ტკივილი, რომელიც...

მეექვსე კლასის მოსწავლე ვარ. ჩემი შუათანა და მესამე კლასშია, უმცროსი წელს პირველად მივიყვანეთ სკოლაში, ნოლ ჯგუფში დადის...
ერთ დღეს დედა სკოლიდან არ დაბრუნდა. ჩვენთან მეზობლები შემოდიან. არაფერს მეუბნებიან, მაგრამ ვხვდები, რომ რაღაც ცუდი ხდება. -დედა ცუდადაა, ამაღამ ჩემთან წამოხვალთ-მეუბნება ერთი მეზობელი. სასტიკ უარს ვეუბნები და დებს დასაძინებლად ვამზადებ. მეორე დღეს დედას სანახავად მივყავარ მეზობელს -წუხელ თბილისში გადაიყვანეს-გვეუბნებიან საავადმყოფოში. სამი თუ ოთხი დღე მეზობლები გვაქცევენ ყურადღებას. მერე ჩვენს ტანსაცმელს ჩანთაში ალაგებენ და სამივე და სადღაც მივყავართ... "რაიონის სკოლა-ინტერნატი"-წავიკითხე შენობაზე გამოკრული დაფა. ტირილს ძლივს ვიკავებ... მეზობლები ინტერნატის დირექტორს "აბარებენ" ჩვენ თავს და მიდიან...
სამივე და ერთმანეთის გვერდიგვერდ დაგვსვეს, ცელოფანის წინსაფრები აგვაფარეს და... თავი გადაგვხოტრეს. მერე აბაზანაში, უფრო სწორად, აბანოში წაგვიყვანეს და დეზინფექცია ჩაგვიტარეს. მერე ოთახებში გაგვანაწილეს. ბევრი ვეხვეწე დიასახლისს, ჩემ დებთან ერთად დავეწვინე, მაგრამ ასაკის გამო სამივე სხვადასხვა ოთახში გაგვიშვეს, თუმცა, მერე თავად დიასახლისმა ხელში აყვანილი მოიყვანა ტირილით გულამომჯდარი ჩემი პატარა და ლოგინში ჩამიწვინა...
რამდენიმე დღის შემდეგ ლამის კივილით შემოვარდა ბებიაჩემი ინტერნატის ეზოში-მოგიკვდეთ ბებია, შვილი, რა უნდათ ამ ბოვშებს ინტერნატში!!! -სუ ტყუილად იკივლა ბებიამ-დედა საავადმყოფოშია, ბავშვებს მომვლელი არ ჰყავთ, მამა პატიმარია, ბებიას კიდე უფლება არ აქვს ბავშვები წაიყვანოსოოო...
მხოლოდ 2 თვის შემდეგ მოახრეხა ბებიამ და დედას სანახავად წაგვიყვანა...
დედას სიმსივნე აღმოაჩნდა... ჩვენს დანახვაზე ძლივს წამოჯდა საწოლში. ძალიან იყო შეცვლილი, ყვითელი ფერის, გამხდარი, სულ სხვანაირი... არ შემიძლია (არც მინდა)იმის მოყოლა, რაც მაშინ იმ პალატაში ხდებოდა. ტიროდა ყველა-დედა, ავადმყოფები, ექიმები, ჩვენ... ერთი საათის შემდეგ ძლივს გამოგვიყვანეს პალატიდან... ჩვენ ლაგოდეხში დაგვაბრუნეს, ინტერნატში, დედაჩემი კი 2 დღის შემდეგ მოსკოვში გადაიყვანეს...
ინტერნატში 6 თვე ვიყავით... სამი მშობლებიანი ობოლი... ამ 6 თვეში დედა რამდენჯერმე გარდაიცვალა... მერე მამა გაანთავისუფლეს და უპატრონო და ობოლი ბავშვების სტატუსი მოგვეხსნა...
ღამის პირველი საათია... მამას და ჩემს დებს ძინავთ, ბებიას ყველი ამოყავს, მე "ილუზიონს" ვუყურებ... ვიღაცამ დამიძახა... ძალიან ნაცნობი ხმაა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ მომეჩვენა... ისევ დამიძახა ვიღაცამ. ბებიას შევხედე... ის მე მიყურებს... მერე ბებიას წათხიანი ქვაბი ხელიდან გაუვარდა, მე კარებისკენ გავიქეცი... დერეფანში დედაჩემი დგას... გამხდარი, ფერწასული, სხვანაირი, მაგრამ, დედაჩემი...
2009 წლის ოქტომბერი... დედა ნაღვლის ბუშტის ტკივილმა შეაწუხა...ეხოსკოპიამ მუცლის ღრუს ტომოგრაფიის გაკეთება მოითხოვა... დედა და ჩემი და ვარშავის ერთ-ერთ კერძო კლინიკაში წავიდნენ... მერე დედა მარტო დაბრუნდა სახლში. რაღაცნაირია, ფერწასული, სხვანაირი...
-კიბო მაქვს -თქვა და ატირდა...