეხმარეთ, ბოვში მეუბნება ადექიო - ჩემს დებს თხოვა დახმარება და საწოლში ძლივს წამოჯდა. ანო და ნინო გაუჩერებლად ტიკტიკებდნენ, ისიც ცდილობდა ლაპარაკში აყოლოდა ბავშვებს. შევატყე, რომ ძალიან დაიღალა და ...  24 იანვრის მამა ისე წაიყვანა 2015 წელმა, ცრემლი ვერ გავაყოლე...
სამ თვეზე მეტი იავადმყოფა ნინომ. საქართველოში მხოლოდ აპრილის ბოლოს შევძელით ჩამოსვლა და ჩაოსვლის დღიდან (დღემდე) ვეცადე ფეხი ამეწყო მონატრებული, მაგრამ ჩემთვის უკვე უცხო და უჩვეულო ქართული რეალობისთვის. მეტ-ნაკლებად, ვფიქრობ, შევძელი.
საქართველოში დაბრუნება, მერწმუნეთ, არ იყო ადვილი - 23 წლის შემდეგ ცხოვრება ახლიდან უნდა დამეწყო. ძალიან მოტივირებული და მიზნის მისაღწევად შემართებით მოვდიოდი და მეტ-ნაკლებად მზად ვიყავი ყველაფრისთვის - არ მაშინებდა მომავალი, თუმცა იმისთვის, რაც აქ დამმხვდა, მზად არ ვიყავი. ჩამოსვლის წუთიდან ვგრძნობ უხილავ ბარიერს, რომელსაც ხელოვნურად ქმნიან მავანნი. ერთი რამ მაკვირვებს - ნინოს დაბადების შემდეგ, პოლონეთში ბევრ არასამთავრობო ორგანიზაციასთან მაქვს კავშირი, ასე თუ ისე ვიცი მათი შიდა საზარეულო - ყველა ერთმანეთისაგან დამოუკიდებელია, მაგრამ ყველა აკეთებს საჭირო საქმეს ერთად! აქ? - აქ ეს ვერ დავინახე. ერთიანობა გვაკლია და უმრავლესობა მხოლოდ საკუთარ თავზეა ორიენტირებული. ერთი იდეისთვის მებრძოლი 3 და ოთხი ორგანიზაცია განა ერთად უფრო მეტს არ გაკეთებს?  მიუხედავად ჩემი დიდი სურვილისა, ვერ ვხედავ ერთობას. პირიქით, ვინ როდის და რა წუთში დაგიდებს "კვანტს" არ იცი და მუდმივად მზად უნდა იყო, რომ "კინჩხი არსად წაიტვრიო". ძნელია, მაგრამ რეალობა და მინდა არ მინდა, ვეჩვევი და ყოველ წუთს, ყველაფრისთვის მზადვარ.

გასული წლის პირველი და ძალიან წარმატებული პროექტი "ბავშვები იცავენ თავიანთ უფლებებს" მეგობარ ორგანიზაციასთან ერთად გავაკეთეთ. მერე იყო ასევე წარმატებული და მნიშვნელოვანი  " ჩვენ და ჩვენი  თვალით დანახული სამყარო ". მერე მთელი დრო წაიღო მიზანმა და იდეამ, რისთვისაც საქართველოში ჩამოვედი - 14 სექტემბერს 6 პოლონელი სპეციალისტი დავაბინავე სპეციალურად მათთვის ნაქირავებ ბინაში და  15 სექტემბერს ფუნქციონირება დაიწყო სარეაბილიტაციო ცენტრმა "მზის სივრცე". პირველი და ძალიან მტკივნეული იმედგაცრუება ჯერ კიდევვ ცენტრის გახსნამდე იყო - ძნელია უყურებდე ადამიანს და ფიქრობდე - რატომაა ჩემთან ერთად, რა უნდა, რას ელოდება. კითხვას რომ სვამ და ამ კითხვაზე პასუხს ვერ პოულობ, ძალიან რთულია თურმე. სარეაბილიტაციო ცენტრის გახსნიდან ორ კვირაში სამი თვე პასუხს რომ ვერ ვპოულობდი, ის უცნობი განტოლება თავისთავად ამოიხსნა. დავრჩი მარტო, თუმცა, რომ დავჯექი, დავფიქრდი, გავაანალიზე და შევაჯამე ყველაფერი, აღმოვაჩინე, რომ სინამდვილეში, საქართველოში ჩამოსვლის პირველივე წუთიდან ვიყავი მე და ... მე!
მეორე იმედგაცრუება, ძალიან მოულოდნელი, ფეხქვეშ მიწა რომ გამომაცალა, რაღაც პერიოდი უუნარო რომ გამხადა და კინაღამ უარი მათქმევინა მიზანზე, პირველი განტოლების ამოხსნიდან ორიოდ დღეში მოვიდა - წადითო, არ შეგვიძლია ამ ბავშვების ყურებაო, შრომის უნარი გვიქვეითდებაო... თავიდან მეგონა ვერასდროს გამოვიდოდი შოკიდან, მეგონა, სხვა სამყაროში ვარ, სხვა განზომილებაში, სადაც ადამიანები ადამიანები კი არა,  მხოლოდ ორ ფეხზე მოსიარულე მეტყველი პრიმიტიული მარიონეტები არიან, რომლებიც ერთმანეთის ცარიელ ტვინის სფეროებს უხილავი ძაფებით მართავენ. შევძელი და ... სარეაბილიტაციო ცენტრა მისაართი შეიცვალა! და მაშინ ოხდა ყველაზე კარგი, რაც შეიძლება ოდესმე მხდარიყო - აღმოვაჩინე ადამიანები, რომლებმაც რწენა დამიბრუნეს, რომლებმაც მაჩვენეს, რომ ადამიანები მარიონეტები კი არა, ადამიანები არიან, რომლებმაც მუჯლუგუნები მითავაზეს, გამომაფხიზლეს, რომლებმაც ჩემი სამეგობროს რიცხვი გაზარდეს - ირმა, ნინო, ეკა, დალი, მაია, სოფო, თამო.... ერთი წამით არ მივუტოვებივარ თეოს, ვანოს, ზურიკელას...  ყველას ვერ ჩამოვთვლი, ბევრი არიან და მე ეს ადამიანები სიგიჟემდე მიყვარს! რომ არ იყვნენ ესენი, არ იქნებოდა "მზის სივრცე" და არ ვიქნებოდი მე! და ამ ადამიანებისთვის მადლობა შენ, 2015 წელო!

უამრავი სირთულისა და დაბრკოლების მიუხედავად, შევძელით და ნოემბრის ბოლოს საქართველოში პრველი ადაპტირებული სათამაშო მოედანი გავხსენით - კიკვიძის ბაღს დიდხანს ემახსოვრება ულამაზესი და დადებითი ემოციებით დატვირთული ღიმილიანი ბავშვები.

მერე რა იყო? - მუშაობის პარაელურად ვახერხებდითთ და ვპოულობდით დროს, ბავშვებისთვის მიგვეცა ბევრი და უფრო ბევრი - "კომედი ცენტრი",  "იუმორინა", ახმეტელის თეატრის დასის სპექტაკლი "მაკნატუნა", ბავშვების მაქსიმალური ჩართვა "ალეა"-ს მიერ ორგანიზებულ საჯარო ლექციაში,  საოცრად შრომატევადი, მაგრამ მხიარული ფოტოსესია "კიკალა სტუდიო"-ში, დაუვიწყარი ვიზიტი 198 საბავშვო ბაგა-ბაღში, სტუმრად "ირმა სოხაძის სტუდიის" საიუბილეო კონცერტზე, მხიარული და ემოციებით დატვირთული გასეირნება თბილისის ცირკში...

ჩვენს გვერდით სულ იყო ჩვენი საყვარელი და ერთგული მეგობარი ანანო მჟავია. არ შეიძლება არ გაგაცნოთ ერთი პატარა გოგონა , ბრიტანული სკოლის აზერბაიჯანელი მოსწავლე ჰუმაი მამედოვა - დიდი გულის მქონე პატარა ქალბატონი, რომელიც "მზის სივრცეში" "საქმით" მოვიდა და რომელიც ჩვენთან არა მხოლოდ თავად დარჩა, მეგობრებიც მოიყვანა, რომელმაც სითბო და სიყვარული გვაჩუქა, რომელმაც შეძლო და სპაიდერმენთან და ჰელლოუ კიტისთან ერთად ბავშვებს (და არა მარტო ბავშვებს, უფროსებიც კარგად გავერთეთ :) ) დაუვიწყარი წინასაახალწლო განწყობა შეუქმნა.

 -შენ სულ მზის შვილები და მზის სივრცე გიტრიალებს თავში, სხვა არაფერი გაინტერესებს,  დეეე - ხშირად მეუბნება ანო. ამიტომ, რომ არ ვაწყენინო, ცოტა "სხვაზეც" :)
ანო და ნინო წელს ორივე პირველად მივიდა სკოლაში - ანო პირველად საქართველოში, ნინო პირველად სკოლაში :). ნინოზე ვნერვიულობდი, ანოზე არა. მოხდა სასწაული და ანოს გაუჭირდა ახალ სკოლასთნ შეგუბა, ნინოს არა :). ორივემ ერთად ისწავლა ქართული - ანომ კარგად,  ნინომ ისე რაააა, დღეს ორივეს ენატრება სკოლა და კლასელები. ანოს ისევ ძალიან უყვარს ხატვა და ხელოვნების გაკვეთილი, ნინოს მალი მატავლებელო და ბევლი ბავსვებოოოო :).

პირობა ვერ შევასრულე და საქართველოში ძალიან ბევრ დროს ვერ ვატარებ მათთან, მაგრამ ყოველთვის ვპოულობთ დროს ერთად გავერთოთ - დავხატოთ, დავჭრათ, გამოვძერწოთ, ვიცეკვოთ და ვიმღეროთ. ანო ისევ ისე მზრუნველი და მოსიყვარულეა დაიკოს და ჩემს მიმართ, ნინო მზრუნველი, მოსიყვარულე და ჯიუტი. ანო ძალიან მგრძნობიარე გახდა - პოლონეთი ენატრება, ნინოც ადრინდელზე მეტად  მგრძნობიარეა - ადრე შენიშვნა არ წყინდა, ახლა შენიშვნას რომ ვაძლევთ, გვებუტება. სამივეს ერთნაირად გვენატრება თამუნა, გიგა, ლიკა და თორნიკე.
მადლობა 2015 წელო შენ, რამდენიმე საათში ახალ, 2016 წელს უნდა შევეგებო :).

! ! !

მეგობრებო, 21 მარტს, აქციის "მე გაჩუქებ მზეს" ფარგლებში ბავშვთა გასართობ ცენტრ ქლოქი -"clock"-ში (https://www.facebook.com/ClockCenter?fref=ts) ჩვენი, დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვები "ბერგერი & ანა ჩანგიანი"-ს საბავშვო კოლექციას წარმოადგენენ. გვინდა, რაც შეიძლება მეტმა ბავშვმა მიიღოს ჩვენებაში მონაწილეობა. გთხოვთ, შემეხმიანეთ 4-დან 12 წლამდე ბავშვების მშობლები. ჩვენებას დაესწრებიან საზოგადოებისათვის ცნობადი სახეები, მსახიობები, შოუ-ბიზნესის წარმომადგენლები. ჩვენების შემდეგ ბავშვებისათვის მოეწყობა ''a la fourchette" და ისინი საყვარელი ზღაპრების გმირებთან ერთად გაერთობიან.

!!!

21 მარტი დაუნის სინდრომის საერთაშორისო დღეა. არასამთავრობო ორგანიზაციები ,,მზის შვილები", ,,ქალი, ბავშვი და სოციუმი" და "ჯანდაცვის მონიტორინგის და რეფორმების ცენტრი" ამ დღესთან დაკავშირებით 17-21 მარტს აწყობს საქველმოქმედო აქციას, რომლის ფარგლებშიც საქართველოს მაშტაბით (თბილისი, თელავი, ქუთაისი, ბათუმი) გაიმართება სხვადასხვა სახის ღონისძიებები. აქცია დაიწყება 17 მარტს. ქართველი და პოლონელი ლოგოპედები და რეაბიტოლოგები ერთმანეთს დაუნის სინდრომითა და აუტიზმით დაბადებულ ბავშვებთან მუშაობის შესახებ გამოცდილებებს გაუზიარებენ. რამდენიმე საათს პოლონელი სპეციალისტები პირადად ბავშვებთან ურთიერთობას დაუთმობენ. კონფერენცია გაიმართება 17 მარტს, თბილისში, სასტუმრო ,,სიმპატიის" საკორეფენციო დარბაზში 14 საატზე. სამწუხაროდ კონფერენციაზე დამსწრეთა რაოდენობა შეზღუდულია, ამიტომ მსურველებს გთხოვთ დაუყონებლივ დაგვიკავშირდეთ. 18-21 მარტს თბილისში, ქუთაისში, ბათუმში და თელავში გაიმართება საქველმოქმედო კონცერტები და სხვადასხვა სახის ღონისძიებები ქართველი მსახიობებისა და საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეების მონაწილეობით. შემოსული თანხა მთლიანად მოხმარდება დაუნის სინდრომით და აუტიზმით დაბადებული ბავშვებისათვის უფასო სარეაბილიტაციო ცენტრის დაარსებას, სადაც დაუნის სინდრომითა და აუტიზმით დაბადებული ბავშვებს უფასოდ ინოვაციური მეთოდებით ჩაუტარდებათ სარეაბილიტაციო კურსი, ექნებათ ხელმისაწვდომობა მათთვის აუცილებელ სერვისებზე, მოხდება ხელშეწყობა საზოგადოებასთან ინტეგრირების პროცესში. ძვირფასო მეგობრებო, ნებისმიერი თქვენგანის ჩვენს გვერდით დგომა ფასდაუდებელია ამ ბავშვებისა და მათი მომავლისათვის. შემოგვიერთდით და ... მე გაჩუქებ მზეს...

მადლობა, რომელიც ერთი თვისა და 4 დღის წინ უნდა მეთქვა...

19 ივლისი. თბილისი. გამვლელები რუსთაველის ძეგლის წინ უჩვეულო(მათთვის) გამოფენის წინ ჩერდებიან. ჯერ გაკვირვებული და მერე ღიმილიანი სახეებით ათვალიერებენ სურათებს... სხვადასხვა ტელევიზიების ოპერატორებსაც კამერები გამოფენილი სურათებისკენ აქვთ მიმართული. სურათებიდან დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები უღიმიან გამვლელებსა და ოპერატორებს... 5 საათზე ძეგლის წინ შეჯგუფულ ხალხს, რომლებმაც შეიძლება ზუსტად არც კი იცოდნენ რას ელოდნენ, - მოდიანო- უთხრეს და მომლოდინე ხალხი მათკენ მომავალ 23 დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვს მხურვალე და გულწრფელი (დარწმუნებული ვარ!) აპლოდისმენტებით შეეგება. 19 ივლისი. თბილისი. ეს დღე დაუნის სინდრომით დაბადებული 23 ბავშვისთვის სხვადასხვაგვარად დაიწყო... ორგანიზაციების „მზის შვილები„ და „ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრი„-ს მიერ ორგანიზებულ აქციაზე ბავშვების ნაწილი საქართველოს რეგიონებიდან ჩამოვიდნენ. მათთვის აქცია დილის 9 საათზე დაიწყო და საკმაოდ მომქანცველი მგზავრობით გაგრძელდა. ნაწილი ბავშვებისა თბილისში ელოდნენ თანატოლებს... პირველ საათზე დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები მშობლებთან და დედმამიშვილებთან ერთად პუშკინის სკვერში შეიკრიბა და გეზი მთაწმინდის პარკისკენ აიღეს. დაუვიწყარი 3 საათი გაატარეს ბავშვებმა მთაწმინდის პარკში... მერე გახარებულები, ბედნიერები და ლაღები, მაგრამ ძალიან დაღლილები და დამშეულები უზნაძის ქუჩაზე რესტორან „მირზაანი„-ს დარბაზში გაშლილ სუფრას შემოუსხდნენ და ბავშვური სილაღითა და ონავრობით მოილხინეს. დაგეგმილი „გასეირნება ზოოპარკში„ დროის უქონლობის გამო ჩაიშალა. 5 საათზე ბავშვები რუსთაველის გამზირზე მათთვის გამართულ აქციას „ერთად მოვშალოთ საზღვრები„ შემოუერთდნენ. მერე იყო სიმღერა, ხატვა, ღიმილიანი სახეები, მოფერება, აღფრთოვანება, საჩუქრები... 19 ივლისამდე კი 19 დაძაბული დღე გამოვიარეთ... ვინ? მე, თეონამ და თეამ... ამ 19 დღეზე არ მოვყვები, მთავარია, რომ აქცია, უამრავი წინააღმდეგობის მიუხედავად შედგა და მთავარია, რომ ბავშვებს, რომლებმაც აქციაზე მოსვლა მოახერხეს, ეს დღე არასოდეს დაავიწყდებათ. ახლა უამრავი მადლობა უნდა ვთქვა, დაგვიანებული, მაგრამ აუცილებლად სათქმელი. ტევონაააა-ჩემო ძალიან კარგო და ძალიან ტკბილო მეგობარო, რომ არა შენ, სადღაც შუა გზაზე წავიქცეოდი და ვეღარ ავდგებოდი... მადლობა ჩემთან ერთად ყველა „გადასატანის„ გადატანისთვის, ჩემი ატანისთვის და პროფილაქტიკაში გატარებული 2 საათისთვის :) თეა - ორგანიზაცია „ ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრი„-ს დამფუძნებელი და აქციის ორგანიზატორო, რომ არა შენ, ღმერთმა იცის სად გავჩერდებოდი. ძლიერი ხარო, მეუბნებოდი და მჯეროდა. და რადგან მჯეროდა, გაჩერების უფლებაც არ მქონდა. ის, რაც შენთან და თეონასთან ერთად 4 დღეში შევძელი, უთქვენოდ 2 კვირაში ვერ მოვახერხე. მადლობა, რომ ბოლომდე ჩემს გვერდით იდექი და მადლობა, რომ ჩემთან ერთად გაუძელი შემოტევებს, ტყუილს და იმედგაცრუებას. ვანო, ჩემი ღაბაბიანი და პუტკუნა მეგობარი - დარიგებისთვის, გეზის მოცემისთვის და ჩემთვის დაკარგული შენთვის ფასდაუდებელი საათებისთვის. :) მადლობა ზოოპარკის დირექციას და განსაკუთრებით ბატონ ზურაბს, იმისათვის რომ აქციის ჩატარებამდე 2 კვირით ადრე ფართოდ გაგვიღეს ზოოპარკის კარები (თუმცა, როგორც უკვე ზემოთ აღვნიშნე, მათთან მისვლა დროის უქონლობის გამო ვეღარ შევძელით). მადლობა მთაწმინდის პარკის დირექტორს, ბატონ ირაკლი სასანიას და ბავშვების გიდს ეთუნა გიგიაძეს, რადგან სწორედ მათი დამსახურებაა, რომ ბავშვები დღესაც ყვებიან 19 ივლისს „ბომბორაზე ბევრი ვიკატავე, იცი რამდენი? მანქანებზეც ვიჯექი, მატარებელშიც, დიდ ბორბალზეც. ცოტა შემეშინდა, მაგრამ იცი რა ბევრი ვიკატავე„ :) უღრმესი მადლობა ბატონ რუსლან ფიფიას და რესტორნების ქსელს „მირზაანი„, რომელსაც 18 ივლისს საღამოთი დავუკავშირდით და რომელმაც 19 ივლისს აქციაში მონაწილე 23 ბავშვს და მათ თანმხლებ პირებს ზრაპრული მასპინძლობა გაუწიეს. არ შემიძლია მადლობა არ ვუთხრა მძღოლს, რომლის ვინაობაც არ ვიცი და რომელიც კოლმეურნეობის მოედანზე შემთხვევით აღმოვაჩინე და რომელიც 5 საათის განმავლობაში აქციაში მონაწილე ბავშვებს ემსახურებოდა. უღრმესი მადლობა ძალიან კარგ ადამიანს - ვახოს, ულამაზეს სალიკუნას და უსაყვარლეს სანდროს ღამის 1 საათზე სულ რაღაც 2 საათში დაწერილი, ჩაწერილი და აქციაზე შესრულებული ჰიმნისთვის, რომლის ბადალი არასოდეს არსად მომისმენია. მადლობა ზურას, საქართველოში ეკოლოგიური პლასტელინის ერთადერთ მწარმოებელი ფირმის „პლეი ბუმის„ დამფუძნებელსა და ხელმძღვანელს. ფერადი პლასტელინებით დასაჩუქრებული ბავშვების აღფღთოვანებული სახეები ახლაც თვალწინ მიდგას :) დიდი მადლობა ზუკა ბაბუნაშვილს - საოცარი და დასამახსოვრებელი ფოტოსესიისთვის. მადლობა ნანუკას და მის გუნდს -დაუღალავი და გულწრფელი მხარდაჭერისთვის, თანადგომიისთვის და სიყვარულისთვის. მადლობა „კეთილსოფელის„ მიერ გამოგზავნილ მომღერალს, რომლის სახელი და გვარის გარკვევა დაბნეულობისა და დაძაბულობის გამო არც კი მიცდია და რომლის ტკბილი ხმით ნამღერმა გაახალისა და აღაფრთოვანა აქციის სტუმრები. უღრმესი მადლობა „მულტი-პულტის„ სამყაროს და მათ გმირებს, რომლებთან ერთად გართობაც ერთ-ერთი ყველაზე ხალისიანი და სასურველი ატრაქცია იყო ბავშვებისთვის. მადლობა „სოკო ივენტ გრუპ„ -ს აქციაზე აქტიური მონაწილეობისთვის. მადლობა კახა კინწურაშვილს, ნიკა გრიგოლიასა და თემო მჟავიას(მიუხედავად ფეხის მძიმე ტრამვისა ჩვენს გვერდით დადგა) - მოფერებისთვის, ჩახუტებისთვის, ღიმილისთვის და სითბოსთვის :). უღრმესი მადლობა ქალაქ თბილისის კულტურული ღონისძიებების ცენტრს და განსაკუთრებით დიდი მადლობა ქალბატონ ნინო სულაძეს - ჩვენთან ერთად „მცირე გაუგებრობის„ გამოსასწორებლად გადატანილი ნერვიულობისთვის :) უღრმესი მადლობა დედოფლისწყაროსა და ახმეტის მუნიციპალიტეტის გამგებლებს - იმისათვის, რომ მხარში დაგვიდგნენ, მოიძიეს რაიონში მაცხოვრებელი დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვები და 19 ივლისს გამართულ აქციაზე მათი ტრანსპორტირება უზრუნველყვეს. როგორ შეიძლება ყველაზე დიიიიიდიიიიი მადლობა არ ვუთხრა პატარებს, რომელთა გარეშეც ამ აქციის ჩატარებას აზრი არ ექნებოდა. არასოდეს დამავიწყდება არცერთი მათგანი და არასოდეს დამავიწყდება პირობა რაც მათ მივეცი. მე ამ პირობას შევასრულებ!!! მადლობა მარტინ იანოს კრავჩიკს, პოლონელ რეჟისორს, რომელიც დაინტერესდა საქართველოში მცხოვრები დაუნის სინდრომით დაბადებული ბავშვებით, რომელიც სპეციალურად 19 ივლისის აქციისთვის ჩამოვიუდა საქართველოში და რომელმაც ამ ბავშვებზე დოკუმენტური ფილმი გადაიღო (ფილმი ამ ეტაპზე მონტაჟდება) განსაკუთრებით დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ყველა იმ ადამიანს, რომელსაც არ სჯეროდა (შეიძლება არც ახლა სჯერა) რომ მხოლოდ და მხოლოდ კეთილი მიზნები გვამოძრავებს, რომლების ეცადნენ არ გამოსულ;იყო ის, რაც გამოვიდა, ვერ გაგვეკეთებინა ის, რაც გავაკეთეთ, დაბრკოლებები შეგვიქმნეს იქ, სადაც არ ველოდით, ფეხი დაგვიდეს მაშინ, როცა არ ველოდით... მადლობა იმისათვის, რომ საკუთარ თავში უფრო მეტად დავრწმუნდით, მეტად ვიწამეთ, რომ იმისათვის, რომ დიდი საქმე გააკეთო, გრანტი და მილიონიანი სპონსორი სულაც არაა საჭირო და რომ ჩვენ, მზის შვილებსა და ჯანდაცვის რეფორმის მონიტორინგის ცენტრს მიზნის განხორციელებაში - შევუქმნათ ჩვენს ბავშვებს მომავალი - ხელს ვერავინ და ვერაფერი შეგვიშლის. მოკლედ, დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო ყველას. დაგვიანებული, მაგრამ გულწრფელი მადლობა :) .

„ერთად – წავშალოთ საზღვარები“

პრექტის მიზანი – შეზღუდული შესძლებლობის მქონე ბავშვთა, კერძოდ დაუნის სინდრომის და აუტისტი ბავშვების ინტეგრაციის პროცესი საზოგადოებაში. მათი დაახლოვების და ერთიანობის პროცესის ხელშეწყობა, საზოგადოების ცნობიერებისა და ინფორმირებულობის დონის ამაღლება, ლოიალური და ჯანსაღი ურთიერთობის დამკვიდრების ხელშეწყობა, ამ ბავშვების ნამდვილი სახის და თვისებების წარმოჩენა საზოგადოების წინაშე. პრობლემა – საზოგადოების ნაკლები ინფორმირებულება, არასწორი დამოკიდებულება და შეხედულება დაუნის სინდრომის მქონე და აუტისტი ბავშვებისადმი, მათში საფრთხის დანახვა და სხვა ჯანმრთელი ბავშვებისგან იზოლაციის მცდელობა, რაც შშმ ბავშვთა გარიყვას და გაუცხოვებას იწვევს, საზოგადოების ნეგატიური გავლენის დამსახურებით, მშობლები ცდილობენ „დამალონ“ საკუთარი შვლიები და მათთან ერთად საზოგადოებაში გამოჩენას ერიდებიან, რაც ასეთი ბავშვების გონებრივი, ფიზიკური და ფსიქიკური განვითარებისთვის – მნიშნვნელოვნად აფერხებს, არ ხდება მათი ინტეგრაცია საზოგადოებაში და საბოლოოდ, ისინი განწირული არიან უუნარო და არასრულფასოვანი ცხოვრებისთვის. ჩვენი პროექტის მიზანია, პირისპირ შეახვედროს საზოგადოება ამ ბავშვებთან და დაანახვოს, რომ ისინი არ არიან საშიშნი, მათ გააჩნიათ განვითარების, სწავლის და წარმატებების მიღწევის დიდი პოტენციალი, თუკი საზოგადოება შეძლებს იმ გამყოფი საზღვრის „კედლის“ მოშლას, რომელიც ამ ბავშვებთსა და საზოგადოებას შორის არის აღმართული. პროექტის ორგანიზატორები: არასამთავრობო ორგანიზანცია „მზის შვილები“ არასამთავარობო ორგანიზაცია „რეფორმის ცენტრი“ არასამთავრობო ორგანიზაცია „ ჩატარების პერიოდი: 30 ივნისი 2013 წელი; დღის 16:00 საათიდან – საღამოს 19:00 საათამდე ჩატარების ადგილი: რუსთაველის გამზირის ტროტუარი მეტრო თავისუფლებიდან, მეტრო რუსთაველის მიმართულებით; ინსცენირებული კედელი და გამოფენა მეტრო რუსთაველის მიმდებარე ტერიტორიაზე პროქტის აღწერა: 31 ივნისს დაგეგმილი ღონისძიება „ერთად –მოვშალოთ საზღვრები“ შედგება სამი ეტაპისგან პირველი ეტაპი – მოლოდინის და მზადყოფნის შექმნა „მხატვრული პეტიცია“ პროექტის მთელ ტერიტორიაზე – მეტრო თავისუფლებიდან – მეტრო რუსთაველის მიმართულებით 16:00 საათიდან 18:00 საათამდე იმოძრავებენ „მოხალისეები“ 3–4 წევრიანი მოხალისეთა ჯგუფები რომელთაც ხელში ეჭირებათ პლაკატები პროექტის ლოზუნგებით, დასახელებით და პრობლემების ჩამონათვალით „ჩვენ ერთნი ვართ – მოვშალოთ საზღვრები“ „გაიცანი, დაიცავი, შეიყვარე“ „ნუ გეშინია“ „ისწავლე მათგან დიდი სიყვარული“ შერჩეული იქნება 5 „დისლოკაციის ადგილი“ – სადაც დაიდგმება დიდი ზომის რამდენიმე მოლბერტი სუფთა ფურცლით და ფერადი საღებავებით, მოლბერტის თავზე გაკრული იქნება პლაკატი წარწერით „დახატე რაც გემეტება“ პროექტის მონაწილე ახალგაზრდები – „მოხალისეები“ შეაჩერებენ გამვლელებს, მოკლედ აუხსნიან აქციის მიზანს და დანიშნულებას და სთხოვენ დიდი ფურცლის პატარა ნაწილზე დახატონ ის, რაც ამ ბავშვებისთვის ემეტებათ (მაგ: ცა, მზე, გული, ყვავილი და ა.შ) ეს იქნება ერთგვარი „საზოგადოებრივი პეტიაცია“ ნახატის მეშვეობით მოხდება პოზიციის და „ხელმოწერის“ დაფიქსირება ამ ბავშვების ცხოვრებისა და მდგომარეობის გაუმჯობესებაზე – ხატვის პროცესში მოხდება ფოტო და ვიდეო მასალის გადღება, იქვე მიაწვდიან ინფორმაციას, რომ ამ ნახატების, ასევე შეზღუდული შესძლებლობის მქონე ბავშვთა ფოტოების და მათი ნამუშევრების გამოფენა დაიწყება 1 საათში (17:00 საათზე) რუსთველის მიმდებარე ტერიტროიაზე, მოხდება ქუჩაში სიმბოლური მოსაწვევების დარიგება მეორე ეტაპი – „ერთად“ 17:00 საათიდან დაიწყებენ შეკრებას საგანგებოდ მოწვეული პირები, რომელთაც წინასწარ, მინიმუმ 1 კვირით ადრე დაურიგდებათ მოსაწვევები, ესენი იქნებიან პოლიტიკოსები და სხვადასხვა კატეგორიის თანამდებობის პირები, სახელმწიფო მოხელეები და კერძო სექტორის წარმომადგენლები, ხელოვნების სფეროს მოღვაწეები და საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეები. 17:00 საათიდან, რუსთაველის მიმდებარე ტერიტორიაზე თავს მოიყრიან ასევე შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვები და მათი მშობლები, პროექტში მონაწილეობას სავარაუდოდ 30–დან 50 –მდე ბავშვი და მათი მშობელი მიიღებს, როგორც თბილისიდან, ასევე საქართველოს სხვადასხვა რეგიონიდან. საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეები უშუალოდ იკონტაქტებენ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვებთან, მათთან ერთად გაისეირნებენ ღონისძიების მიმდებარე ტერიტორიაზე. მესამე ეტაპი – „საზღვრის მოშლა“ აქციის ტერიტორიაზე, მუყაოსგან (პენოპლასტისგან) აგებული იქნება იმიტორებული კედელი, კედლის შემადგენელ „აგურებს“ ექნება წარწერებეი „გულგრილობა“ „ტაბუ“ „სტერეოტიპი“ „შიში“ „გაუცხოვება“ „ცინიზმი“ „ირონია“ „სიხარბე“ „კორუფცია“ „ბიუროკრატია“ ღონისძიებაში მონაწილე პირები, მოწვეული სტუმრები და რიგირთი გამვლელები დაანგრევენ კედელს და თვითოეულ „აგურს“ ჩაყრიან საგანგებოდ მომზადებულ კონტეინერში, დიდი პარკში წარწერით „ერთად – უკეთესი მომავლისთვის“ იმიტირებული კედლის უკან, იქნება განტავსებული გამოფენა უნარ შეზღუდული ბავშვების ფოტოების და მათი ნამუშევრების, აქვე იქნება განთავსებული ის ნახატები რომელიც დღის მანძილზე დახატეს თბილისელებმა ე.წ „საზოგადოებრივი პეტიცია“ დასკვნით ნაწილში ღონისძიების ორგანიზატორი, მიმართავს საზოგადეობას 2 წუთიანი ტექსტით, ღაონისძიებას ფონად გაჰყვება მუსიკა (ჩანაწერი) ან ცოცხალი შესრულებით იმღერებს, რომელიმე ჯგუფი მოწვეული სტუმრები: პარლამენტის წევრები ჯანდაცვის კომიტეტი ჯანდაცვის სამინისტრო განათლების სამინისტრო სხვა სამინისტორები საერთაშორისო ორგანიზაციები საელჩოები ბიზნეს ორგანიზაციები: ბანკები, მსხვილი კომპანიები პრესა –მედია მხატვრები, მუსიკოსები, მსახიობები, ტელე–წამყვანები, მოცეკვავეები.